จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 246

เซียวติ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่กับที่ ได้ยินเซียวเจี้ยนเที่ยนถาม เขาหัวเราะเหอะเหอะ จากนั้นกล่าวอย่างมั่นใจว่า “พ่อไม่ต้องเป็นกังวลนะ อาจารย์ของผมไม่เคยแพ้ใครมาก่อน ฝีมือของเขา ผมยังไม่รู้เลยว่าเก่งขนาดไหน พ่อรู้มั้ยว่าทำไมเขาต้องซ่อนตัว? เพราะตอนนั้นไม่มีคู่ต่อสู้ จึงได้หลบอยู่ในหุบเขาลึกเป็นเวลาสิบปี และที่เขาฝึกผมขึ้นมา ก็เพื่อท้าทายตัวเอง พ่อสบายใจได้ ไอ้นี่ มันตายแน่”

เซียวติ่งเชื่อมั่นในตัวของอาจารย์ของตน100%!

แบบนี้เซียวเจิ้นเที่ยนถึงได้พยักหน้า อาจารย์ของเซียวติ่งไม่ว่าจะเป็นด้านพลังหรือความกล้าหาญ ล้วนกดดันคู่ต่อสู้ได้ทั้งนั้น เมื่อออกโรงก็ให้ความรู้สึกว่าเป็นปรมาจารย์ยอดเยี่ยม แน่นอนว่าแข็งแกร่งกว่าฟางเหยียนวัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้านี้อย่างมาก

ฟางเหยียนได้ยินคำพูดของอีเหมย จึงได้ยิ้มออกมา แล้วกล่าวอย่างสบายใจว่า “เหรอ? ฉันล่ะอยากจะรู้ว่าแกจะมีปัญญาทำได้มั้ย!”

เมื่อพูดจบ ฟางเหยียนเดินไปช้าๆ ในมือปรากฏแสงสีทองออกมา แสงสีทองออกมาจากฝ่ามือ เขาจ้องไปที่อีเหมยอย่างได้เปรียบแล้วกล่าว “ลงมือกันเลยดีกว่า ให้ฉันเห็นหน่อยว่าแกมีฝีมือขนาดไหน!

อีเหมยโยนลูกประคำไปที่ฟางเหยียน แล้วตะโกน “ไปตายซะ!”

ฟางเหยียนหน้านิ่ง ลงมืออย่างรวดเร็ว เพียงแค่ยกมือเท่านั้น ลูกประคำนั้นของเขาก็แตกกระจายลงกับพื้น

แต่อีเหมยได้พุ่งไปที่ฟางเหยียน ด้วยพลังมหาศาล ทุกๆย่างก้าวของเขา พื้นดินจะสั่นสะเทือน เฟอร์นิเจอร์บางอย่างของตระกูลเซียวต่างสั่นไหว ไฟที่ติดบนเพดานขยับอย่างรุนแรงยิ่งกว่า

อีเหมยวิ่งไปได้ครึ่งทาง จู่ๆก็กระโดดขึ้น ใกล้เพดาน เขาเอาประคำที่แขวนที่คอ วางไว้บนมือทั้งสองข้าง ในมือถือประคำไว้ ลงมาใกล้กับหัวของฟางเหยียน

จากบนสู่ล่าง พลังกดขี่คน นี่คือต้องการเมื่อลงมือก็อยากได้ชัยชนะในทันที

มาที่อีกฝ่ายฟางเหยียน ไม่ขยับไปไหน ไม่สะทกสะท้าน แม้แต่สีหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย

อะไรกัน? มันรอความตายเหรอ? หรือว่ามั่นใจมาก!

อีเหมยเห็นฟางเหยียนลักษณะนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา ปกติคนที่ตนลงมือแล้วยังไม่ขยับ ไม่ต่อสู้ไม่เป็น ก็ตกใจจนบ้าไป ไม่ก็หลงตัวเอง แสร้งว่าเป็นยอดฝีมือ

เห็นท่าทีของคนนี้ น่าจะเป็นประเภทที่สาม หลงตัวเอง แสร้งว่าเป็นยอดฝีมือ

โอหังเกินไปแล้ว เขาคิดว่าตัวเองเป็นระดับต้าชี่แล้วจะไม่เห็นหัวคนอื่นงั้นเหรอ?

วัยรุ่นต้องเสียสละ เพียงแค่นี่คือการเสียสละเลือด ไ่ม่ใช่ว่าเขาไม่เสียดาย เพียงแต่เขาต้องตาย!

อีเหมยกัดฟัน โจมตีไปที่ฟางเหยียนอย่างรุนแรง ใกล้แล้ว เขาใกล้จะกลายเป็นศพแล้ว

แต่ ในขณะนี้เอง จู่ๆ เสียงที่เหมือนกับมังกรร้องได้ดังขึ้น เห็นฟางเหยียนยกมือขึ้น กลิ่นอายของพลังทำลายล้างออกมาจากฝ่ามือของเขา

“ตูม!” เสียงดัง พลังทั้งสองชนเข้าด้วยกัน ราวกับดาวอังคารชนเข้ากับโลกอย่างไรอย่างนั้น!

เมื่อเสียงดังกังวานขึ้น บนพื้นเกิดเป็นหลุมประมาณสิบตารางเมตร ฟางเหยียนยืนอยู่ในจุดที่ลึกที่สุด รอบๆพังทลายไปหมด เฟอร์นิเจอร์ที่เมื่อกี๊สั่นคลอนได้หล่นลงมาที่พื้นทั้งหมด แม้แต่แท่นบูชาของตระกูลเซียว ก็หล่นลงมาทั้งหมด

เซียวเจิ้นเที่ยนอีกทั้งครอบครัวและคนอื่นๆ ล้วนสั่นคลอน จนล้มลงกับพื้น นักรบกองทัพที่เฝ้าประตูตระกูลเซียวก็รับรู้ได้ถึงการสั่นสะเทือน ถึงขั้นเห็นต้นไม้ที่อยู่ภายนอกไหวอย่างรุนแรง

หลังจากที่ทำลายกฎของธรรมชาติแล้ว จู่ๆ บนเพดานมีเสียงแคร็กๆๆดังขึ้น และมีสิ่งที่ตกลงมา หล่นไปยังหัวของคนตระกูลเซียวพอดี คนของตระกูลเซียวเงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน เห็นเพดานแตกออกเป็นรูทั้งยาวทั้งใหญ่ เขาชี้ไปที่เพดานแล้วกล่าว “หลังคาแตกแล้ว!”