จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 239

นับเป็นความกดดันของคุณชายตระกูลฟาง เขาอยากลองต่อกรกับผู้สนับสนุนสักหน่อย ไม่ถึงหมื่นไม่เลิกรา กลุ่มนั้นคงไม่ปรากฏตัวหรอก ตอนนี้ เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อตระกูลเซียว เขาคาดหวังให้พวกมันปรากฏตัว

กลุ่มนั้นเคยพูด ในตอนที่ตระกูลเซียวตกอับ พวกเขาจะปรากฏตัว ในเมื่อยืนอยู่ข้างเดียวกัน กลุ่มนั้นคงไม่ละทิ้งพวกเขาหรอก！

พอคิดถึงกลุ่มนั้น เซียวเจิ้นเทียนจึงมีกำลังใจขึ้นมา

ฟางเหยียนเห็นเซียวเจิ้นเทียนหน้าเปลี่ยนสี พูดเสียงเย็นชา “อย่างแกเหรอ แกยังกล้าแตะลุงเย่อีกนะ หึ ต่อให้แกกล้า ตระกูลเซียวอย่างแก คงไม่แค่กับลุงเย่หรอก ถ้าให้ตระกูลเซียวอย่างพวกแกจัดการ คงจะทำลายล้างตระกูลเย่จนราบแล้ว คงไม่เหลือหนทางให้ คุณน้าจางกับเมียฉันเย่ชิงหยู่ คงโดนพิษจากบ้านแก！”

ฟางเหยียนพูดไม่ผิด ถ้าให้ตระกูลเซียวจัดการเอง คงจะล้างตระกูลเย่

แต่ข้างบนพูดมาแล้ว จัดการแค่เย่เทียนคนเดียว คนอื่นห้ามฆ่า และอย่าสนใจ！ดังนั้นเขาจึงไม่ไปยุ่งกับคนในครอบครัวของเย่เทียน！

ตัดหญ้าไม่ถอนราก ลมพัดก็งอกงาม！นี่เป็นคติประจำใจของคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยม

เมื่อเห็นเซียวเจิ้นเทียนที่ตกตะลึง ฟางเหยียนพยายามอดกลั้น จึงหลับตาลง ถาม“ว่ามา นั่นเป็นกลุ่มอะไร ถ้าแกไม่บอก ก็ตายอย่างเดียว！แกตายแล้ว ฉันค่อยไปสืบเอง！”

คำพูดนี้มีพลังแต่ไร้เรี่ยวแรง แต่ก็คมเฉียบดุจใบมีด ที่เสียบกลางใจคน ！

เซียวเจิ้นเทียนเบิ่งตาโพลงโต ตะโกนออกไปนอกประตู“คนมา คนมา！”

เขายังมีทีมอารักขา ทีมอารักขาอาจจะเพียงพอก็ได้ ต่อให้สู้ไม่ได้ ก็คงปกป้องได้

แต่ว่า ครึ่งนาทีผ่านไป ทีมอารักขาก็ไม่เข้ามาสักคน มีแต่คนดูแลบ้านที่วิ่งเข้ามา ตะโกนโหวกเหวกแตกตื่น “คุณท่านครับ แย่แล้ว ด้านนอกมีแต่คนตาย ทีมอารักขาร้อยกว่าคนที่คุณท่านฝึกไว้ตายหมดเลยครับ！”

คำพูดนี้ราวสายฟ้าฟาดเปรี้ยง ความหวังบางๆที่เซียวเจิ้นเทียนมีพังทลาย

เป็นนาน กว่าเขาจะพูดออกมาคำหนึ่ง “ตายได้ไง ทำไมเป็นแบบนี้”

ทีมอารักขาเป็นบอดี้การ์ดที่ปกป้องคนตระกูลเซียวโดยเฉพาะ ในมือแต่ละคนมีปืน แล้วยังแข็งแกร่งกว่าบอดี้การ์ดทั่วไป เมื่อกี้ไ่ม่ได้ยินเสียงต่อสู้สักน้อย ตายได้ไง ทำไมถึงตายแบบไร้ร่องรอย

คนดูแลบ้านพูดตะกุกตะกัก“โดนยิงตายหมดครับ เหมือนกับสงครามปืน การโจมตีทั้งหมดเป็นอาวุธไร้เสียง！”

การโจมตี สงครามปืน ถ้าการโจมตีแบบนี้ และโจมตีในเวลาหนึ่ง อีกคนจะไม่มีปฏิกิริยาหรือไง

นอกจากว่า นอกจากว่าจะลั่นปืนพร้อมกัน เล็งไปคนต่อคน ！

อีกด้านหนึ่ง เซียวเจิ้นเทียนพยายามต่อสายขอความช่วยเหลือ แต่ฟางเหยียนคว้าเอาไว้ เขาแค่นเสียงพูดเสียงเย็น“ยังไม่ตายใจอีกเหรอ ยังคิดว่าตัวเองจะได้คนหรือไง ถ้าแกเรียกคนมาช่วยแกได้ ฉันจะเป็นฝ่ายออกจากตระกูลเซียว”

คำพูดนี้มั่นใจเหลือเกิน เซียวเจิ้นเทียนขมุ่นคิ้วมองฟางเหยียน กลืนลงคอ พูด “ที่นี่คือเมืองจินโจว ไม่ใช่เจียงตู”

ประเทศหวาอาจไม่มีใครไม่กลัวตระกูลฟาง แต่ที่นี่เป็นถิ่นของเซียวเจิ้นเทียน ภาษิตว่ามังกรมิอาจสู้งูท้องถิ่น ตอนนี้ฟางเหยียนเป็นมังกรตัวนั้น เขาต่างหากที่เป็นผืนฟ้าเมืองจินโจว！

โทรศัพท์เขาโทรติดแล้ว เขาพูดกับคนในโทรศัพท์“เหล่าเหอ ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ มาที่บ้านผมตอนนี้ พาทุกคนมา”