จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 248

ใช่ มีเพียงคนที่ถูกเรียกว่าจอมพลโผ้จวินเท่านั้นที่จะมีฝีมือขนาดนี้ มีพลังแบบนี้ นินจาท่านหนึ่งเคยบอกเขาเกี่ยวกับถึงคนๆนี้เอาไว้ ว่ากันว่าตอนนั้นในกองทัพชายแดนภาคเหนือ กองทัพประเทศหวาถูกจับกุม กองทัพวีรบุรุษถูกโจมตี และสังหารหมู่เข้าอย่างรุนแรง มองทหารที่กำลังตายไป และชายแดนที่กำลังจะเสียฐานทัพ ตอนนั้นนายทหารระดับสูงที่นำทัพได้เตรียมสู้จนตัวตายไว้แล้ว

แต่ในขณะเดียวกันนี้เอง จู่ๆวัยรุ่นคนหนึ่งได้ปรากฏกายขึ้น ใช้พลังของตัวเองต่อสู้กับกองทัพของแปดประเทศ จัดการพลตรีของแปดประเทศ เขาคนเดียวฆ่าทหารต่างชาติไปนับไม่ถ้วน ทำให้ทหารแปดแสนนายของอีกฝ่ายต้องถอยทัพไป

หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น แปดประเทศก็ไม่กล้ารุกล้ำเข้ามาที่ประเทศหวาอีกต่อไป ทหารกล้าแปดแสนนายดูกล้าหาญชาญชัยต่อคนที่ปรากฏกายขึ้นกะทันหัน แต่ความจริงเคร่งเครียดเสียกระไร ประเทศเล็กๆบางประเทศไม่พอใจ คิดจะเข้ามารุกล้ำเขตแดน แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเข้ามาในเขตของประเทศหวาแล้วจะถูกฆ่าตายทั้งหมด นานเข้า ผู้ที่ฆ่าพลทหารฝ่ายตรงข้ามจะกลายเป็นฝันร้ายของทหารต่างชาติไปเลย ไม่มีใครกล้าเข้ามารุกล้ำประเทศหวาอีกต่อไป

ตอนนั้นเขายโสโอหัง ไม่สนใจใด คิดว่าก็แค่นี้！

แต่กลับไม่คาดคิดว่าวันนี้ตนจะเจอเข้าแล้ว และยังใช้ท่าเดียว เขาก็ชนะตนแล้ว ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าทำไมทหารต่างชาติถึงได้หวาดกลัวได้ขนาดนี้ เพราะสิ่งที่เขาเผชิญนั้นไม่ใช่คน แต่เป็นเทวดา เทวดาไล่ฆ่า เทวดาไล่ฆ่าในโลกปัจจุบัน！

เขาไร้เดียงสาเกินไป คิดว่าตัวเองจะทำให้เขารู้ได้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า แต่กลับไม่คาดคิดว่าตัวเองจะพบจุดจบแบบนี้ โศกเศร้า ช่างโศกเศร้าเสียจริงๆ！

เซียวเจิ้นเที่ยนงงเป็นไก่ตาแตก เขาไม่รู้ว่าอะไรคือจอมพลโผ้จวิน แต่เขารู้สายเลือดอันได้รับความชอบธรรม ที่ประเทศหวาสายเลือดอันได้รับความชอบธรรมมากมาย แต่แยกระดับไม่เหมือนกัน สายเลือดอันได้รับความชอบธรรมที่อีเหมยพูดถึงนี่ เขาไม่รู้แน่ชัดว่าหมายถึงอะไร

แต่เมื่อเห็นหน้าตาหวาดกลัวของอีเหมย ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่ง

หรือ...หรือ...เซียวเจิ้นเที่ยนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในงานวันเกิดของเย่ชิงหยู่ รองผู้นำทั้งหกคนนั้น แยกเป็นรองผู้นำในแต่ละเขตแดนของประเทศหวา พวกเขาล้วนเรียกเขาว่าจอมพลโผ้จวิน คนพวกนั้นล้วนเป็นแม่ทัพระดับสี่ดาวทั้งนั้น แต่ล่ะคนต่างพากันคุ้มกัน หรือเขาคือแม่ทัพระดับห้าดาวเพียงคนเดียวของประเทศหวา และเป็นสายเลือดอันได้รับความชอบธรรมเพียงคนเดียว？

เมื่อสรุปออกมาเป็นแบบนี้ เซียวเจิ้นเที่ยนก็ชะงัก ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆล่ะก็ งั้นการกดขี่ของตระกูลฟางจะมีค่าอะไรอีก？

เขาทำผิดต่อคนนี้ ซึ่งเป็นคนที่แค่ออกคำสั่งเพียงคำเดียวก็สามารถทำให้ตนหายไปได้แล้ว

เซียวเจิ้นเที่ยนเริ่มสั่น สั่นไปทั้งตัว เขากำลังหวาดกลัว กำลังกลัว！

ฟางเหยียนมองอีเหมยอย่างเยือกเย็น แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ใช่ ฉันก็คือจอมพลโผ้จวินของสำนักเจ็ดพิฆาต!”

อีเหมยยกตัวขึ้นมา คุกเข่ากับพื้น แล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงใจ “ขอโทษครับ ผมมีตาแต่หามีแววไม่! ที่ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสท่านเป็นนินจาระดับปรมาจารย์ แล้วยังนำความสุขมาให้ประเทศหวาอีกด้วย ผู้อาวุโส ขอท่านได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย”

ผู้อาวุโส?!

คำเรียกนี้เป็นคำเรียกที่อีเหมยเรียกฟางเหยียน และฟางเหยียนกับอีเหมย อย่างน้อยอีเหมยกว่าอายุประมาณแปดสิบปี แต่เขากลับคุกเข่าต่อหน้าเค้าวัยรุ่นที่อายุยี่สิบกว่าปีคนหนึ่งแล้วยังเรียกเค้าว่าผู้อาวุโสอีก เหตุการณ์นี้มันช่างเสียดสีเสียเหลือเกิน

เซียวติ่งงง งงอย่างที่สุด ในหัวของเขาเกิดเป็นคำถามขึ้นมากมาย!

นี่เป็นความจริงใช่มั้ย?

ฉันเป็นใคร?

ฉันอยู่ที่ไหน?

ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่มั้ย?