จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 250

แต่ตอนที่เขาจะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย กลับตกใจสายตานั้นของฟางเหยียนเข้า นั่นคือแววตาที่น่ากลัวกว่าของตนสิบเท่าถึงขั้นร้อยเท่า เดิมทีไม่ถึงกับหมดลมหายใจเดี๋ยวนั้น แต่ภายใต้ความแข็งแกร่งของแววตานั้น ทำให้เขาสิ้นลมไป

ฟางเหยียนรู้สึกว่าไอ้นี่มันตลก คิดว่าแค่แววตาแล้วจะทำให้เขากลัวได้ รับกรรม! ลองถามคนทั่วประเทศหวาดูว่ามีใครกล้าล้างแค้นเขาบ้าง? รับกรรม พูดเรื่องกรรมกับราชา ถ้านี่ไม่ใช่รนหาเรื่องแล้วคืออะไร?

“อ้า!” จู่ๆเซียวฮั่วก็ร้องโอดครวญออกมา แล้วกล่าว “อย่านะ อย่านะ ผมยังวัยรุ่นอยู่ ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย”

เขาหมุนล้อรถวีลแชร์มาที่ด้านหน้าของฟางเหยียน จับกางเกงของฟางเหยียนไว้ แล้วตะโกน “ผมผมผม ตอนนี้ผมเป็นคนไร้สมรรถภาพ ขอคุณได้โปรด ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลยได้มั้ย? เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อน ผมไม่รู้อะไรเลยนะ ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ พ่อผมกับคุณปู่ของผมเป็นคนทำ พวกเขาทำทั้งหมด พวกเขาต่างหากที่ทำร้ายเย่เทียน ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยนะ”

ฟางเหยียนมองเขาอย่างไม่แยแส แล้วกล่าว “พอแล้ว! จัดการ!”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ ฟางเหยียนมาที่ด้านหน้าของเย่ชิงหยู่ ยิ้มออกมาแล้วกล่าว “ชิงหยู่ ไปกันเถอะ!”

ฟางเหยียนไม่รอเย่ชิงหยู่แสดงท่าทางใดๆ ก็เอื้อมมือไปจับแขนของเย่ชิงหยู่ ตอนนี้ ทำให้เย่ชิงหยู่อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เธอขนลุกขึ้นมาทันใด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าฟางเหยียนแปลกหน้าได้ขนาดนี้นี้ เยือกเย็นอย่างนี้ แต่ในหัวของเธอนั้นมึนงง ไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวอย่างไรดี จากนั้นก็ถูกฟางเหยียนลากออกไปแบบนี้

เพิ่งออกจากคฤหาสน์ตระกูลเซียวไม่นาน ลมเบาๆพัดกระทบใบหน้าของเย่ชิงหยู่ ตอนนี้เธอเพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมา

แต่เมื่อสังเกตดูดีๆ ทั้งสองได้มาถึงถนนเส้นหลักเส้นนั้นที่อยู่ด้านนอกของคฤหาสน์ตระกูลเซียวแล้ว

แสงไฟสลัวสอดส่องที่ทั้งคู่ ช่วงนาทีนี้ไม่มีความโรแมนติก มีเพียงแต่ความสงสัยและความหวาดกลัว

เธอมองไปยังมือที่วางอยู่บนแขนของเธอ ดิ้นหลุดอย่างแรง ฟางเหยียนชะงัก หันกลับมาดูเย่ชิงหยู่แล้วถาม “เป็นอะไรเหรอ? ชิงหยู่!”

เย่ชิงหยู่สะอึกสะอื้น เงยหน้ามองฟางเหยียนด้วยสีหน้าซีดเซียวแล้วถาม “คุณ คุณ คุณเป็นใครกันแน่?”

เธอรู้ว่าตัวตนของฟางเหยียนนั้นแปลกประหลาด แต่เการฆ่าคนเรื่องนี้ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงฆ่าคนนั้นผิดกฎหมาย คิดไม่ถึงว่าฟางเหยียนจะฆ่าคน และไม่ใช่แค่คนเดียวเท่านั้น ฆ่าไปสองคน ไม่สิ ไม่ใช่แค่สอง ฆ่าไปเยอะแล้ว

ต่อให้ฝันยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าฟางเหยียนจะฆ่าคนได้อย่างนิ่งสงบขนาดนั้น ตัวตนของฟางเหยียนเมื่อสักครู่นี้ เหมือนกับเพชฌฆาต

ฟางเหยียนยิ้มอย่างใจดีออกมา เทียบกับคนที่กระทำต่อตระกูลเซียวเมื่อกี๊ต่างกันอย่างกับคนล่ะคน เขาเอื้อมมือไปแตะหน้าของเย่ชิงหยู่ ลูบบนใบหน้าเธอ แล้วกล่าว “ผมคือฟางเหยียน สามีของคุณไง!”

เห็นหน้าตาทะเล้นของฟางเหยียน ทำให้เย่งชิงหยู่หวาดกลัว ที่น่ากลัวไม่ใช่ฟางเหยียน แต่เป็นการเสแสร้งของเขา ใช่ ในใจของเย่ชิงหยู่ สิ่งที่ฟางเหยียนทำเพื่อเธอมาทั้งหมด มันเป็นแค่การเสแสร้งเท่านั้น

สันดานที่แท้จริงของเขาคือแบบนั้นตอนเมื่อสักครู่นั้นต่างหาก ฆ่าคนมากมาย อย่างเลือดเย็น

เธอผลักตัวฟางเหยียนออกอย่างรุนแรง ตัวสั่นแล้วถาม “คุณเป็นใครกันแน่? ตัวตนจริงๆของคุณเป็นใครกันแน่?” ตอนที่ถาม ร่างกายของเธอถอยหลังไปเรื่อยๆ

เมื่อฟางเหยียนเห็นน้ำตาในเบ้าตาของเธอ ก็ยืนอยู่กับที่ เขารู้ว่าตนต้องทำร้ายผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน สิ่งที่เขาไม่อยากเห็นที่สุด ก็คือหญิงสาวคนนี้ต้องเจ็บปวดเพราะเขา

หลังจากที่เงียบไปหลายวินาที เขาสะอื้นออกมา จากนั้นก็กล่าวว่า “ความจริงที่ผมไม่บอกคุณ เพราะกลัวคุณรับไม่ไหว แต่มาถึงตอนนี้ งั้นผมบอกคุณก็แล้วกัน! ความจริงแล้ว ผมคือพลตรีของสำนักเจ็ดพิฆาตแห่งประเทศหวา สมญานามว่าจอมพลโผ้จวิน”