จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 241

ฟางเหยียนยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ส่ายหน้าแล้วกล่าว “แกไม่ใช่คู่ต่อกรของฉัน ขยะอย่างแกไม่คู่ควรที่ฉันจะต่อสู้ด้วย ให้โอกาสแกหนึ่งครั้ง ตัดสินเจ้าเอาเองแล้วกัน”

“อืม？” รอยยิ้มของเซียวติ่งชะงักลง แววตาทั้งสองเปลี่ยนไป นี่แม่งหมายความว่าไงกันวะ？กล้าโอหังได้ถึงเพียงนี้？ชายผู้นี้เปลี่ยนมุมมองความคิดของเขาใหม่อีกครั้งได้อย่างสำเร็จ！

จากนั้นได้ตะคอกเสียงดังออกมาว่า “บังอาจ！”

เซียงติ่งเขย่งเท้า ท่าทีกระเหี้ยนกระหือรือ ใบหน้าใจเย็นของฟางเหยียนค่อยๆเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นลง

ทั้งสองสบตากัน การต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้！

“เด็กน้อย มา ไปอยู่ในหลุมของคนของตระกูลเซียวของฉันซะ！”

เมื่อตะโกนจบ เขามองไปที่เซียวเจิ้นเที่ยนแล้วกล่าว “พ่อครับ รอผมนะ ผมจัดการมันเสร็จแล้ว ค่อยมาคุยกันนะครับ ”

เมื่อพูดจบ เขากระโดดขึ้นเหมือนสายลม กระโดดขึ้นอย่างสูงๆ ความสูงอย่างน้อยก็อยู่ที่สามเมตร ทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลงมุมมองให้ทันที เขาชูสามนิ้วของตัวเองในอากาศ เหมือนกับกรงเล็บอินทรีย์ก็มิปานมาตะครุบฟางเหยียน

เหมือนฟางเหยียนกำลังเจอเข้ากับกระสุนอย่างไรอย่างนั้น ไม่ขยับใดๆ มองไปที่เซียวติ่งด้วยสีหน้านิ่ง แล้วกล่าวอย่างสงบ “เกรงว่าแกจะไม่มีโอกาสได้รำลึกความหลังกับพ่อแกแล้วล่ะ！”

เซียวติ่งเห็นท่าทางของฟางเหยียน ก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ชายผู้นี้ อวดดี และหลงตัวเองเกินไปแล้ว！

กรงเล็บอันตรายของเขาพุ่งไปที่ฟางเหยียน เซียวติ่งเห็นกรงเล็บกำลังจะเจาะไปที่คอหอยของฟางเหยียนอยู่แล้ว แต่มือของเขากลับเคลื่อนที่ไปด้านหน้าไม่ได้อีกต่อไป นี่มันอะไรกัน？ทำไมถึงเคลื่อนไปข้างหน้าไม่ได้นะ

เซียวติ่งมองฟางเหยียนด้วยสีหน้าตื่นตกใจ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเลศนัย เมื่อกี๊เขาคิดว่าตัวเองจะสามารถโจมตีได้อย่างหนักหน่วง แต่ยังไงก็ไม่คาดคิดว่าจะเจอเข้ากับชายที่ใช้กำลังภายใน

นี่เป็นผลของชี่ มีเพียงนินจาระดับต้าชี่เท่านั้นที่จะทำแบบนี้ได้

ความรู้เหล่านี้อาจารย์ของเขาเป็นผู้ถ่ายทอดมา นานแล้วที่เขาไม่ได้ออกจากภูเขา นานแล้วที่เขาไม่ได้เจอผู้คน เพื่อลองสิ่งที่ได้เรียนมาทั้งหมดของในร่างกาย เขายังจงใจฆ่ายอดฝีมือที่ว่านั่นหลายคน ทั้งหมดล้วนทนไม่ไหว จึงถูกเขาจัดการไป คิดว่าชายที่อยู่ตรงหน้าก็เหมือนกับคนเหล่านั้น ที่เป็นแค่พวกขี้เมาหยำเปเท่านั้น แต่ไม่คิด ว่าเขาจะมีฝีมือแบบนี้

ระดับต้าชี่แล้วไง？ใบหน้าซียวติ่งดุดัน ยกมืออีกข้างขึ้นมาพยายามโจมตีฟางเหยียน

ทันใดนั้น ฟางเหยียนได้ถอยหลังหลบไป และเซียวติ่งได้ลงมาจากอากาศด้วยการโจมตีนี้ เขาโค้งหลังยืนขึ้นบนพื้น เงยหน้าขึ้นมองฟางเหยียนแล้วกล่าว “น่าสนใจ ไม่เหมือนกับไอ้พวกสำมะเลเทเมาที่ฉันเจอมาก่อนหน้านี้เลยแหะ”

ฟางเหยียนยังคงกล่าวด้วยหน้าตาสงบ “แกมันก็เท่านี้แหละ！”

ในสายตาของเขา มนุษย์โลกก็แค่ขยะ เซียวติ่งนี่ก็ไม่ต่างกัน ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขามีพลังเพียง50％ ใช้เพียงพลัง50％นี้ เขาก็สามารถจับเซียวติ่งสวะนี่มัดเฆี่ยนตีเป็นหมาได้แล้ว ถ้าพลังของเขาฟื้นตัวได้ถึง100％ ไม่มีใครสู้ได้แน่นอน

เซียวติ่งแสยะยิ้มออกมา แล้วกล่าว “ฝีมือไม่ดี แต่อวดดีที่สุด”

เมื่อพูดจบ เซียวติ่งได้กระโดดขึ้นอีกครั้ง ฟางเหยียนถอยหลังไปอย่างก้าวโดยไม่รู้ตัว มองไปที่หวังชิงชิงแล้วกล่าว “หลบให้ดีนะ！”

หวังชิงชิงหน้าตาเคร่งเครียด อืมแล้วพยักหน้า ถอยหลังไปหลายก้าว เธอรู้สึกอบอุ่นในใจ ที่ตอนนี้ ฟางเหยียนยังนึกถึงความปลอดภัยของเธอ

แต่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ เธอไม่มีเวลามันคิดมาก เซียวติ่งได้มาถึงด้านหน้าของฟางเหยียน เขายื่นมือไปจิกคอหายของฟางเหยียน แต่ฟางเหยียนหลบได้ เซียวติ่งจิกเข้าไปอีก แต่ฟางเหยียนก็ยังคงหลบได้