จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 249

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำทั้งหมด และคนที่เขาไม่อยากให้รู้มากที่สุดก็คือเย่ชิงหยู่ เพราะเขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่โลกสดใสต้องเปลี่ยนไปเพราะตัวตนของตัวเอง นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมบอกตัวตนที่แท้จริงของตัวเองกับเย่ชิงหยู่

เขาทิ้งอีเหมยที่ตายไปแล้วออกจากมือตัวเอง แล้วถาม “ชิงหยู่! คุณมาได้ยังไง?”

เซียวเจิ้นเที่ยนเห็นอารมณ์ของฟางเหยียนเปลี่ยนไป ก็ราวกับรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง แม้แต่อีเหมยก็ตายแล้ว แล้วตระกูลของตนจะมีความหวังอะไรอีก? สู้สู้ตายไปเลยจะดีกว่า เพื่อกอบกู้โอกาสให้ตระกูลเซียว!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขายืนขึ้นอย่างเร็ว วิ่งไปที่เย่ชิงหยู่

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาก็จับเย่ชิงหยู่ไว้ได้ ยืนอยู่ด้านหลังเย่ชิงหยู่ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ในมือมีกริชโผล่ขึ้นมาหนึ่งเล่ม เขาใช้กริชจี้ไปที่คอของเย่ชิงหยู่ แล้วกล่าว “แกบีบฉันเองนะ!”

ฟางเหยียนเห็นการกระทำของเซียวเจิ้นเที่ยน จึงหยุดอยู่กับที่ทันใด!

เขาก็ไม่คาดคิดว่าเซียวเจิ้นเที่ยนจะมีปฏิกิริยาเร็วขนาดนั้น แว็บเดียวก็แสดงปฏิกิริยานี้ออกมา บางทีเขาอาจจะไม่เชื่อว่าเซียวเจิ้นเที่ยนจะกล้าทำแบบนี้ จึงได้ปล่อยให้เซียวเจิ้นเที่ยนทำแบบนี้ได้

ความคิดของทั้งสองเป็นแบบนี้ ฟางเหยียนหละหลวมต่อตระกูลเซียว คิดว่าตระกูลเซียวสิ้นหวังไปแล้ว และเซียวเจิ้นเที่ยนก็รู้ว่าตระกูลตัวเองต้องจบแล้ว แต่ในฐานะที่เป็นผู้นำของตระกูล เมื่อเห็นเย่ชิงหยู่ เขาถึงได้มีโอกาสในการสู้ตายครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงลงมืออย่างรวดเร็ว เพราะนี่เป็นการสู้จนตัวตายแล้ว!

“แกคิดจะทำอะไร?” ฟางเหยียนตะคอกออกมา จ้องไปที่เซียวเจิ้นเที่ยนด้วยความโกรธแค้น

จากเสียงตะคอกที่ดังออกมา กองทัพวีรบุรุษเดินเข้ามาเข้าแถวเรียงกันที่ประตูอย่างเรียบง่าย พวกเขาแต่ละคนต่างถือปืน จ่อไปที่เซียวเจิ้นเที่ยน เซียวเจิ้นเที่ยนเห็นดังนี้ ก็มองไปรอบๆ แล้วพูดอย่างตกใจว่า “ฟางเหยียน ฉัรู้ว่าวันนี้ฉันต้องตาย และฉันก็รู้ว่าฉันไม่ควรมีปัญหากับคนที่ตัวตนอย่างแก ฉันไม่อยากทำแบบนี้ แต่แกบีบฉันเองนะ ตอนนี้ฉันไม่ขออะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้แกปล่อยตระกูลของฉันไป ฉันยอมตาย แต่คนรุ่นหลังของฉันตายไม่ได้ พวกเขาไม่รู้อะไรด้วย ทุกๆอย่างฉันเป็นคนทำมันขึ้นมา ฉันทำมันโดยลำพัง ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา!”

ในฐานะที่เป็นผู้นำของตระกูลใหญ่ เมื่อต้องเผชิญกับการล่มสลายของตระกูล ถ้าตนสามารถช่วยคนอื่นในตระกูลได้ แน่นอนว่าเขาจะแบกรับมันโดยไม่คิดใดๆ! นี่เป็นความดื้อรั้นครั้งสุดท้ายของเซียวเจิ้นเที่ยน และความน่าเกรงขามสุดท้ายของตระกูลใหญ่

“ฉันไม่ชอบอารมณ์ถูกคนอื่นข่มขู่ ฟางเหยียนก้าวได้ข้างหน้า แล้วกล่าวอย่างเลือดเย็น”

เซียวเจิ้นเที่ยนใช้จุดที่คมที่สุดของกริชจี้ไปที่คอหอยของเย่ชิงหยู่ แล้วกล่าว “ฉันถูกแกบีบนะ ถ้าแกยอมที่จะปล่อยพวกเขาไป ฉันก็จะปล่อยเมียแก แล้วจัดการตัวเองเสีย ถ้าแกไม่ยอม ฉันก็จะเอามันไปด้วย”

ได้ยินเอามันไปด้วยประโยคนี้ เย่ชิงหยู่ก็ตกใจจนตัวสั่น เดิมทีชื่อเสียงเรียงนามของเซียวเจิ้นเที่ยนก็น่ากลัวแล้ว ตอนนี้ยังใช้กริชมาจี้ที่คอหายของตนอีก แล้วตนจะไม่กลัวได้อย่างไรกัน

ไม่ว่าจะแข็งแกร่ง และอาฆาตขนาดไหนเซียวเจิ่นเที่ยนบีบให้พ่อของตนตาย แต่เมื่อถึงตอนนี้ ตัวเองกลับหวาดกลัว เพราะเย่ชิงหยู่เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาทั่วไป ได้รับการปกป้องเป็นอย่างดีมาโดยตลอด ไม่เคยต้องเผชิญกับเภทภัยของจิตใจคนมาก่อน

“เซียวเจิ้นเที่ยน! แกรู้มั้ยว่าที่แกทำแบบนี้ ก็แค่กำลังเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ไม่รู้ความสามารถของตนเอง” คำพูดของฟางเหยียนยิ่งเลือดเย็นขึ้น ราวกับภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง ที่บีบเข้าใกล้เซียวเจิ้นเที่ยน

เห็นหน้าตาคร่ำเครียดของฟางเหยียน เย่ชิงหยู่ก็ตัวสั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแปลกหน้า ฟางเหยียนที่น่ากลัว นี่ยังเป็นฟางเหยียนคนนั้นของเธออยู่มั้ย? ทำไมเขาถึงเปลี่ยนเป็นน่ากลัวได้ขนาดนี้?!

เซียวเจิ้นเที่ยนกล่าวอย่างหน้าสั่น “ถ้าแกไม่ยอม ฉันจะฆ่ามันซะ ฉันจะเอามันลงหลุมตระกูลเซียวด้วย”