จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 247

เขารู้ว่าชายคนนี้มีฝีมืออยู่บ้าง อย่างน้อยเป็นระดับต้าชี่ถึงได้ใช้การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาได้ เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เขาคาดไม่ถึงก็คือ คนนี้มันสามารถต้านทานการโจมตีนี้ได้ นี่มันพลังมหาศาล ในโลกนี้คนที่รับพลังมหาศาลของเขาได้มีไม่ถึงสิบคน แล้วคนพวกนั้นล้วนมีอายุ และผู้เฒ่าที่เก็บตัว เขาไม่คาดคิดว่าวัยรุ่นคนนี้จะต้านทานได้ ไม่เพียงแค่ต้านทานได้ แล้วยังใช้ท่าทีแบบนี้ หน้านิ่ง ถึงขั้นไม่หอบหืดเลยแม้แต่น้อย

เขาจ้องฟางเหยียนด้วยความซับซ้อน ขณะนี้ ฟางเหยียนก็ได้ใช้สายตาอำมหิตจ้องมาที่อีกฝ่าย สายตาสองคู่ประสานกัน เป็นแววตาแบบไหนกันนะ?! ราวกับยมบาลในนรก ที่ทมิฬอย่างที่สุด แววตาของเขาเต็มไปด้วยวังวนอันยิ่งใหญ่ ทำให้จิตใจของตนถูกดูดเข้าไปลึกๆ ลึกอย่างที่สุด

พระเจ้า ต้องฆ่ากี่คนถึงจะมีแววตาแบบนี้ได้นะ ต้องแข็งแกร่งขนาดไหนถึงจะต้านทานการโจมตีของตนได้นะ

เขาไม่ใช่ระดับต้าชี่ เขาคือระดับปรมาจารย์ อย่างน้อยต้องเป็นยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ถึงจะทำแบบนี้ได้ ใช้แค่สายตาก็สามารถทำลายสติของตนได้ ไร้เทียมทานในยุทธภพมาหลายสิบปี ไม่เคยเจอศัตรูแบบนี้มาก่อน อายุน้อย เหี้ยมโหด มีฝีมืออย่างที่สุด และสิ่งที่สำคัญที่สุด เขาเป็นยอดฝีมือระดับปรมาจารย์！

“แก แกแกเป็นใครกันแน่？”　อีเหมยถามอย่างลังเล แววตาเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

จู่ๆฟางเหยียนก็ยิ้มมุมปาก แล้วตอบกลับไปอย่างเบาๆ “เป็นคนๆหนึ่งที่จะฆ่าแกในเร็วๆนี้？ฉันบอกแล้ว ว่าแกไม่มีโอกาสอีกต่อไป แกคิดว่าฉันกำลังล้อเล่นกับแกอยู่หรือไง？”

เมื่อพูดจบ ฟางเหยียนวางมือลง อีเหมยเบิ่งตาโต เมื่อเสียการควบคุมพลังของฟางเหยียนไป ร่างกายของเขาก็ซึ่งกำลัง แต่ เขาไม่ได้ล้มลงไป กลับถูกมือใหญ่อันเยือกเย็นจับคอหอยไว้

นี่เป็นมือแบบไหน เขายกมือเพื่อจะดิ้น แต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หยุด มือยักษ์เหมือนกับมือปีศาจนรก ทำให้เขาขยับไม่ได้ ทำได้เพียงคว้าไปมาในอากาศอย่างดุร้ายเท่านั้น

ฟางเหยียนนิ่งสงบ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้เห็นหัวของคนนี้เลยแต่อย่างใด เพียงแค่เขาสำคัญตัวเองไปเองเท่านั้น

ขวังซือผู้คุ้มกันของตระกูลฟางที่เมืองเจียงตูยังเก่งกาจกว่าเขาอีก ในสายตาของฟางเหยียนเขายังอ่อนไป ถ้าถูกฟางเหยียนโจมตีด้วยพลังชนิดเดียวกัน แล้วไอ้นี่จะเหลือเหรอ？ก็แค่เสแสร้งเท่านั้นแหละ！

ที่ฟางเหยียนไม่บุกโจมตี ก็เป็นเพราะคนนี้ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะให้เขาบุกโจมตีได้ แต่ขวังซือกลับมีคุณสมบัติตรงนี้ ตอนนั้นที่ต่อสู้กับขวังซือ ถ้าไม่ใช่เพราะตนบุกโจมตี ต่อให้ใช้สิบท่าฟางเหยียนก้ไม่มีทางชนะได้

เมื่อเห็นฟางเหยียนที่ จับอีเหมยอย่างนิ่งสงบ คนของตระกูลเซียวทุกคนต่างพากันตะลึง

ท่าเดียว ใช้เพียงท่าเดียวฟางเหยียนก็ชนะนักเต๋าอีเหมยที่หลงตัวเองคนนี้ได้ และทำลายความหวังของตระกูลเซียวจนหมดสิ้น

เซียวติ่งมองเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้าด้วยสีหน้าตะลึง ด้วยความสิ้นหวัง นี่เป็นเรื่องจริงใช่มั้ย？อาจารย์ของเขาแพ้แล้ว อาจารย์ที่ไร้เทียมทานในความคิดของเขา เหมือนลูกไก่ที่ถูกบีบในกำมือของคนอื่น

ฟางเหยียนอายุแค่ยี่สิบกว่าปีเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าจะจัดการอาจารย์ของตัวเองที่อายุเกือบร้อยปีได้อย่างง่ายดาย

นี่ต้องเป็นคนแบบไหนกันแน่？ทำไมตระกูลเซียวถึงได้มีปัญหากับคนที่น่ากลัวขนาดนี้ได้นะ！