จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 261

“ท่านปรมาจารย์ได้โปรดชี้แนะ！”ผู้อาวุโสทุกคนตะโกนพร้อมกัน

สายตาของชายชราที่ถูกเรียนว่าท่านปรมาจารย์ขยับและเขาพูดออกมาทันที：“รออย่างเงียบๆ！”

“ได้ครับ！”เมื่อท่านปรมาจารย์พูด ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ และทุกคนก็ตอบตกลงทันที ความหมายของประโยคนี้ชัดเจนมากๆ ประเทศหวากำลังจะเกิดภัยพิบัติ และคนเดียวที่สามารถหยุดภัยพิบัติได้ก็คือนักปราชญ์ที่กลับชาติมาเกิด

ไม่มีใครรู้ว่าปรมาจารย์แข็งแกร่งแค่ไหน และไม่มีใครรู้ว่าเขามีชีวิตอยู่มานานแค่ไหน เขาเป็นคนนั่งเฝ้าองค์กรนินจามาโดยตลอด ดูเหมือนว่านอกจากเขา ก็ไม่มีใครสามารถควบคุมสถานการณ์ปัจจุบันของที่นี่ได้

การตายของนักเต๋าอีเหมยมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามอีก

แก๊งเก้ามังกร！

ผู้หญิงที่มีรูปร่างเซ็กซี่ใส่ชุดสีดำ และหน้าตาสวยงามคนหนึ่งรีบเดินมาที่หน้าประตูที่โดดเด่นสวยงามบานหนึ่ง ประตูบานนี้ใหญ่มาก สูงอย่างน้อยเก้าเมตร ประตูทั้งบานเลี่ยมทอง ประตูจากด้านล่างไปยังด้านบนมีมังกรเก้าตัวอยู่ แค่ดูก็รู้ว่าราคาต้องแพงมากๆ ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก แต่ดวงตาของเธอแตกละเอียด นัยน์ตาสีดำแตกเป็นเสี่ยงๆ กระจายอยู่รอบๆนัยน์ตาสีขาว ทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกหวาดกลัว เธอยืนอยู่หน้าประตู และพูดด้วยความเคารพ：“เจ้าสำนัก นักเต๋าอีเหมยเสียชีวิตแล้ว！โดนจอมพลโผ้จวินของสำนักเจ็ดพิฆาตฆ่าตาย เขายังฆ่าล้างตระกูลเซียวด้วย”

ด้านในประตูเงียบจนผิดปกติ และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอก้มหน้าและรอ

ผ่านไปสักพัก มีเสียงแหบและทุ่มของชายคนหนึ่งดังออกมาจากด้านในประตู：“เก้าดาวเคราะห์เรียงตัว นักปราชญ์กลับชาติมาเกิด ปีศาจออกอาละวาด ใต้หล้าเกิดความวุ่นวาย จุดเริ่มต้นใกล้จะมาถึง สำนักซ้อนเร้นอยู่ไม่เป็นสุข ด้านบนมีหลงเหมิน ด้านล่างมีเพลิงเสวน！”

ผู้หญิงคนนั้นลังเลอยู่ชั่วครู่และพูด：“เจ้าสำนัก ได้โปรดชี้แนะ！”

น้ำเสียงแหบและทุ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง：“รอฉันออกมาก่อน！”

“ได้！”ผู้หญิงคนนั้นตอบแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ

วันรุ่งขึ้น ฟางเหยียนกับเทียนขุยออกจากรีสอร์ทหยูฉวน เพื่อไปหาคนที่ชื่อจ้าวเอ้อที่เขตหนานซาโจว หลัวเทียนเยว่เคยพูดว่าจ้าวเอ้อคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญและกำลังศึกษาวิถีของนินจาอยู่ พวกเขาจำเป็นต้องไปถามเรื่องนินจากับจ้าวเอ้อ

นั่งอยู่บนรถยนต์ ในสมองของฟางเหยียนอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเย่ชิงหยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ท้ายที่สุด เย่ชิงหยู่ก็เป็นปมในใจที่เขาไม่สามารถแก้ได้ และผู้หญิงคนนี้สำคัญมากๆสำหรับเขา

เป็นเพราะเขาเป็นห่วงเย่ชิงหยู่ ทำให้ใบหน้าของเขาโศกเศร้า

เทียนขุยมองกระจกหลังและเห็นใบหน้าที่โศกเศร้าของจอมพลโผ้จวิน จึงถามว่า：“จอมพลโผ้จวิน คุณเป็นห่วงคุณนายเหรอ？”

นอกจากคุณนาย เทียนขุยไม่เคยเห็นฟางเหยียนกังวลและเป็นห่วงเรื่องอะไรเลย แม้แต่ตอนเผชิญหน้ากับกองทัพที่ทรงพลังของศัตรู ฟางเหยียนก็ไม่เคยแสดงท่าทีเช่นนี้มาก่อน เทียนขุยเข้าใจในตัวฟางเหยียน

“ใช่！”ฟางเหยียนพูดคำนี้ออกมาเบาๆ

เทียนขุยพูด：“ฉันไปรับคุณนายกลับมาดีไหม！ฉันเห็นคุณคิดถึงเธอมากๆ”

ฟางเหยียนพูดไม่ออก เพราะมันไม่ได้เกี่ยวกับคิดถึงหรือเปล่า และเขาก็ขี้เกียจพูดก็เลยตอบว่า：“พวกเราหาที่กินข้าวก่อน จากนั้นค่อยไปหาจ้าวเอ้อ！”

“ได้！”เทียนขุยไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาก็เลยรับปากทันที

อันที่จริงเขตหนานซาโจวถือได้ว่าเป็นสถานที่ห่างไกล น่าจะอยู่ใกล้ๆกับแหล่งท่องเที่ยว เพราะสถานที่ที่พวกเขาอยู่มันห่างไกลมากๆ บริเวณโดยรอบว่างเปล่าไร้ผู้คนอาศัย และมันก็เงียบสงัดมากๆ

ผ่านไปสักพัก พวกเขาสองคนจอดรถที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากจอดรถ พวกเขาถึงสังเกตได้ว่ามันเป็นย่านชานเมืองที่ค่อนข้างห่างไกลในหนานหลิง บริเวณโดยรอบไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ มีเพียงถนนคดเคี้ยวสายหนึ่ง บนถนนเส้นนี้ยังมีรถสปอร์ตบางคันวิ่งผ่าน และรถยสปอร์ตก็วิ่งเร็วมากๆ