จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 251

ในขณะเดียวกันนี้ มีรถลินคอล์นเพิ่มความยาวคันหนึ่งมาจอดข้างๆฟางเหยียน มีหญิงสาวขายาวสวยคนหนึ่งลงมาจากรถ สาวสวยคนนี้ไม่ใช่ใคร เป็นผู้รับผิดชอบคนนั้นของฟางซื่อกรุ๊ป หวังชิงชิง

“คุณชาย คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ？” หลังจากที่หวังชิงชิงลงจากรถแล้ว อันดับแรกเลยคือมองไปที่ฟางเหยียน แล้วถามอย่างเคร่งเครียด

เย่ชิงหยู่ไม่รอฟางเหยียนตอบ แล้วส่งเสียงออกสองคำ “คุณชาย！”

เธอมองฟางเหยียนด้วยสีหน้าไม่เชื่อ แล้วมองไปที่หวังชิงชิง ทำให้หวังชิงชิงเรียกว่าคุณชายได้นอกจากคุณชายของฟางซื่อกรุ๊ปแล้วยังมีใครอีก？เธอเรียกฟางเหยียนว่าคุณชาย？ถ้าเป็นอย่างนี้ ฟางเหยียนก็คือคุณชายของฟางซื่อกรุ๊ปเหรอ？

เย่ชิงหยู่มองฟางเหยียนอย่างไม่เชื่อแล้วถาม “คุณ คุณคุณคือคุณชายของฟางซื่อกรุ๊ป？”

สายตาของฟางเหยียนที่มองเย่ชิงหยู่ยังคงสงบนิ่งเช่นเคย แล้วกล่าว “ใช่ ผมคือคุณชายของตระกูลฟาง ฟางเหยียน！”

“ไม่ใช่！” เย่ชิงหยู่งงไปหมดแล้ว เธอส่ายหน้าแล้วถาม “เมื่อกี๊คุณพูดว่าเป็นพลตรีประเทศหวา หรือคุณชายตระกูลฟางกันแน่？”

ไม่ว่าใครก็รับตัวตนแบบนี้ของคนนั้นที่ตัวเองคิดว่ารู้จักดีที่สุดในเวลาอันสั้นได้หรอก ไม่ว่าจะเป็นพลตรีของกองทัพ หรือคุณชายตระกูลฟาง ทั้งสองตัวตนไม่ว่าจะเป็นตัวตนไหนก็บงการทุกสรรพสิ่งได้ แต่ทว่าตัวตนทั้งสองนี้ล้วนเป็นตัวตนของฟางเหยียนเองทั้งนั้น นี่ทำให้เย่ชิงหยู่รับไม่ไหว

ฟางเหยียนขยับเข้าไปใกล้เย่ชิงหยู่ เอื้อมมือไปจับแขนของเธอ แล้วกล่าว “ผมเป็นทั้งสองอย่างนั่นแหละ ผมเป็นพลตรีของประเทศหวา และยังเป็นคุณชายของตระกูลฟาง แต่ ผมคือสามีของคุณ ฟางเหยียนที่เล่นกับคุณมาตั้งแต่เด็ก เจ้าเหยียนของคุณ”

เย่ชิงหยู่มองไปที่หน้าของฟางเหยียนจากระยะไกล เธอสะอื้น และลังเล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอคิดว่าฟางเหยียนที่อยู่ตรงหน้าแปลกหน้า แปลกหน้าถึงขั้นที่ตัวเองไม่รู้จัดเลยแม้แต่น้อย เธอไม่กล้าเชื่อ ว่าคนที่นอนข้างๆตัวเองจะมีตัวตนที่น่าตะลึงขนาดนี้ เย่ชิงหยู่ในตอนนี้ รับฟางเหยียนแบบนี้ไม่ไหว

เธอยกมือทั้งสองข้างผลักฟางเหยียนไป ส่ายหน้าแล้วถาม “คุณยังมีเรื่องอะไรโกหกฉันอีก？”

เย่ชิงหยู่รู้สึกเหมือนตัวเองคือลูกแกไร้เดียงสาตัวหนึ่ง ที่ไม่ว่าใครจะเล่นตลกอะไรก็ได้ แม้แต่ตัวตนแท้จริงของสามีตัวเองเธอยังไม่รู้เลย นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวตน ไม่ใช่เรื่องที่เขากระทำ ต่างจากความสัมพันธ์ของพ่อและแม่ของตัวเองโดยสิ้นเชิง

ฟางเหยียนส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่มีแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณ ความจริง...”

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรอีก คุณไม่มองว่าฉันเป็นภรรยาของคุณตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คุณหลอกฉันมาตลอด” น้ำตาของเย่ชิงหยู่ค่อยๆไหลริน เธอถอยหลังส่ายหน้าอย่างแรง

หลังจากที่ถอยไปหลายก้าวแล้ว จู่ๆเธอก็ส่งเสียงโกรธ ร้องไห้ฮือฮือฮือออกมา หันหลังแล้ววิ่งไป

แสงไฟสาดส่องไปที่เธอ เมื่อมองจากแผ่นหลังของเธอทำให้รู้ได้ว่าเธอกำลังเจ็บปวด ในเวลานี้ เธอรู้สึกเหมือนถูกทิ้งอย่างไม่ไยดีอย่างไรอย่างนั้น แม้แต่ฟางเหยียนที่เธอคิดว่าตนเข้าใจดีที่สุดแล้วยังเป็นคนแปลกหน้า ตัวเองไม่เข้าใจเขาเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นสามีของตัวเอง แต่เขากลับไม่บอกอะไรเธอสักอย่าง เขาเคยมองเธอเป็นภรรยาบ้างมั้ย？

ฟางเหยียนยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน ยืนมองหลังของเธอที่ค่อยๆจากไปภายใต้เสียงไฟของถนน

หวังชิงชิงเห็นเหตุการณ์นี้ ก็มึนงง พลตรีของประเทศหวา？ถ้างั้นตัวตนของคุณชายยังเป็นพลตรีด้วยงั้นเหรอ？

อีกด้านหนึ่งเป็นพลตรี นี่มันยิ่งใหญ่ขนาดไหนกันเนี่ย？หรือที่คุณท่านของตระกูลฟางพูดว่ามีอะไรให้ฟังคุณชาย ที่แท้เขาก็คือพลตรี อายุน้อยขนาดนั้นแล้วได้เป็นพลตรี แล้วใครจะรู้ว่าเขาเจอกับอะไรมาบ้าง？

นอกจากอิจฉาฟางเหยียนแล้ว แววตาของหวังชิงชิงยังปรากฏความน่าสงสารออกมาอีกด้วย เธอยากที่จะเชื่อว่าฟางเหยียนวัยรุ่นที่เดิมทีสะดวกสบายจะเจอกับอะไรมาบ้าง ถึงได้รับตำแหน่งพลตรีประเทศหวา นี่ไม่ใช่ตำแหน่งที่มีความสัมพันธ์ภายในแล้วจะเป็นได้ ตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งที่ต้องขยันและทุ่มเทจึงจะได้มันมา

หวังชิงชิงเห็นแววตาเสียใจของฟางเหยียน จึงรู้สึกตัวขึ้นมา เธอกะพริบตา แล้วกล่าวอย่างอึดอัดว่า “ขอโทษค่ะ คุณชาย เป็นความของฉันทั้งหมด！ฉันไม่รู้ว่านายหญิงยังไม่รู้ว่าคุณคือ...”