จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 27

บทที่ 27 ท่านผู้นำ แต่งงานกับหลานสาวผมเถอะ

“คุณปู่ ดูสิ ตระกูลจางยังไม่ได้เป็นของมัน ก็ย้อนสั่งสอนเราซะแล้ว”

“นั่นสิครับ นี่มันไม่สนใจใครเลย”

“เพี๊ยะ!” จางฉี่เหาตบเข้าบ้องหูของจางไห่เฟิงเต็มแรง จนจางไห่เฟิงรู้สึกวิงเวียน

“หุบปากซะ” จางฉี่เหาตวาดจางไห่เฟิงเสียงดัง

“แล้วก็แก จางซื่อตง แกสองพ่อลูก หากไม่อยากอยู่ในบ้านนี้ต่อไป ก็เก็บข้าวของไสหัวออกไปซะ!”

จางซื่อตงและจางไห่เฟิงไม่กล้าปริปาก เขาเพิ่งพาตระกูลจางในการกินอยู่ หากพวกเขาออกไป ก็เท่ากับไปเป็นขอทานน่ะสิ

จางฉี่เหาวางหนังสือสัญญาในมือลง พร้อมบ่นอุบอิบ “หนังสือสัญญานี่เป็นของจริง”

ได้เซ็นสัญญากับซีหนานกรุ๊ป จางฉี่เหาต้องดีใจอยู่แล้ว เพียงแต่หนามที่ตำคออยู่ เพราะหุ้นส่วนที่พวกเขาได้เพียงแค่ร้อยละ49เท่านั้น

จางซื่อข่ายไม่ถูกเอ็ด เขาเหลือบมองจางซื่อตงและจางไห่เฟิง ก่อนกล่าวถาม “ท่านพ่อ ในเมื่อหนังสือสัญญาที่เป็นของจริง นั่นก็หมายความว่าเราเริ่มลงทุนร่วมกับซีหนานกรุ๊ปแล้วใช่ไหม?”

จางฉี่เหาพยักหน้า

จางซื่อข่ายกล่าว “ท่านพ่อ ผมว่านะ ยังไงสัญญาก็เซ็นแล้ว เราก็ให้เงินไปกับเย่ชิงหยู่หน่อย แล้วไล่พวกเขาออกไป ยังไงครึ่งปีมานี้ เราให้พวกเธอกินฟรีอยู่ฟรี หุ้นส่วนร้อยละ51 เราจะไม่ยอมรับก็ได้”

“นั่นสิ ท่านพ่อ จางซื่อข่ายพูดถูก เราแค่ตอบตกลงแค่ปากเปล่า ไม่ได้เซ็นสัญญาสักหน่อย ยังไงซะหนังสือสัญญาของท่านหวงเราก็ได้มาแล้ว หากเราให้หุ้นส่วน51เปอร์เซ็นต์ไป วันหลังตระกูลจางก็จะกลายเป็นตระกูลเย่นะครับ”

“พวกแกคิดว่าฉันคิดไม่ได้หรือไง? แต่ว่า หนังสือสัญญาที่โหดร้ายมากกว่า! พวกแกดูเอาเอง” จางฉี่เหาถอนหายใจออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

จางซื่อตงและจางซื่อข่ายต่างมุงดูหนังสือสัญญา

ในสัญญาได้ระบุเอาไว้อย่างชัดเจน จะยอมรับแค่บริษัทที่เย่ชิงหยู่มีหุ้นส่วนร้อยละ51เปอร์เซ็นต์ขึ้นไปเท่านั้น หากเย่ชิงหยู่ไม่มีหุ้นส่วนร้อยละ51เปอร์เซ็นต์ขึ้นไป พวกเขาก็จะยกเลิกสัญญา

นี่เป็นข้อตกลงที่ทำให้ตระกูลจางต้องสิ้นหวัง

ก่อนที่จางฉี่เหาจะเดินออกจากห้องประชุมไป เขาได้ประกาศอย่างเด็ดขาด “หลังจากนี้ ทุกคนต้องให้ความร่วมมือกับชิงหยู่ทำทุกอย่างในตงข่ายกรุ๊ป หากมีใครคิดต่อต้าน ฉันจะลงโทษสถานหนัก”

“จางไห่เฟิง รถแกถูกยึดแล้ว หลังจากวันพรุ่งนี้ ไปทำงานที่บริษัทซะ”

จบประโยค จางฉี่เหาหายไปจากการสายตาของทุกคน

“จบกัน! คราวนี้ตระกูลจางของเราจบเห่แน่” จางซื่อข่ายนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหดหู่

จางซื่อตงและจางไห่เฟิงมองหน้ากัน ก่อนที่จะละสายตา เดินออกจากห้องประชุมไป

“พ่อครับ เราจะปล่อยให้เย่ชิงหยู่ได้ใจอย่างนั้นหรือ?”

จางซื่อตงตวาดด้วยความโกรธ “ไม่อย่างนั้นจะทำยังไงได้? ทางที่ดีช่วงนี้แกอย่าก่อเรื่อง หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นละก็ ฉันเอาแกตายแน่”

“ถ้างั้น พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานจริงเหรอ?”

“แกว่าไงล่ะ?” จางซื่อตงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “หากแกไม่ไป ก็มีแต่จะต้องไสหัวออกไปอยู่ข้างนอก”

จางไห่เฟิงกัดฟันแน่น เขาไม่มีทางปล่อยเย่ชิงหยู่ไปง่ายๆ แน่

เย่ชิงหยู่และฟางเหยียนที่กลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว

เย่ชิงหยู่อดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม “ฟางเหยียน นายว่าทำไมประธานหยางนั่นถึงได้เกรงอกเกรงใจเราถึงขนาดนั้นล่ะ ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูก ทำไมพวกเขาถึงได้เกรงกลัวฉันนักล่ะ? ฉันน่ากลัวตรงไหนกัน?”

“ไม่สิไม่สิ คนที่เขากลัวต้องเป็นนายถึงจะถูก”

ฟางเหยียนหัวเราะออกมา “บางทีนี่อาจจะเกี่ยวข้องกับท่านหวงก็ได้ ได้ข่าวว่าท่านหวงคนนี้เป็นคนที่ขี้เกรงใจ ในเมื่อเขาต้องการร่วมงานกับบริษัทของเรา ก็ต้องแสดงให้เราเห็นถึงความจริงใจอยู่แล้วสิ ไม่ใช่ว่าพวกเขากลัวเรา เพียงแค่กลัวว่าจะทำงานให้ท่านหวงไม่ดีพอ”

เย่ชิงหยู่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “นายพูดถูก”

ฟางเหยียนเอ่ยความหนักแน่น “ชิงหยู่ ต่อจากนี้เธอจะเป็นเจ้าของตงข่ายกรุ๊ปแล้ว”

เย่ชิงหยู่จ้องตาฟางเหยียน พยักหน้าเล็กน้อย “ของคุณมากนะ หากวันนี้ไม่มีนาย ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี!”

“ไม่เป็นไร ใครใช้ให้คุณเป็นภรรยาของผมล่ะ”

พวงแก้มของเย่ชิงหยู่แดงก่ำขึ้นมาทันที เธอก้มหน้ากล่าวอย่างแผ่วเบา “โอเค ฉันจะไปเปลี่ยนชุด”