จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 262

เทียนขุยก็ไม่รู้จะพูดยังไง เมื่อสักครู่ยังบอกว่าไม่ยุ่งเรื่องนี้ แต่ทันใดนั้นเขาก็เตะประตูของอีกฝ่ายจนพัง ยังตะโกนบอกให้ปล่อยตัวผู้หญิงคนนั้นด้วย ไม่ว่าจอมพลโผ้จวินจะทำอะไร ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรคิด คนๆนี้เป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้ถึงสองครั้ง ถ้าไม่มีจอมพลโผ้จวิน เขาคงตายไปนานแล้ว！ตอนนี้จอมพลโผ้จวินจะทำอะไร พูดอะไรก็เป็นคำสั่งหมด

เถ้าแก่อ้วนมองฟางเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า จากซ้ายไปขวาด้วย เขาคิดว่าเด็กคนนี้แค่แอบอ้างบารมีของผู้อื่นเพื่อข่มขู่เขา

เห็นรูปร่างที่ผอมบางของเขา แค่ลมพัดมาแรงหน่อยก็คงจะปลิดออกไปแล้ว คนอย่างนี้แค่ข่มขู่นิดหน่อยก็คงหนีจนหัวหด！

ดังนั้นเขาจึงหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด：“คุณว่างมากใช่ไหมถึงได้มายุ่งเรื่องของฉัน？ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าเธอคือน้องสาวของฉัน เธออกหักและอารมณ์ไม่ดี ฉันจะพาน้องสาวของฉันไปพักผ่อน คุณเตะประตูร้านอาหารของฉันจนพัง คุณอยากมีปัญหาใช่ไหม？”

ฟางเหยียนขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระกับเขา เขาใช้น้ำเสียงที่เย็นชาและพูดประโยคนี้เป็นครั้งที่สอง：“ปล่อยผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้！”

เถ้าแก่อ้วนหรี่ตาและมองฟางเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูเหมือนคนพวกนี้พูดดีๆไม่ชอบงั้นคงก็ต้องใช้กำลัง ดังนั้นเขาจึงกัดฟันและชี้หน้าฟางเหยียนและตะโกนด้วยความโกรธ：“คุณจงใจหาเรื่องฉันใช่ไหม？”

หลังจากพูดจบ เขาก็ปล่อยผู้หญิงคนนั้นทันที สีหน้าของเขาเคร่งขรึม กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาสั่นไหว จากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องครัวและหยิบมีดออกมา！นั้นเป็นมีดที่เขาใช้หันเนื้อสัตว์ มันคมมากๆ สามารถสับกระดูกได้ด้วยมีดเดียว

เขายกมีดขึ้นมาและชี้ไปที่ฟางเหยียน ตะโกนด่า：“ไอ้เด็กเวร ฉันให้เวลาคุณสามวินาที ไสหัวออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ฉันก็คิดซะว่าไม่เคยเกิดนเรื่องนี้ขึ้น！ไม่งั้น ฉันจะสับคุณแล้วเอาไปเลี้ยงสุนัข！”เถ้าแก่อ้วนกัดฟันตัวเองด้วยความโกรธ และสุดท้ายเขาก็เผยนิสัยของตัวเองออกมา

ฟางเหยียนมองหน้าเถ้าแก่ เขาพูดอย่างไม่สนใจ：“ใช่เหรอ？ถ้าอย่างงั้นฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะมีความสามารถนี้หรือเปล่า！”

“หนึ่ง！”

ฟางเหยียนพูดคำนั้นจบก็ตะโกนขึ้นมาทันที การตะโกนของเขาทำให้เถ้าแก่อ้วนสะดุ้งตกใจ ผู้ชายคนนี้ทำบ้าอะไรอยู่？เขาไม่กลัวตายจริงๆเหรอ？หรือว่าเขาเตรียมการมาแล้ว？

“สอง！”

เสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง ฟางเหยียนจ้องมองชายคนนั้นด้วยสายตาเย็นชาและนับเลขต่อ：“สาม！”

สีหน้าของเถ้าแก่อ้วนตกใจจนเหงื่อเย็นเต็มหน้า เขากำมีดในมืออย่างแน่นและด่า：“สวรรค์มีทางคุณไม่เลือก นรกไร้ทางคุณกลับพุ่งเข้ามา วันนี้ฉันจะส่งคุณไปนรก！”

หลังจากพูดจบ เถ้าแก่อ้วนถือมีดและฟันไปที่ฟางเหยียน แต่ฟางเหยียนยืนนิ่งๆและไม่ขยับ

“บ้าเอ๊ย！กลัวจนอึ้งไปเลยสิ？”เถ้าแก้อ้วนคิดอยู่ในใจ จากนั้นมีดในมือของเขาก็ฟันไปที่ร่างกายของฟางเหยียนทันที

ในขณะที่มีดกำลังจะฟันโดนร่างกายของฟางเหยียน ก็ได้ยินเสียงตูมขึ้นมาและการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็หยุดลง！

เถ้าแก่อ้วนอึ้งไปเลย มีดที่อยู่ในมือของเขาหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ ตอนนี้เขากำลังสบตากับผู้ชายคนนั้นอยู่ ใบหน้าของเขามีแต่รอยยิ้ม นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

เถ้าแก่อ้วนกังวลใจและรีบเงยหน้าขึ้นไปดู เห็นมือของผู้ชายคนนั้นจับมีดของเขาด้วยมือเปล่า นี่มันเป็นมีดสับเนื้อและกระดูก ฟันโดนมือของเขายังส่งเสียงออกมาด้วย？นี่มันมือคน หรือว่าเหล็กกันแน่！

“เคร้ง！”สิ่งที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นก็เกิดขึ้น มีดของเขาถูกหักออกเป็นสองซีกอย่างกะทันหัน และมันถูกหักด้วยมือเปล่า มีดเล่มนี้มีความหนาถึงสามเซนติเมตร เขาใช้มือเปล่าหักมันเป็นสองซีก มันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อจริงๆ！

“บัดซบ！”เถ้าแก่อ้วนอุทานด้วยความประหลาดใจ ฟางเหยียนยกเท้าขึ้นมาและเตะไปที่หน้าท้องของเขาทันที หลังจากเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ร่างของเถ้าแก่อ้วนก็ปลิวออกไปเหมือนกับลูกบอล！

ฟางเหยียนเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นอย่างช้าๆ เธอนั่งเอียงๆอยู่บนโต๊ะ และเธอก็มีเสียงอื้อๆอยู่ในลำคอ

ฟางเหยียนไม่ได้คิดมาก เธอรีบอุ้มผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาและเดินออกจากร้านอาหาร！