จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 244

หลังจากที่เห็นลินคอล์นถูกขับออกไปแล้วนั้น ฟางเหยียนได้เงยหน้ามองไปรอบๆท้องฟ้า ท้องฟ้าในตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยเมฆดำทั้งหมด

“เขามาแล้วเหรอ？” ฟางเหยียนหลับตาแล้วถามตัวเอง

เขาที่เขาพูดถึง หมายถึงอำนาจที่อยู่เบื้องหลังของตระกูลเซียว อำนาจนั้นยิ่งใหญ่จนหาที่เปรียบมิได้ และการที่มีฝีมือแบบนี้นั้นไม่ใช่เรื่องแปลก เขาเงยหน้าขึ้น มองไปยังความมืดทมิฬ แล้วถาม “แกเป็นใคร？”

“อภัยได้พึงให้อภัย!” เสียงวัวแก่ดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง

“อาจารย์！” หลังจากที่เซียวติ่งที่อ่อนแอได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ได้อดกลั้นกับความเจ็บปวด เรียกขานนามนี้ออกมา ความเจ็บปวดทั้งกายได้ถูกลืมไปแล้ว และแทนที่ด้วยความดีใจ

ที่มาของเสียงพันไมล์ คืออาจารย์ที่เลี้ยงดูเขามากว่าสิบปี

ได้ยินเซียวติ่งเรียกเขาว่าอาจารย์ ฟางเหยียนลังเลไปสักพัก ไม่แน่อาจจะเป็นคนขององค์กรจริงๆก็ได้ เพราะเซียวเจิ้นเที่ยนช่วยพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงได้ช่วยลูกชายของเซียวเจิ้นเที่ยน แต่นึกๆก็ไม่น่าใช่ นั่นเป็นเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อนไปแล้ว ไม่ว่าองค์กรนั้นจะเก่งกาจยังไง ก็ไม่มีทางคิดจะล้างบางตระกูลเย่ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนหรอก？

เมื่อมีความคิดแบบนี้ ฟางเหยียนจึงเดา ว่าคนนี้ไม่ใช่คนขององค์กรนั้น！

จึงได้หลับตาลง กล่าวอย่างมั่นใจว่า “รนหาที่ตายอีกคนแล้ว！”

“ออกมา！อย่ามาแสร้งเป็นยอดฝีมือหลบๆซ่อนๆอยู่เลย！” ฟางเหยียนพูดเบาๆ แต่ก็ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วปฐพี

เมื่อฟางเหยียนพูดจบ บนถนนเส้นนั้นที่อยู่ด้านนอกของคฤหาสน์ตระกูลเซียว แสงไฟที่อยู่แสนไกลเริ่มใกล้เข้ามา เริ่มวูบวาบ ราวกับได้รับผลกระทบจากพลังแม่เหล็กอันมหาศาล คนอื่นไม่เข้าใจ แต่ฟางเหยียนเข้าใจดี ว่ายอดฝีมือคนหนึ่งกำลังพุ่งตรงมาที่เขา

คนที่มีกำลังภายในเท่านั้น ที่จะปล่อยคลื่นพลังแม่เหล็กรบกวนแบบนี้ได้

ทุกคนของตระกูลเซียวเห็นเหตุการณ์ บางคนที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอก ได้เรียกผีนามนี้ขึ้นมา

“อาจารย์ อาจารย์！” มีเพียงเซียวติ่งเรียกไปที่ตรงนั้นอย่างดีใจกับการมาถึงของเขา

ทุกคนของตระกูลเซียวสบตากัน ไม่รู้ว่านี่ดีหรือร้าย？

ไม่นาน ผู้เฒ่าที่เดินไม่สะดวกค่อยๆปรากฏกายขึ้น ค่อยๆเดินออกมาสถานที่ที่ห่างจากตัวเองไปห้าสิบเมตร ผู้เฒ่าหัวล้าน ไว้หนวดยาว สวมชุดนักพรตเก่าๆ ใส่สร้อยคอลูกประคำใหญ่ๆ ราวกับลูกประคำของปรมาจารย์ตั๊กม้อในหนังอย่างไรอย่างนั้น เขาเดินอย่างเร็ว เมื่อผ่านไปจุดไหน แสงไฟจะกะพริบวิบวับขึ้น

เพราะอยู่ห่างไกล ฟางเหยียนจึงมองเห็นหน้าของเขาไม่ชัดเจน แต่ค่อยๆเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ

“ผู้ที่มาคือใคร?” สหายคนหนึ่งที่พกปืนในสำนักเจ็ดพิฆาตชี้ไปยังผู้เฒ่าที่เดินมาจากไกลๆแล้วถาม

แต่ผู้เฒ่าไม่สนใจ ยังคงเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่องๆ สหายคนนั้นตะโกนถามต่อ “ผู้ที่มาคือใคร？ถ้ายังไม่บอก อย่าหาว่าฉันใจร้ายที่ลั่นไกอย่าไม่ไยดีนะ！”

พูดพลาง สหายคนนั้นได้สับไก! ผ่านกล้องสโคปซูมแปดเท่า เขาโฟกัสไปที่สมองของเขา

ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรี เห็นเพียงเขาโบกมือขึ้น พายุลมที่มีพลังทำลายล้างสูงพัดเข้ามา ฟางเหยียนเบิ่งตาขึ้นแล้วกล่าว “ระวัง!” เพิ่งจะตะโกนออกไปสองคำ สหายที่ถือปืนไว้คนนั้นถูกลมพัดลอยไป ชกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง ตายคาที่

ฟางเหยียนทรงตัวไม่ถนัด ถอยหลังติดกันหลายๆก้าวอย่างควบคุมไม่ได้ ถอยหลังไปจนถึงในห้องโถงของตระกูลเซียว