จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 309

ตระกูลถังไม่มีปัญหา แต่ถังยู่ปฏิเสธเขาแล้ว！นี่เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขา เดิมทีเขาคิดว่าหญิงสาวคนนี้จะรอเขาตลอดมา ใครจะไปรู้ว่าจะจบแบบนี้

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงทำตามแผนสอง พาคนที่มาทั้งหมดจัดให้เป็นแถว เขาจะฆ่าคนที่ถังยู่ชอบ จากนั้นค่อยพาเธอไป ของๆเขา ไม่ว่าใครก็ทำลายไม่ได้ ความผิดทั้งหมดเขาไม่มีทางโยนให้ถังยู่ แต่เขาจะโยนให้คนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมา แล้วถังยู่จะไม่อยู่กับเขาเหรอ？

ดังนั้นเขาทำได้เพียงฆ่าคนนั้น มีเพียงฆ่าคนนั้น เขาจึงจะพาถังยู่ไปได้อย่างสบายใจ ไม่งั้น จากสถานการณ์ในตอนนี้ ต่อให้เขาพาถังยู่ไป ใจของถังยู่ก็ไม่มีทางเป็นของเขา ทำได้เพียงทำลายความคิดที่อยู่ในใจของถังยู่ เธอถึงจะกลับใจ แล้วกลับไปใช้ชีวิตอย่างเมื่อก่อนได้

หัวหน้าทีมของทีมบังคับใช้กฎหมายหนานหลิงหน้าถอดสี ถุงใต้ตาที่อยู่ใต้ตาของเขากระตุก กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็กระตุกด้วยเช่นกัน เขากลัวมาก แต่เขาจะขี้ขลาดไม่ได้！นี่เป็นหลักการของคนที่ผ่านการฝึกอบรมเฉพาะรู้กัน เจอกับปัญหาห้ามขี้ขลาดเป็นอันขาด ถ้าขี้ขลาด ตัวเองก็จะแพ้ไปครึ่งหนึ่งแล้ว！

เขากัดฟันกล่าวอย่างแข็งกร้าวว่า “กล้าเหรอ！ถ้าคุณกล้ายิงผม ผมรับประกันได้เลยว่าคุณจะไม่ได้ออกจากหนานหลิงแน่ ต่อให้คุณเก่งกาจ ออกจากหนานหลิงได้ กองกำลังระดับภูมิภาคของประเทศหวาก็ไม่มีทางปล่อยคุณไว้แน่ ถึงตอนนั้นกองกำลังระดับภูมิภาคของประเทศหวาจะล้อมคุณไว้อย่างแน่นหนาแล้วฆ่าคุณทิ้งเสีย！ทำลายทุกอย่างที่เป็นของคุณ！”

เย่เฟยเป็นเพียงหัวหน้าของทหารรับจ้าง ต่อให้ถูกขนานนามว่าเป็นราชานักล่าแห่งเอเชีย กลุ่มทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดของเอเชีย เขาก็ไม่กล้าทำร้ายบุคคลสำคัญของประเทศหวา ถ้าเขากล้าทำร้ายบุคคลสำคัญของประเทศหวา ก็จะต้องเจอกับการล้อมปราบของประเทศหวาแน่นอน

เย่เฟยรู้เรื่องนี้ดี เขาก็ไม่มีทางฆ่าคนนี้จริงๆหรอก แต่ในสถานการณ์ที่เขาได้เปรียบแบบนี้ เขาจะยอมแพ้ได้อย่างไรกัน ด้วยเหตุนี้เอง เขาดูแคลน แล้วกล่าว “คุณคิดว่าผมกลัวเหรอ？มากสุดก็สู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง！ยังไงไอ้พวกขี้เมาหยำเปของกองทัพหนานหลิงเหล่านี้ของพวกคุณ ก็ขวางการเข่นฆ่าของผมไม่ได้ ผมฆ่าคุณ ก็มีเวลาเพียงพอในการหนี ถ้าไม่ได้วางแผนมาล่วงหน้า คุณคิดว่าผมจะกล้าทำแบบนั้นมั้ย？”

ถ้ากล้าจริงจะไม่พูดมากขนาดนั้น ถ้าพูดมากขนาดนั้น ก็หมายถึงเข้าไม่กล้าทำแบบนั้น มันต้องเสียสละมากเกินไป เขาไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน เขายอมฆ่าพวกนักธุรกิจสักกี่คน แต่ไม่มีทางฆ่าบุคคลสำคัญแน่นอน

หัวหน้าทีมของทีมบังคับใช้กฎหมายเดาทางเขาออก จึงได้เปลี่ยนเป็นไม่สะทกสะท้านใดๆ！เขายังคงกล่าวอย่างมั่นใจว่า “เหรอ？คุณหนีจากหนานหลิงได้ แต่คุณหนีออกจากประเทศหวาได้มั้ย？ประเทศหวากว้างใหญ่ขนาดนั้น คุณคิดว่าแค่ไม่กี่นาทีคงก็จะออกไปได้แล้วเหรอ？รู้ไว้นะ ว่าประเทศหวาของเรามีกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุด！”

“แคร็ก！” ชายหน้าบากกำยำที่น่ากลัวลั่นไก แล้วตะคอกออกมา “ไอเหี้ย！กล้าพูดจาสามหาว ดูว่ากูจะฆ่ามึงมั้ย！”

ชายกำยำพูดพลาง จะยิง ความจริงแล้วภายใต้ความข่มขู่ของชายกำยำที่อันธพาล หัวหน้าทีมของทีมบังคับใช้กฎหมายก็หวาดหวั่น ถ้าพวกเขาสู้กันตายไปข้างหนึ่งจริงๆ งั้นตอนนี้ตัวเองก็อาจจะตายได้

ถ้าตายไปแบบนั้น ใครจะยอมได้ล่ะ？ต่อให้อายุหกสิบปีแล้วก็ตาม ใครก็ไม่อยากตายหรอกนะ！

“หยุด！” ดีที่เย่เฟยควบคุมไว้ เขาชี้ไปที่หัวหน้าทีมของทีมบังคับใช้กฎหมายที่ทำตัวไม่สะทกสะท้านแต่เต็มไปด้วยสับสนวุ่นวายแล้วกล่าว “ผมว่าคุณอย่ายุ่งเรื่องคนอื่นดีกว่านะ ไม่งั้นถึงตอนนั้นคนที่จะมีปัญหาก็คือพวกคุณ！”

เมื่อพูดจบเขามองไปที่ถังยู่อีกครั้ง แล้วถาม “บอกผมมา ว่าไอ้นั่นเป็นใคร？มันอยู่สักแห่งในที่แห่งนี้ใช่มั้ย？！”

สายตาของเย่เฟยมองที่ยังทุกคนที่อยู่รอบๆ เมื่อเห็นสายตาของเย่เฟย คนพวกนั้นเหมือนถูกยิงเข้าไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น ตัวสั่นไม่หยุด

“แกเหรอ？” เย่เฟยมองไปที่วัยรุ่นสวมชุดสูทแล้วถาม

“ไม่ๆๆ ไม่ใช่”