จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 278

พี่น้องของพวกเขาเข่นฆ่าโรมรันกันในสนามรบ เผชิญหน้ากับกระสุนและการไล่โจมตีฆ่า เผชิญหน้ากับระเบิดนับไม่ถ้วน จนผ่านมานานหลายปีแต่ก็ยังไม่ตาย

แต่ในตอนที่กลับมานั้น กลับถูกองค์กรลึกลับฆ่าตาย ยังมีองค์กรภายในประเทศอีก สิ่งนี้ทำให้พวกเขาหลายคนโกรธแค้นองค์กรนั้นเป็นอย่างมาก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เจ็ดเทียนก็สาบานเลยว่า จะต้องหาตัวคนร้ายออกมาให้ได้ แล้วจัดการคนร้ายซะ！

ย้อนเวลากลับไปก่อนหน้านั้น ตอนนั้นเทียนหม่าได้นำพี่น้องนับพันขับไล่ทหารรับจ้างออกจากประเทศไป อีกทั้งยังจัดการตัดศีรษะนายพลที่เป็นผู้นำด้วย

ตอนนั้นเป็นวันเวลาที่มีความสุขกันมาก เพราะว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของเทียนหม่าพอดี เพื่อนำของขวัญมาให้เทียนหม่า ฟางเหยียนตั้งใจให้เขาไปล้อมทหารรับจ้างพวกนั้น แต่นั่นเป็นเพียงแค่กลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มเล็กๆเท่านั้น มีแค่เทียนหม่าก็พอแล้ว

หลังจากที่ฟางเหยียนได้รับข่าวชัยชนะของเทียนหม่า เขาก็เตรียมอาหารเลิศรสไว้เป็นพิเศษ นั่นเป็นอาหารถิ่นเกิดที่เทียนหม่าชอบทาน และฟางเหยียนก็ตั้งใจให้พ่อครัวไปนำกลับมาจากบ้านเกิดของเทียนหม่าโดยเฉพาะ ฟางเหยียนจำได้ว่า เทียนหม่าเคยพูดว่าเขาอยากทานอาหารบ้านเกิดของตัวเองมาก เมื่อก่อนในทุกปีวันเกิดเขามักจะทานอาหารถิ่นเกิด เพราะฉะนั้นฟางเหยียนจึงตั้งใจเตรียมอาหารบ้านเกิดของเขาเป็นพิเศษ

ในตอนที่ทุกคนกำลังรอเทียนหม่ากลับมาร่วมงานวันเกิดที่แสนพิเศษ แต่แล้วเทียนหม่ากลับไม่มีทีท่าจะกลับมา！

ต่อมา ก็มีข่าวร้ายส่งมาบอกว่า เทียนหม่ากับกองทหารที่เขาเป็นคนนำทัพถูกลอบโจมตีขณะกลับมา กองทหารทั้งหมดถูกกวาดล้าง รอจนฟางเหยียนไปถึงขานอนตายอยู่ท่ามกลางกองเลือด ในมือของเขาถือที่เกิดเหตุ เทียนหม่าก็ได้ตายจากไปแล้ว ในมือของเขายังถือมีดเหล็กหนึ่งเล่ม นิ้วมือของเขากำมีดเหล็กเล่มนั้นแน่นมาก ฟางเหยียนต้องใช้แรงแงะออก ถึงได้เอาออกมาได้

นั่นเป็นวันเกิดของเทียนหม่า เขาพึ่งอายุยี่สิบสี่ปีเท่านั้น และเขาก็เสียชีวิตหลังจากอายุยี่สิบสี่ปี ทุกคนในสำนักเจ็ดพิฆาตไม่รู้ว่าเทียนหม่าต้องเจอกับอะไรมาบ้างทองสัมฤทธิ์ลวดลายสัตว์เดรัจฉาน

บ่ายวันนั้น คนในสำนักเจ็ดพิฆาตทุกคนต่างพากันหลั่งน้ำตา พวกเขาสาบาน ว่าจะต้องแก้แค้นให้เทียนหม่ากับพี่น้องทุกคน

