จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 297

ไม่ใช่แค่เขา แม้แต่จ้าวก่วงและหยางซิงที่อยู่ข้างๆเขา ทั้งสองก็เป็นเหมือนกัน ที่จ้องหลินถงเหมือนหมาที่หิวโหย รอบๆกายของทุกคนล้วนมีผู้หญิงไม่ขาดมือ แต่ผู้หญิงคนนี้มันช่างน่าหลงใหลเสียเหลือเกิน ทำเอาหลายคนนี้เคลิบเคลิ้มหลงใหลไปตามๆกัน

“ใช่ครับใช่ครับ คุณนายถัง ไอ้นี่มันตีเนียนกินฟรี” จ้าวก่วงรีบพูดสมทบ ราวกับการที่ได้พูดกับหลินถงนั้น เป็นความโชคดีในหลายภพชาติของตัวเอง

หลินถงสีหน้าดุดัน แล้วตะคอก “พวกแกหุบปาก! รู้มั้ยว่านี่เป็นใคร? นี่คือเทพหมอฟางแจกวีไอพีที่ฉันเชิญมานะ! ฉันว่า พวกแกต่างหากที่ตีเนียนกินฟรี? ไอ้พวกหมาหัวเน่าไร้การศึกษา ไสหัวออกไปซะ!”

เมื่อเหลียงเจิ้งได้ยินประโยคนี้ ก็งงงวย จ้าวก่วงและหยางซิง ล้วนงงงวยไปตามๆกัน!

เทพหมอฟาง! นี่มันเรื่องตลกใช่มั้ย? ไอ้นี่มันจะเป็นเทพหมอได้อย่างไรกัน!

“เพี้ยะ!” หลังจากที่พูดกับหลายคนเสร็จ หลินถงก็ตบไปที่หน้าของรปภ.หนึ่งฉาด จากนั้นก็กล่าวอย่างโมโหว่า “แกอีกคน แหกตาโง่ๆของแกดูซะ นี่คือแขกวีไอพีของฉัน และก็เป็นคนสำคัญของฉันเช่นกัน! ไอ้หลายคนนี่มันเป็นหมาก็ช่าง แกยังจะตามเป็นหมาไปด้วยหรือไง?”

รปภ.ตกใจจนพยักหน้ารัวๆ แล้วกล่าว “ครับครับครับคุณนาย ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว!”

เหลียงเจิ้งหน้ากระตุก แล้วกล่าว “แก แก แกพูดว่าอะไรนะ? แกว่าใครเป็นหมา?”

“เข้ามา!” หลินถงขี้เกียจฟังคำพูดของเหลียงเจิ้ง จึงตะโกนออกมา รปภ.ที่ร่างกำยำเดินเข้ามา หลินถงกล่าว “ลากไอ้ตีเนียนกินฟรีสามคนนี้ออกไป อย่าให้พวกมันเข้ามาในบ้านของฉันแม่แต่ก้าวเดียว”

“ครับ!” คนเหล่านั้นจับมือของทั้งสามไป ลากพวกเขาออกไปอย่างไม่ลังเลใดๆ

ที่ตระกูลถังตำแหน่งของหลินถงค่อนข้างสูง พูดอะไรก็มีคนฟัง

“นี่! อย่าเกินไปนะ ฉันเป็นลูกชายของเหลียงจง ฉันคือเหลียงเจิ้งนะ!” เหลียงเจิ้งกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด ยังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่าไอ้นั่นจะรู้จักกับหลินถงสาวงามอันดับหนึ่งของเขตซีหนาน แล้วยังเป็นแขกวีไอพีที่หลินถงเชิญมาอีกด้วย

ตนยอมแพ้ไม่ ไม่ไปยุ่งกับไอ้นี่แล้วก็ได้ แต่ก็อย่าทำให้เขาอับอาย ถ้าถูกลากออกไป เขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว ต่อไปเมื่อพบปะพูดคนแล้วจะคุยโวได้อย่างไรกัน

เขาออกแรงอย่างมากเพื่อสะบัดมือที่รปภ.จับเขาไว้ มองไปที่หลินถง แสดงท่าทางอ่อนข้อให้แล้วกล่าว “คุณหลิน ผมไม่รู้ว่ามันคือแขกวีไอพีของคุณ และก็ไม่รู้ว่าพวกคุณรู้จักกัน ถ้ารู้ ผมก็ไม่ทำแบบนั้นแล้ว ผมก็แค่อยากแก้แค้นให้พี่น้องก็เท่านั้นเอง เมื่อวานมันทำร้ายเหล่าพี่น้องของผมจริงๆ”

“คุณหลิน!” หลินถงจ้องเขาอย่างเยือกเย็น แล้วตะคอก “แกเป็นใคร ที่มีสิทธิ์มาเรียกฉันว่าคุณหลินที่ตระกูลถังแห่งนี้ ที่นี่ใครที่ไม่ใช่คนของตระกูลถังต้องเรียกฉันว่าคุณนายถัง! ลากมันออกไป!”

หลินถงโบกมืออย่างเลือดเย็น รปภ.เหล่านั้นลากทั้งสามคนไปอีกครั้ง พาทั้งสามคนออกไป

ฟางเหยียนหันไปมองหลินถง เห็นแววตาอันเลือดเย็นคู่นั้นมองไปที่ด้านนอกพอดี แต่เมื่อเธอรับรู้ได้ว่าฟางเหยียนกำลังมองเธออยู่ แววตาคู่นั้นก็กลายเป็นอบอุ่นขึ้นมาทันใด

ใบหน้าเคร่งขรึมของหลินถงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างหาที่เปรียบมิได้ เต็มไปด้วยรอยยิ้มในทันใด

เธอนั่งลงข้างๆฟางเหยียน แล้วถาม “คุณฟาง คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

ฟางเหยียนส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ!”

ฟางเหยียนที่เดิมทีคิดว่าจะนั่งสักแป๊บ แว็บเดียวก็กลายเป็นเป้าสายตาของผู้คนไปได้ หลินถงนี่ช่างมีออร่าจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นคนรวยหรือคนจน เมื่อเห็นเธอแล้วก็หยุดมองไม่ได้ เห็นเธอนั่งลงข้างๆตน ตนจึงได้กลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนๆไปโดยปริยาย