จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 232

หวังชิงชิงหันไปพยักหน้าให้กับทุกๆคนอย่างเรียบง่าย จากนั้นจึงพูดขึ้น“ท่านเซียว เกรงใจเกินไปแล้ว”

เซียวเจิ้นเทียนหัวเราะ“ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องเกรงใจ คุณเป็นแขกวีไอพีของผม”

“ประธานหวัง คุณชายล่ะครับ ทำไมไม่มาด้วยกันล่ะ”เซียวเหอเดินขึ้นหน้ามาขยิบตาให้หวังชิงชิงแล้วถาม

หวังชิงชิงขานรับอ๋อขึ้นทีหนึ่ง พูดขึ้น“เดี๋ยวคุณชายก็มาค่ะ พวกคุณวางใจเถอะ ในเมื่อรับคำว่าจะมา เขาต้องมาแน่นอน จะว่าไป วันนี้ยังมีเรื่องสำคัญเรื่องอื่นที่ต้องคุยกับท่านเซียวอีก”

พอเซียวเจิ้นเทียนได้ยินคำพูดดังนี้ แววตาก็ประกายด้วยความหวัง ความกังวลกระปริบกระปรายเมื่อครู่หายไปบัดดล

จากคำพูดที่ไม่ธรรมดาของหวังชิงชิง ฟังออกว่าเขาเป็นสตรีที่เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติและสติปัญญา ผู้หญิงแบบนี้ ผู้ชายธรรมดาคงจีบไม่ติด ในเวลานี้ เซียวฮั่วรู้สึกอิจฉาคุณชายแห่งตระกูลฟางเสียแล้ว เขาอยากจะรุดหน้าไปทำความรู้จัก แต่พอคิดถึงคำพูดของคุณปู่ เขาก็เริ่มเกิดความคิดของตัวเองขึ้น และได้แต่แอบมองหวังชิงชิงอยู่เงียบๆ

“ประธานหวัง เชิญข้างในก่อน！”เซียวเจิ้นเทียนชี้เข้าบ้านอย่างกริ่งเกรง

หวังชิงชิงโบกปัดมือ “ไม่ต้องหรอกค่ะ！”

พอพูดจบ เธอจึงหันไปมองห่อของขวัญห่อใหญ่อีกรอบ และพูดขึ้นอย่างสงสัย“ท่านเซียว ฉันสงสัยเหลือเกินว่าในห่อของขวัญนั้นจะคืออะไร คุณหนูตั้งใจขนาดนี้ ฉันเองก็อยากเปิดหูเปิดตา ว่าเธอให้ของขวัญอะไรมา”

เซียวเจิ้นเทียนหัวเราะเสียงดังฮ่าๆ “เมื่อครู่ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมา ผมคงเปิดกล่องไปแล้วล่ะ ในเมื่อประธานหวังเอ่ยปาก งั้นผมก็จะเปิดดูแล้วกันว่าในนั้นคืออะไร”

พูดพลาง เซียวเจิ้นเทียนยกมือแกะกล่องไม้นั้น พอเปิดชั้นกล่องไม้ด้านนอกออก ด้านในยังมีกล่องไม้วิจิตรหุ้มไว้อีกชั้น กล่องนี้เล็กลงมาก น่าจะจุคนได้เพียงคนเดียวเท่านั้น

เซียวเจิ้นเทียนไม่ได้มีความลังเลใจใดๆ เขาเปิดกล่องไม้กล่องที่สองออกต่อหน้าทุกคน

ในจังหวะที่กล่องไม้ถูกเปิดออก ทุกคนก็ต่างส่องเข้าไปข้างในว่าของที่อยู่ในกล่องคืออะไร เดิมทีสีหน้าของเซียวเจิ้นเทียนมีรอยยิ้มอยู่ แต่พอเปิดกล่องออกแล้ว รอยยิ้มของเขาก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที สิ่งที่มีแทนที่คือความนิ่งงัน มือของเขาสั่นเทา ใบหน้าสั่นเทิ้ม ทั้งตัวสั่นสะท้าน！

เขาสั่นไปหมด ร่างของเซียวเจิ้นเทียนเซไปด้านหลัง เซียวเหอจึงรีบเข้าพยุงกายเซียวเจิ้นเทียน แล้วร้องออกไปอย่างตระหนก“พ่อ พ่อ！”

หลายคนยังไม่เห็นว่าด้านในคืออะไร เห็นเพียงแต่การเปลี่ยนไปทางสีหน้าของเซียวเจิ้นเทียน ต่างก็อดเดินขึ้นหน้าไม่ได้ พอเห็นต่างก็ร้องเสียงหลงราวกับหมูถูกเชือด ตระกูลเซียวทั้งตระกูล วุ่นวายอลหม่านขึ้นมา

ในกล่องนี้ไม่ใช่ของขวัญอะไรหรอก หากแต่เป็นศพ ในตอนที่เซียวเจิ้นเทียนเปิดกล่องออก และเห็นใบหน้าสีเขียวคล้ำ ใบหน้าสีเขียวคล้ำนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือเซียวห้านผู้ที่ส่งของขวัญมานั่นเอง เป็นศพของเซียวห้าน ภาพแบบนี้ ทำให้ความตื่นเต้นที่ได้เจอหวังชิงชิง แต่ความสบายอารมณ์ที่ได้รับของขวัญจากเซียวห้าน มลายหายไปสิ้น สิ่งที่มาแทนที่คือ ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังอย่างลึกซึ้ง