ฟางเหยียนหยุดเดิน ใช้สายตาเหยียดหยามมองไปที่เซียวเจิ้นเที่ยน แล้วกล่าวอย่างเลือดเย็น “ขอโทษนะ มันสายไปแล้ว!”
“แกคิดว่าฉันเป็นใคร?ที่แกคิดอยากจะบอกก็บอก ไม่อยากบอกก็ไม่บอก?อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ฉันให้โอกาสแกแค่สองครั้งเท่านั้น ตอนนี้แกใช้โอกาสนั่นไปหมดแล้ว ต่อให้ตอนนี้แกบอกฉัน คนของตระกูลเซียวทั้งหมด ก็ต้องตายอยู่ดี!”
เมื่อพูดจบ ฟางเหยียนเดินออกจากห้องโถงของตระกูลเซียวอย่างรวดเร็ว เซียวเจิ้นเที่ยนเห็นหน้าตาอันเลือดเย็นของฟางเหยียน ก็ชะงักไป เขารีบตะโกนออกไปว่า “ไม่ ไม่!”
นี่มันบ้าอะไรกัน?ทำไมตัวเองพูดยังไร้ประโยชน์!เซียวเจิ้นเที่ยนรับรู้ได้ถึงความสิ้นหวัง
เขาไม่ได้ล้อเล่น แต่เอาจริง ตระกูลเซียวจะล่มสลายแล้ว ทั้งหมดจะตายในห้องโถงของตัวเอง
เมื่อก่อนในการต่อสู้ ฟางเหยียนก็ต้องการข้อมูลของอีกฝ่าย แต่คนพวกนั้นคิดว่าเพียงแค่ไม่พูดออกมาฟางเหยียนก็จะไม่มีทางฆ่าพวกเขา ใช้ข้อมูลมาเป็นยันต์ป้องกันตัวสุดท้ายให้ตัวเอง ดังนั้นจึงจงใจไม่พูดออกมา ต่อมาทุกคนถูกฆ่าตาย ฟางเหยียนไม่เหลือใครไว้สักคน
เขาไม่ชอบคนที่หลงตัวเอง การทำให้เขาเสียเวลาเป็นการไม่เคารพเขาอย่างที่สุด
เซียวเจิ้นเที่ยนกระทำในความผิดเดียวกัน ดังนั้นจึงต้องตาย!แล้วยังลากคนทั้งตระกูลของตนลงโลงไปพร้อมๆกันอีกด้วย
“คุณชาย!” หวังชิงชิงเดินไปหาฟางเหยียนอย่างเคร่งเครียด แล้วกล่าว “จะฆ่าพวกเขาจริงๆเหรอ?ความจริง คุณฆ่าแค่เซียวเจิ้นเที่ยนก็ได้นะ คนอื่นเค้าไม่รู้เรื่อง”
เธอก็ไม่รู้ว่าอ้อนวอนฟางเหยียนในตอนนี้เป็นเรื่องที่ถูกหรือผิด แต่สรุปแล้วเธอรู้สึกว่าคุณชายไม่ควรฆ่าทุกคน
“คุณชาย บางทีลุงเย่ของคุณสำคัญกับคุณมาก แต่เขาหวังที่จะเห็นคนที่ปกติคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่ฆ่าคนมั่ววุ่นวายไปเสียหมด คุณฆ่าเซียวเจิ้นเที่ยนเพื่อล้างแค้นได้ แต่คนในครอบครัวของเขาไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรทั้งนั้น”
ทั้งสองเดินมาถึงประตูของคฤหาสน์ตระกูลเซียว ฟางเหยียนหยุดเดินโดยปริยาย
เขาเงยหน้าถอนหายใจยาวๆ กำลังเตรียมที่จะตอบคำถามของหวังชิงชิง
จู่ๆ เกิดปรากฏการณ์ขึ้นบนฟ้า
หวังชิงชิงกำลังจะเอ่ยปาก แต่ฟางเหยียนกลับแสดงท่ายกมือขึ้นขัดคอเธอ
ฟางเหยียนเพ่งมองไปยังปรากฏการณ์บนฟ้าอย่างระมัดระวัง คิดไม่ถึงว่าจะมีเมฆดำปกคลุมท้องฟ้าที่เดิมทีเต็มไปด้วยดาวฤกษ์
ตูม!จู่ๆ เสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นบนฟ้า จู่ๆมีแสงกะพริบฟาดลงมา สว่างไสวไปอีกครึ่งหนึ่งของท้องฟ้า
เดิมทีนอกประตูยังมีเสียงของแมลงร้อง แต่หลังจากที่เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น เสียงแมลงร้องก็หายไป
คฤหาสน์ตระกูลเซียวอยู่ที่ชานเมือง นี่คือคฤหาสน์เป็นแนวสวนสาธารณะ ด้านนอกมีแม่น้ำ และมีสวนหย่อม เดิมทีควรจะเป็นค่ำคืนแห่งความโกลาหล เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นกลับกลายเป็นหยุดอย่างกะทันหัน นอกจากนี้ ต้นไม้ใหญ่ด้านนอกจู่ๆก็มีนกบินออกไปหลายตัว
พวกมันพลางร้องพลางตื่นตระหนก ราวกับกำลังหลบหนีการมาเยือนของสิ่งๆหนึ่ง
ปกตินกจะไม่บินในตอนกลางคืน ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ดีในการพักผ่อนของพวกมัน เหตุการณ์ปกติจะไม่มีทางทำให้พวกมันบินออกไปได้ ที่พวกมันบินออกไปตอนกลางคืนมีความเป็นไปได้อย่างเดียว นั่นก็คือมีการมาเยือนของภัยพิบัติตามธรรมชาติและอันตรายระดับสุดขีด
ตรงหน้าไม่มีลางบอกเหตุในการมาของภัยพิบัติ ปรากฏการณ์นี้แสดงให้เห็นว่า มีกลิ่นอายแห่งความตายกำลังบีบใกล้เข้ามา
กลิ่นอายความตายนั้น แม้แต่สัตว์ยังต้องหนี นี่มันคืออะไรกันแน่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