จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 242

หมดกัน! เซียวเจิ้นเที่ยนเหมือนกับลูกบอลที่ลมรั่วอย่างไรอย่างนั้น ขาอ่อนจนล้มลงไปกับพื้น แพ้แล้ว เซียวติ่งความหวังเดียวของพวกเขาตระกูลเซียวแพ้แล้ว ตระกูลเซียวจบเห่แล้ว ไม่มีทางต่อสู้กับคนที่อยู่ตรงหน้านี้ได้อีกแล้ว

ฟางเหยียนสายตาเลือดเย็นมองเซียวเจิ้นเที่ยน แล้วกล่าว “ฉันพูดไว้ตั้งนานแล้ว ว่าอย่าฝากความหวังกับมัน ตั้งแต่มันฆ่าลูกน้องของฉัน มันก็ถือเป็นคนตายแล้ว ทำไมแกเซียวเจิ้นเที่ยนไม่ยอมเชื่อละ?”

เมื่อพูดจบ ฟางเหยียนโยนเซียวติ่งที่ชูอยู่บนหัวลงไป เสียงปังดังขึ้น เซียวติ่งที่เมื่อกี๊โอ่อ่าเต็มที่กลายเป็นซากหมาตัวหนึ่ง ล้มตัวอ่อนลงกับพื้น

ร่างของเขาม้วนเป็นวง ในร่างกายไม่มีเนื้อดีแล้ว เนื้อทั้งหมดถูกฟางเหยียนฟันเละ

เซียวเจิ้นเที่ยนรีบวิ่งไป เขาอยากยื่นมือออกไปพยุงไว้ แต่กลับทำไม่ได้ เพราะร่างกายไม่มีเนื้อดีแล้วเหลือแล้ว ฉากอันน่าสลดใจ ทำให้เขาเสียใจที่สุด!

“ติ่งเอ๋อ，ติ่งเอ๋อ！” มือของเขาไม่มีที่ให้วาง ทำได้เพียงเรียกอย่างจนปัญญา

เซียวติ่งกระอักเลือดออกมา สั่นไปทั้งตัว เหมือนกับกำลังดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย

ทันใดนั้นเขามองไปที่เซียวเจิ้นเที่ยนแล้วยกมือขึ้นมา เซียวเจิ้นเที่ยนเห็นดังนี้จึงได้จับมือเขาไว้ โอบกอดเขา แล้วพูดว่า “ติ่งเอ๋อ ติ่งเอ๋อ! แกไม่เป็นไรใช่มั้ย? แก...ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

ประโยคว่าไม่เป็นไรเป็นประโยคที่หลอกตัวเองและคนอื่นอยู่ทั้งนั้น ถูกเล่นงานจนดูไม่จืดขนาดนี้แล้ว ยังไม่เป็นอะไรอีกเหรอ?

เดิมทีคิดว่าเซียวติ่งจะสามารถกู้เกียรติของตระกูลเซียวมาได้ แต่กลับไม่คาดคิดว่าเขาจะแพ้ราบคาบขนาดนี้! ถ้ารู้ว่าเขากลับมาแล้วต้องตายตั้งแต่แรก เขาจะไม่ให้เซียวติ่งออกโรง และไม่ให้เซียวติ่งกลับมา

เสียใจ! น้ำตาแห่งความเสียใจของเซียวเจิ้นเที่ยนได้ไหลรินลงมา ไปที่บนหน้าของเซียวติ่งโดยตรง

เซียวติ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ เขากัดฟัน จับมือเซียวเจิ้นเที่ยนด้วยใบหน้าอันแสนเจ็บปวด แล้วกล่าว “พ่อ ฆ่าผมเถอะนะ รีบฆ่าผมเถอะ!”

เซียวเจิ้นเที่ยนมองเซียวติ่งที่หน้าตาเต็มไปด้วยความทุกข์อย่างตกใจ ไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่านี่หมายความว่าอะไร

“ลูกชาย แกพูดบ้าอะไร!” เซียวเจิ้นเที่ยนกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ระทม เขาจะฆ่าลูกชายตัวเองด้วยมือของตัวเองได้อย่างไรกัน นี่เป็นเพียงวันเดียววันสุดท้ายของเขาแล้ว ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่มีทางลงมือฆ่าลูกชายด้วยน้ำมือตัวเองเด็ดขาด

เซียวติ่งกลับจับมือเขาไว้อย่างแน่นแล้วกล่าว “พ่อ รีบฆ่าผม ฆ่าผม! ผมทุกข์ระทมเหลือเกิน ผมทุกข์ระทมเหลือเกิน”

ความรู้สึกนี้มันทุกข์เสียยิ่งกว่าการฆ่าเขาเสียอีก เหมือนกับเขาถูกคนอื่นสกัดจุด และมีผึ้งจำนวนนับไม่ถ้วนต่อยที่ร่างกายของเขา

ฟางเหยียนเดินมาข้างหน้า แล้วกล่าวอย่างปกติทั่วไปว่า “ฉันตัดเส้นเอ็นในตัวมันขาดหมดละ แต่เหลือลมหายใจของมันไว้ ตอนนี้เพียงแค่เลือดในตัวมันยังไหลเวียน ก็จะทำให้มันเจ็บปวดอย่างรวดร้าว นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะได้รับ เซียวติ่งเป็นคนที่เหมาะแก่การที่ฉันจะใช้วิธีนี้ด้วย มันน่าจะดีใจนะ”

“แก!” เซียวเจิ้นเที่ยนตะคอกฟางเหยียนอย่างเกรี้ยวกราดตัวสั่น โหดร้าย! คนๆหนึ่งที่อายุแค่ยี่สิบกว่าปีนึกไม่ถึงว่าจะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้ นี่เป็นปีศาจที่เซียวเจิ้นเที่ยนเจอ เขานึกไม่ถึงจริงๆว่าคนๆหนึ่งต้องเป็นอะไรถึงจะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้?

แต่ ถ้าฟางเหยียนรู้ว่าในการต่อสู้ฟางเหยียนเก่งกาจในสนามรบ และโหดเหี้ยมเป็นชีวิตจิตใจละก็ ไม่มีทางคิดแบบนี้แน่นอน

คนที่อยู่แต่กับการฆ่าคนตลอดเวลา คุณยังหวังจะให้เขาปกติได้อย่างไรกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลนี้ได้ล้ำเส้นฟางเส้นสุดท้ายของชีวิตเขาแล้ว ทำให้เขาสูญเสียทุกอย่างไปหมด แล้วเขามีเหตุผลอะไรที่ต้องพูดจาดีๆ และทำดีกับพวกเขาด้วยละ!

ฟางเหยียนกล่าวอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะแก! เซียวเจิ้นเที่ยน แกยังมีโอกาสอีกครั้ง บอกฉันมา องค์กรที่อยู่เบื้องหลังแกชื่ออะไรกันแน่? ถ้าบอกฉัน ฉันจะยกโทษให้ทั้งตระกูลของแกในตอนนี้”