จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 245

ฟางเหยียนมองผู้เฒ่าที่เสแสร้งคนนี้ แล้วดูแคลน “ทำบุญ! ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้มาก่อน”

ในมือเขามีชีวิตของผู้รุกรานกว่าร้อยล้านคน ให้เขาทำบุญ! การฆ่าคนของเขานั่นแหละคือการทำบุญ!

“นั่นเป็นเพราะโยมยังไม่เจอพรหมลิขิต!” ผู้เฒ่ายังคงใช้หลักธรรมขั้นสูง

“เหอะเหอะเหอะ!” ฟางเหยียนหัวเราะออกมา แล้วกล่าว “อย่ามาแสร้งเป็นนักพรตหน่อยเลย มีพลังนี้เก็บไว้ภาวนาให้ตัวเองดีกว่านะ อย่าคิดว่าแกเป็นพรหมลิขิตของฉัน! แกไม่คู่ควร!”

ไม่ว่าจะยังไง คนนี้มันกำลังเสแสร้งอยู่ ทำเป็นเที่ยงตรงเป็นธรรม

เมื่อเห็นพวกเขา ฟางเหยียนเกิดโมโหทันใด ตนปกป้องประเทศ ปกป้องประชาชนแบบนี้ มันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน!

“โยม! ชี่พิฆาตของโยมมันเยอะเกินไป อย่าฆ่าแกงกันอีกเลย อาตมาขอให้โยมวางดาบฆ่าคน แล้วบรรลุธรรมเป็นพุทธะเสีย!” ผู้เฒ่าตอแหลมากขึ้น มองตัวเองเป็นพุทธมามกะไปแล้ว

ฟางเหยียนรู้สึกตลก แล้วดูแเคลน จากนั้นสีหน้าบูดบึ้ง แล้วถาม “แกแน่ใจว่าจะยุ่งเรื่องของฉัน?”

ผู้เฒ่าท่าทางสงสัย แล้วกล่าว “อาตมาไม่ได้อยากยุ่งเรื่องของโยม เพียงแต่ตระกูลเซียวเกี่ยวพันกับฉัน หวังว่าคุณผู้ชายจะให้เกียรตินักเต๋าอีเหมยอย่างอาตมา แล้วปล่อยเด็กและผู้ใหญ่ของตระกูลเซียวทั้งหมดเสีย”

นักเต๋าอีเหมย เขาขานฉายาของตัวเองออกมา เพื่อร้องขอไกล่เกลี่ยฟางเหยียน แน่นอน ฉายานี้ถือว่ามีชื่อเสียงในยุทธภพ ขอให้เป็นคนที่ศึกษายุทธภพจะรู้ ว่านี่ไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไป

ตอนที่เซียวเจิ้นเที่ยนได้ยินฉายานี้ ก็ตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วแล้ว นักเต๋าอีเหมย สามารถไล่ผีจับปีศาจได้ ไม่ว่าจะไปแห่งใด ภูตผีปีศาจต่างโดนเขาฆ่าตายทั้งหมด เขาเป็นยอดฝีมือตัวจริง และเป็นบุคคลในตำนาน คนมากมายได้ยินแค่ชื่อแต่ยังไม่เคยเจอตัวจริง

เขาไม่คาดคิด ว่าคนนี้จะเป็นอาจารย์ของลูกชายตัวเอง นี่เป็นความโชคดีของตระกูลเซียว โชคดีจริงๆ!

“ที่แท้ท่านก็คือนักเต๋าอีเหมย？！” เซียวเจิ้นเที่ยนกล่าวอย่างตัวสั่น

ผู้เฒ่าไม่ปริปากใดๆ เพียงแต่ใช้สายตานิ่งสงบมองไปยังฟางเหยียน สายตาโอหังของเขา เต็มไปด้วยพลังแห่งการทำลายล้าง!

จำเป็นต้องพูด ว่าคนๆนี้นั้นมีความสามารถ

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฟางเหยียน กลับซีดเซียวไร้พลังอย่างเห็นได้ชัด

“ให้เกียรติ!” ฟางเหยียนกล่าวอย่างหนักแน่น “เกียรติของแกสำคัญไฉน! ถ้าแกยังยืนกรานจะยุ่งเรื่องของตระกูลเซียวละก็ ฉันจะฆ่าแกไปพร้อมๆเลยก็แล้วกัน! ให้เวลาแกสามวินาที รีบไสหัวไปจากระยะสายตาของฉันซะ!”

ผู้เฒ่าเงยหน้าขึ้นถอนหายใจแล้วกล่าว “ถ้าพูดแบบนั้น แสดงว่าโยมไม่ให้เกียรติอาตมาแล้ว?”

“คำพูด ฉันพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น! โอกาส ก็มีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แกเสียโอกาสนี้ไปแล้วละ” ฟางเหยียนใช้น้ำเสียงสงบ แต่เต็มไปด้วยความอำมหิตที่สุด เขารับไม่ได้กับการที่คนอื่นเสแสร้ง

ผู้เฒ่าหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่าอย่างบ้าคลั่ง การหัวเราะบ้าคลั่งนี้ ราวกับเต็มไปด้วยพลังมหาศาล ทำให้คฤหาสน์ทั้งหลังสั่นสะเทือน! ผ่านไปหลายวินาที เขาหุบยิ้ม แล้วหน้าบึ้ง ดูแคลนแล้วกล่าว “วัยรุ่น แกถือดีเกินไปแล้ว! แกคิดว่าแกได้รับความดีความชอบในการรบมานิดหน่อย แล้วจึงไม่เห็นหัวคนอื่นแล้ว?”

ความดีความชอบในการรบมานิดหน่อย? แค่นิดหน่อยงั้นเหรอ?