จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 240

ถูกแล้ว เขาเป็นทหาร เขาต้องมาจากสมรภูมิ เมื่อกี้ทีมอารักขาของตนถูกโจมตี นอกจากคนจากสมรภูมิที่จะฆ่าคนแบบนี้ได้ ยังมีพลังจากไหนที่ทำได้อีก

“คุณเป็นคนของกองทัพเหรอ”เซียวเจิ้นเทียนบี้ถามฟางเหยียน

ฟางเหยียนเบ้ปากเผยยิ้มพูด“แกก็รู้แล้วนี่”

กลับมาที่งานวันเกิดเย่ชิงหยู่ วันที่เซียวเหวินห่าวถูกจับ รองผู้ว่าทุกเขตต่างออกมา ได้ยินมาว่าฟังคำสั่งจากสายเลือดอันได้รับความชอบธรรมของสมรภูมิ คนๆนั้นต้องมีตำแหน่งสูงส่ง หรือว่าจะเป็นเขา

ถ้าเป็นเขาจริง เซียวเจิ้นเทียนควรหมดหวัง ต่อให้กลุ่มที่อยู่ด้านหลังมาถึง ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ！

“ไปตายเถอะ！”ฟางเหยียนรวบรวมกำลังตะโกน ทำให้ตระกูลเซียวสั่นสะเทือน

แต่ฟางเหยียนไม่ได้ลงมือ หากแต่ เสียงตะคอกนี้ ทำให้เกิดปฏิกิริยาหนึ่ง อยู่ในรัศมีนี้เอง ประตูเปิดออกมีเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง “ใครมาบังอาจในตระกูลเซียว！”

เสียงคำรามนี้เปล่งเต็มพลัง ！จนแทบจะข่มเสียงฟางเหยียน

จากนั้น ห้องโถงตระกูลเซียวสั่นเทา ด้านนอกมีเสียงลมรอดมา พัดจนคนลืมตาไม่ขึ้น ฟางเหยียนมองไปที่ประตูอย่างสงบ บ่นพึมพำ：“ในที่สุด มาแล้วเหรอ”

เขารู้อยู่แล้วว่าต้องมีคนออกมาช่วยตระกูลเซียว กลุ่มนั้นจะไม่ทอดทิ้งแน่นอน มองดูตระกูลเซียวถูกทำลายตาปริบๆ

หลังลมพัดกระหน่ำ เห็นเพียงชายผิวสีคล้ำ รูปร่างผอมบางเดินเข้ามา ชายผู้นั้นสูงราวร้อยหกสิบ แต่แววตาดุแดงก่ำ หน้าตาอัปลักษณ์ มือทั้งสองชูนักรบที่สวมชุดออกรบ ราศีดูยิ่งใหญ่ หลังจากเดินเข้ามา สายลมที่พัดก็ค่อยๆหยุด เซียวเจิ้นเทียนตะลึง แล้วเบิ่งตาโพลง“ติ่งเอ๋อ！”

นี่คือลูกชายของเซียวเจิ้นเทียน เซียวติ่ง สิบปีก่อน เซียวติ่งป่วยด้วยโรคประหลาด เซียวเจิ้นเทียนเชิญหมอทั่วจินโจวมารักษาแต่ไมมีใครรักษาได้ ต่อมาเซียวติ่งหายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน เซียวเจิ้นเทียนส่งคนหาทั่วเขตซีหนาน ก็ยังหาไม่พบ หาอยู่เป็นปี จนถอดใจ

เขาคิดว่าเซียวติ่งตายแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมา แถมยังกลับมาในช่วงคับขัน

นี่ไม่ใช่หนัง และก็ไม่ใช่ละคร แต่เป็นชะตาของตระกูลเซียว สวรรค์คงจะกำหนดมาแบบนี้ จึงให้เซียวติ่งกลับมาในเวลานี้ เขาจะต้องมาช่วยตระกูลเซียว ใช่แน่นอน！

“ติ่งเอ๋อ เป็นลูกจริงๆเหรอ”เซียวเจิ้นเทียนถามชายตรงหน้าด้วยน้ำตาอาบแก้ม

เซียวติ่งมองเซียวเจิ้นเทียนด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก จากนั้นโยนนักรบสองคนไปตรงหน้าฟางเหยียน พูด“มีผมอยู่ ใครก็อย่าได้คิดรังแกคนตระกูลเซียวแม้เพียงเส้นผม”

ด้านนอกประตูมีเสียงฝีเท้า เห็นเพียงคนสวมชุดคลุมเดินเข้ามา ในมือถือปืนเล็งไปที่ เซียวติ่ง ชายหนึ่งในนั้นพูดกับฟางเหยียน“จอมพลโผ้จวิน เขาฆ่าสหายไปห้าคน”

ฟางเหยียนโบกมือพูด“พวกแกถอยไปก่อน！ความแค้นของสหาย ฉันชำระเอง”

หลังจากชายได้รับคำสั่ง ก็หมุนตัวเดินฝ่ากลุ่มสหายนักรบไป

เซียวติ่งหันไปมองยิ้มเย็นให้ฟางเหยียน จากนั้นมองดูเซียวเจิ้นเทียน

“พ่อ ลูกอกตัญญู กลับมาช้าไป！”เซียวติ่งคุกเข่าอย่างหนักลงบนพื้น คุกเข่าครั้งนี้ ทำพื้นเป็นหลุมสองหลุม พลังมหาศาล เซียวเจิ้นเทียนเห็นใจยังกระเพื่อม