จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 25

บทที่ 25 จุดจบของการดูหมิ่นคนอื่น

“คุกเข่า?” โจวซื่อเฉียงนิ่งอึ้งไปสักพัก

“เพี๊ยะ!” หยางฮ่าวฟาดเข้าที่บ้องหูของโจวซื่อเฉียง ก่อนกล่าว “คุกเข่า! บอกให้แกคุกเข่า”

โจวซื่อเฉียงไม่กล้าเอ่ยแม้แต่คำเดียว พลันคุกเข่าลงต่อหน้าเย่ชิงหยู่

พร้อมร้องขอ “ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ผมมีตาหามีแววไม่”

ฟางเหยียนจูงแขนของเย่ชิงหยู่ที่ยืนตระหนก กล่าวกับหยางฮ่าว “ไปกันเถอะ ประธานหยาง”

อันที่จริงเย่ชิงหยู่ไม่คิดที่จะให้ใครคุกเข่า เมื่อสักครู่เธอโกรธจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องให้ใครคุกเข่า

แต่จะว่าไป ทำไมฟางเหยียนสั่งให้เขาคุกเข่าเขาก็คุกเข่าลงล่ะ

หรือว่าตัวเธอมีความสำคัญต่อตระกูลหวงขนาดนั้นเชียวหรือ

ความจริงแล้ว ตอนนี้เธอต่างหากที่ต้องเพิ่งพาตระกูลหวง ทำไมถึงได้สลับกันมั่วไปหมด

เย่ชิงหยู่ไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่อยากจะคิดด้วย

ก่อนที่หยางฮ่าวจะเดินออกไป เขากำชับกับโจวซื่อเฉียงเสียงแผ่ว “หากพวกเขาไม่ได้สั่งให้แกลุกขึ้น ก็ห้ามลุกขึ้นเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นแกกับฉันต้องนายทั้งคู่”

โจวซื่อเฉียงทำหน้าจะร้องไห้ให้ได้ ครั้งนี้เขาพลาดไปมากจริงๆ

เมื่อมาถึงห้องโถง หยางฮ่าวดูแลเย่ชิงหยู่และฟางเหยียนอย่างดี ทั้งเสิร์ฟน้ำเทชาไม่ขาดตกบกพร่อง

สิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของเวินหลาน เธอจ้องมองทั้งคู่ที่ขี่จักรยานไฟฟ้าอย่างระมัดระวัง ด้วยความวิตกในใจ

แต่ในเมื่อเรื่องทั้งหมดได้เกิดขึ้นแล้ว ก็มีแต่จะต้องเผชิญหน้าเท่านั้น เธอเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างหยางฮ่าว ก่อนกล่าวถาม “ท่านคือประธานหยางใช่ไหม?”

“ครับ คุณคงจะเป็นคุณเวินหลานสินะครับ” หยางฮ่าวกล่าวถาม

เวินหลานราวกับคนละคนกับที่ปฏิบัติของเย่ชิงหยู่เมื่อสักครู่

“ค่ะ ประธานหยาง สวัสดีค่ะ” เธอเอื้อมมือออกเพื่อจับมือทักทายหยางฮ่าว

หยางฮ่าวแนะนำ “อืม จะจะแนะนำให้รู้จัก ท่านนี้คือคุณเย่ ผู้ร่วมทุนขององค์เราเอง”

เวินหลายเอื้อมแขนหวังจับมือทักทายเย่ชิงหยู่ แต่ฟางเหยียนกลับกล่าวอย่างเย็นชา “พอเถอะ ประธานหยาง เซ็นสัญญาเถอะ”

“ครับครับ!” ประธานหยางขึ้นไปชั้นบนอย่างนอบน้อม

ในเวลานี้เย่ชิงหยู่ไม่ต่างอะไรกับกวางน้อย ที่ทำอะไรไม่ถูก

นายฟางเหยียนทำไมถึงได้จัดการเรื่องราวอย่างใจเย็นจังเลยล่ะ แถมทีท่ายังกับผู้มีอิทธิพล

เมื่อเวินหลานเห็นหยางฮ่าวเดินออกไป เธอยืนอยู่ตรงหน้าเย่ชิงหยู่ด้วยความลำบากใจ “ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณเย่ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ ดิฉันไม่รู้ว่าคุณเย่จะถ่อมตัวถึงเพียงนี้ หากฉันรู้ คงไม่…”

“ชิงหยู่ หลังกลับบ้าน เราทานอะไรดีล่ะ?” ฟางเหยียนตัดคำของเวินหลาน

เย่ชิงหยู่จับจ้องฟางเหยียนด้วยความอึ้งเล็กน้อย เธอยังคงสติหลุดลอยกับภาพที่โจวซื่อเฉียงคุกเข่าเมื่อสักครู่

เมื่อเห็นทีท่าสติไม่อยู่กับตัวของเย่ชิงหยู่ ฟางเหยียนจึงกล่าว “หลังจากที่ได้เซ็นสัญญา เราจะไม่ฉลองสักหน่อยหรือ?”

“นั่นสิ ถ้างั้นนายอยากทานอะไรล่ะ?” เย่ชิงหยู่เอ่ยถามด้วยสติที่ไม่อยู่กับตัว

“ขอเพียงแค่เป็นฝีมือของคุณ ผมอะไรก็ได้” ทั้งคู่สนทนาอย่างสวีทหวาน โดยไม่แยแสเวินหลานที่อยากจะขัดขึ้นหลายต่อหลายหน

ไม่นานหยาบฮ่าวก็หยิบเอกสารลงมา เวินหลานไม่มีโอกาสได้พูดอะไรออกมาสักคำ

ชายหนุ่มเดินเข้าไปยังเย่ชิงหยู่ พร้อมกล่าว “คุณเย่ ลองอ่านรายละเอียดก่อน มีอะไรที่ไม่พึงพอใจ เราจะเปลี่ยนกันเดี๋ยวนี้เลย”

ตามหลักแล้วเนื้อหาในสัญญาทางซีหนานกรุ๊ปต้องเป็นผู้กำหนด เย่ชิงหยู่ไม่มีสิทธิ์ในการเปลี่ยนแปลงใดๆ

แต่คำพูดของหยางฮ่าว กลับทำให้เย่ชิงหยู่ตกอกตกใจ

เธอดูรายละเอียด ข้อเสนอในนั้นมีผลประโยชน์ต่อเย่ชิงหยู่ทั้งนั้น สามารถบอกได้ว่า สัญญาฉบับนี้ตั้งใจร่างขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะก็ย่อมได้!

ฟางเหยียนกระซิบที่ข้างหูของเธอ “คุณดูให้ละเอียด มีตรงไหนอยากจะแก้ไขไหม ประธานหยางจะแก้ให้เราเดี๋ยวนี้”

“ไม่ ไม่มี!” เย่ชิงหยู่วางเอกสารลง ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “เพียง เพียงแต่….”