จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 296

เขาพลางมอง พลางสั่งทั้งสองคนว่า “พวกแกก็ดูหน่อยละกัน ดูว่ามีชายกำยำ สวมชุดทหาร ดำๆ ตาโตขนาดนั้น ตัวสูงขนาดนั้น กล้ามเป็นมัดๆ ผมสั้น”

ทั้งสองไม่กล้าสงสัยคำพูดของเหลียงเจิ้ง เพราะเหล่าพี่น้องของพวกเขานอนโรงพยาบาลกันหมดแล้ว ไม่มีทางล้อเล่นแน่นอน！ก็มีเพียงคนที่มีลักษณะเฉพาะแบบนี้เท่านั้นที่ทำให้เหล่าพี่น้องของตนบาดเจ็บได้！

คนพวกนี้หารอบๆห้องโถงตระกูลถังโดยรอบแล้ว เมื่อมั่นใจว่าการ์ดของเขาไม่อยู่แน่แล้ว จึงได้โล่งอก

“คุณชายเหลียง การ์ดคนนั้นของมันไม่อยู่ที่นี่！พวกเราหาหลายรอบแล้ว” จ้าวก่วงกล่าว

หยางซิงก็กล่าว “ผมก็ดูรอบๆแล้ว ไม่เห็นคนตามลักษณะที่คุณว่า คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคนชั้นสูง สวมใส่ชุดสูททั้งนั้น ไม่มีใครสวมชุดทหารมาเลยสักคน”

เหลียงเจิ้งก็ไม่เห็นคนนั้น ด้วยเหตุนี้เขาจึงถอนหายใจยาวๆ ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเลศนัย เขาจ้องไปที่ฟางเหยียนอย่างไม่ละสายตา โบกมือ แล้วกล่าว “ฉันก็หารอบๆแล้ว ไม่อยู่จริงๆ ไป！พวกเราไปจัดการมันกัน แม่ง”

คนเหล่านี้คุ้นเคยกับเรื่องการรังแกคนอื่นจนเป็นนิจแล้ว ดูท่าทางของคนนั้นไม่เหมือนคนโหดเหี้ยม จึงได้ตามไป

ไม่นาน สามคนล้อมไว้คนหนึ่งซ้ายคนหนึ่งขวา อีกคนอยู่ด้านหลังของฟางเหยียน เหลียงเจิ้งนั่งทางด้านขวาของฟางเหยียน จ้าวก่วงนั่งทางด้านซ้าย หยางซิงที่ตัวค่อนข้างเตี้ยยืนอยู่ด้านหลังของเขา ทั้งสามล้อมฟางเหยียนไว้แบบนี้

เหลียงเจิ้งนั่งไขว่ห้าง แล้วกล่าวอย่างดูแคลนว่า “ไอ้เปรต พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ！”

ฟางเหยียนหันหน้าไปมองเขาอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไร เพียงแค่หันกลับมาอย่างสบายๆ

นึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์ที่เหลียงเจิ้งคิดไว้จะไม่เกิดขึ้น เขาคิดว่าคนนี้จะตกใจ ถึงขั้นอาจจะตกใจจนลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วร้องตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไร้สติ ใครจะรู้ว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลย ยังคงหน้านิ่งสงบไม่เปลี่ยน

นี่ นี่มันไม่ใช่อะ เขาอยู่ที่นี่คนเดียว แล้วทำไมยังสงบได้ขนาดนี้อีกนะ？

หรือการ์ดของเขาซ่อนตัวอยู่ใกล้นี่กันนะ？

เมื่อเหลียงเจิ้งนึกถึงจุดนี้ จึงรีบมองไปรอบๆ เมื่อหันหัว เขาก็มั่นใจแล้ว

เป็นไปไม่ได้ พวกเขาสามคนทุกคนหามองไปรอบๆ ทั้งหมดสามรอบ มั่นใจแล้วว่าการ์ดของเขาไม่อยู่ จึงได้เดินมา

ดังนั้น เขาเพียงแค่กำลังเสแสร้งใจเย็น ถูก ใช่ ต้องแสร้งใจเย็นแน่นอน！

“เหอะเหอะ！” เหลียงเจิ้งแสดงท่าทางได้เปรียบ แล้วกล่าว “ไอ้เปรต ฉันบอกแล้ว ว่าเรื่องเมื่อวาน ไม่จบง่ายๆแบบนั้นหรอกนะ วันนี้พวกเรามาทำความรู้จักกันหน่อยมั้ย！”

ความจริงเมื่อวานเหลียงเจิ้งไม่ได้พูดอะไร เขาตกใจเทียนขุยจนไม่กล้าพูดตั้งนานแล้ว！ฟางเหยียนขำไม่ได้จริงๆว่าเขาได้พูดว่าเรื่องไม่มีทางจบง่ายๆแบบนั้นแน่

“ไง？วันนี้การ์ดของแกไม่อยู่ ตอนนี้แกคงจะเสียใจมากที่ไม่พามันมาสินะ？

เหลียงเจิ้งพูดพลาง ก็ยกมือขึ้นไปวางไว้ที่ไหล่ของฟางเหยียนอย่างสะใจ แสดงท่าทางข่มขู่ออกมา