“จอมพลโผ้จวิน ผมจะฆ่าเขา！ผมจะฆ่าคนทั้งองค์กรนั่นทั้งหมด！”ดวงตาของเทียนขุยแดงก่ำ ในที่สุดชายฉกรรจ์คนนี้ก็ได้ระเบิดจุดอ่อนของตัวเองออกมาอีกครั้ง หัวใจที่จะแก้แค้นเพื่อพี่น้อง ไม่เคยหายไปไหน มาวันนี้พอมองเห็นความหวังเล็กน้อย แต่ความหวังนี้กลับถูกดับมอด เรื่องนี้เกิดขึ้นกับใครก็ไม่มีทางรับได้หรอก

นี่คือความคิดของเทียนขุย มีหรือจะไม่ใช่ความคิดของฟางเหยียน เจ็ดเทียนเป็นแค่ลูกน้องของเขาเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นพี่น้องของเขาด้วย ฟางเหยียนอยากจับองค์กรนั้นมากกว่าเทียนขุยเสียอีก หลังจากนั้นก็จัดการพวกมันซะ！

แต่ ฟางเหยียนเป็นคนที่ใช้สมองในการจัดการทุกเรื่อง หมอนี่ ถึงพวกเขาจะโมโหยังไง ก็ไม่มีทางจับได้หรอก！

เขาสูดอากาศหายใจเข้า แล้วพูดว่า“ความรู้สึกของนายฉันเข้าใจได้ แต่มันสามารถฆ่าเขาก่อนที่พวกเราจะมาถึงเพียงไม่กี่นาที นั่นก็หมายความว่าเขาเตรียมการไว้รอบคอบแล้ว เจตนาขององค์กรนี้ชัดเจนมาก ไม่อยากให้พวกเราสืบต่อไป เพราะว่าองค์กรของพวกเขามีคนฝีมือดีมากมาย！”

“จอมพลโผ้จวินโปรดอธิบาย！ผมไม่เข้าใจจริงๆ”เทียนขุยมองไปที่ฟางเหยียนด้วยสีหน้ามึนงง

ฟางเหยียนจึงชี้ไปที่ศพของจ้าวเอ้อแล้วพูดขึ้นมาว่า“เขาตายเพราะเส้นลมปราณถูกตัดขาดทั่วร่าง นินจาระดับต้าชี่ไม่มีทางทำให้คนคนหนึ่งตายเพราะเส้นลมปราณขาดแน่ มีเพียงแค่คนที่ใช้เจินชี่（เป็นพลังแรกเริ่มของร่างกายและชีวิต）เท่านั้นถึงจะสามารถทำให้เส้นลมปราณขาดทั่วร่างได้ ฆ่าจ้าวเอ้อคนธรรมดาแบบนี้ ไม่ต้องใช้ยอดฝีมือแบบนี้ก็ได้ และไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ในการฆ่า แค่ใช้มีดกรีดไปที่คอของเขาก็พอแล้ว แต่พวกเขาไม่ทำอย่างนั้น ที่ทำเพื่ออยากเตือนพวกเรา！ว่า พวกเราฆ่าคนแบบจ้าวเอ้อยังสามารถส่งคนฝีมือดีแบบนี้มาได้ และยังสามารถจัดการก่อนหน้าพวกเราได้อีกด้วย เพราะฉะนั้นพวกแกอย่าสืบต่อไปอีก นี่ถือว่าเป็นการเตือนพวกแก！”

เทียนขุยฟังจบ คิ้วของเขาก็ขมวดลึกขึ้น เขากำหมัดแน่น กระดูกของเขาเสียงดังกร๊อบ เขากัดฟันแน่นพลางพูดอย่างโกรธเกรี้ยว“จองหองเกินไปแล้ว ถึงกล้าเตือนจอมพลโผ้จวินได้！จอมพลโผ้จวินแห่งสำนักเจ็ดพิฆาตสูงส่งไม่มีใครทัดเทียม มีหรือจะปล่อยให้องค์กรเล็กๆระดับนี้หยิ่งผยองพองขนแบบนี้ได้ ฆ่าพี่น้องของผม ข่มขู่จอมพลโผ้จวินของผม รอผมหาพวกมันเจอ จะฉีกร่างมันให้เป็นชิ้นแน่！”