จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 269

ฟางเหยียนที่นั่งอยู่ในรถยนต์ไม่ขยับเลย ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็พูดไม่กี่ประโยค จู่ๆฟางเหยียนก็ถอนหายใจ เขาเปิดประตูและลงจากรถ ในเวลานี้ ทั้งสองคนจึงมองเห็นร่างกายของเขาได้อย่างชัดเจน เขามีรูปร่างที่ผอมบาง ถึงแม้เขาจะสูงหนึ่งร้อยเจ็บสิบห้าเซนติเมตร แต่ร่างกายเขาผอมบางมากจนเห็นแต่กระดูก สีหน้าของเขาขาวซีด มองดูแล้วเหมือนคนป่วย

เหลียงเจิ้งกล้ารับประกัน ถ้าเขาไม่มีบอดี้การ์ดคนนี้อยู่ข้างกาย เขาสามารถฆ่าผู้ชายที่ผอมบางคนนี้ด้วยหมัดเดียว

หลังจากที่เขาลงจากรถ เขาใช้สายตาที่หยิ่งยโสเหลือบมองไปรอบๆ มองเห็นคนพวกนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและมองเทียนขุย แต่เทียนขุยไม่กล้าสบตากับเขา รีบก้มหน้าทันที ถามด้วยความเคารพ：“จอมพลโผ้จวิน ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า？ต้องฆ่าปิดปากไหม？”

ฆ่าปิดปาก？！ฆ่าคน？พวกเขาสองคนพูดแบบนี้จริงๆเหรอ？พวกเขาเป็นนักฆ่าเหรอ？

พวกเขารู้สึกถึงอันตรายทันที ความรู้สึกแบบนี้เหลียงเจิ้งไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ถังยู่ที่เคยอยู่กับทั้งสองคนมาแล้ว เธอไม่ได้รู้สึกกลัวและรีบพูดขึ้นมาทันที：“เฮ้ย คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นลูกคนรวยของหนานหลิง ถ้าพวกคุณฆ่าพวกเขาจริงๆ พวกคุณจะตกเป็นเป้าหมายของผู้มีอำนาจในหนานหลิงและพวกคุณจะกลายเป็นนักโทษของหนานหลิง

“อ้อ？”ฟางเหยียนเงยหน้าและมองไปที่ถังยู่ เมื่อดวงตาคู่นั้นจ้องมองที่ใบหน้าของถังยู่ ถังยู่ก็รู้สึกตัวสั่นขึ้นมาทันที มันแปลกมากๆ ทำไมตัวเองถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้

นักโทษ ฟางเหยียนไม่เคยได้ยินมีคนพูดว่าเขาเป็นนักโทษ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นนักโทษของประเทศหวาแล้ว！

ฟางเหยียนพูดด้วยสีหน้าปกติว่า：“ฉันไม่ฆ่าพวกเขา ไม่ใช่เพราะกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นนักโทษ ตอนนี้ถ้าฉันสั่งให้ฆ่าพวกเขา ก็ไม่มีใครกล้าพูดว่าฉันเป็นนักโทษ！”

เขาเป็นเทพแห่งสงครามของประเทศหวา ฆ่าพวกเศษสวะไม่กี่คน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเขาอยู่แล้ว

ถังยู่ไม่พูดออกมา แต่คิดในใจว่าเขากำลังขี้โม้อยู่！ในสายตาของเธอ ฟางเหยียนก็เป็นแค่คนที่อาศัยบารมีคนอื่นมาอวดเก่ง ถ้าไม่มีบอดี้การ์ดคนนั้น เขาก็คงไม่กล้าอวดเก่งขนาดนี้

จากนั้น เขามองเหลียงเจิ้งด้วยสายตาที่ดูถูก และถามเขาทีละคำ：“เมื่อสักครู่คุณพูดอะไร？”

เหลียงเจิ้งสำลักคำพูด เขาไม่ได้กลัวชายผอมบางที่ใส่เสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ แต่เขากลัวบอดี้การ์ดคนนั้น ดังนั้นเขาจึงกะพริบตาและพูดอย่างลังเล：“ฉันๆๆ ฉันเป็นลูกชายของเหลียงจง คุณๆๆห้ามทำร้ายฉัน ถ้าพวกคุณกล้าทำร้ายฉัน ฉันจะให้พ่อของฉันไปแก้แค้นพวกคุณ รู้จักชื่อของพ่อฉันหรือยัง？เขาเป็นเศรษฐีอันดับสองของภาคตะวันออกเฉียงใต้”

นี่มันเป็นพฤติกรรมของลูกคนรวยจริงๆ เจอคนที่อ่อนแอกว่าก็รังคุณ เจอคนที่แข็งแกร่งกว่าก็ใช้บารมีพ่อของตัวเอง

น่าสงสารเด็กที่มีฐานะยากจนจริงๆ จะเปรียบเทียบอะไรกับลูกคนรวยพวกนี้ก็เทียบไม่ได้จริงๆ

ฟางเหยียนไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้น แต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“คุณเป็นลูกของใคร มันไม่สำคัญ สำหรับฉันมันก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่ฉันพูดมันไม่ใช่ประโยคนี้ แต่เป็นประโยคที่คุณพูดในตอนแรก ถ้าคุณจำไม่ได้ ฉันจะเตือนคุณ！คุณบอกว่าถ้าจัดการเขาไม่ได้ จากนี้ไปคุณจะไม่ปรากฏตัวบนถนนเส้นนี้อีก ใช่ไหม？”

ใบหน้าของเหลียงเจิ้งเย็นชาขึ้นมาทันที เขาหมดคำพูด ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง และไม่รู้ว่าตัวเองควรเอ่ยปากพูดอะไรด้วย

เขาอยากจะยอมแพ้ เพราะบอดี้การ์ดของเขาเก่งเกินไป แต่เขาไม่ยอมแพ้ เพราะผู้หญิงที่เขาชอบอยู่ตรงนี้