จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 313

ถ้าคนตรงหน้านี้อยู่กองทัพ เขาน่าจะโดนจับเป็นเป้ายิงตายไปนานแล้ว!

พอคิดมาถึงตรงนี้ เย่เฟยดึงสายตากลับมา มองไปทางลูกน้องที่วิ่งเข้ามารายงานแล้วถามว่า “พวกเขามีกี่คน?”

หมอนั่นเงียบไปอึดใจ เหมือนกำลังครุ่นคิดปริมาณศัตรูที่มา สักพักเขาบอกว่า “ไม่มา เครื่องบินไม่กี่ลำ จำนวนน่าจะพอๆกับเรา อย่างมากไม่น่าเกินสองเท่าของพวกเรา!”

“อ๋อ?” สีหน้าเย่เฟยค่อยสงบขึ้ นมา ไม่ตกใจเหมือนเมื่อกี้ เพราะมีความคิดหนึ่งแล่นผ่านเข้ามาในหัวเขา ถ้าเป็นเพราะมีคนพบร่องรอยพวกเขาจริง คนที่พามาไม่น่าจะแค่ไม่กี่ร้อยคน อย่างน้อยน่าจะมาเป็นกองทัพราวหลายหมื่นคน นี่มาแค่หลายร้อยคน แสดงว่าไม่น่าจะมาเพราะพวกตน เป็นไปได้ว่าเป็นภารกิจทางทหารมากกว่า

พอคิดถึงมาตรงนี้ เขาอดถอนหายใจยาวไม่ได้ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ เขาเลยกำชับลงไปว่า “ยังไม่ถือว่าแย่มาก ให้ทุกคนเตรียมพร้อมรบไว้ละกัน! ถ้าพวกเขาแค่บินผ่านพวกเราไป ก็อย่าลงมืออะไร ถ้าพวกเขากล้ายุ่งเรื่องพวกเรา ก็จัดการทำลายพวกเขาซะ แล้วพวกเราค่อยถอยออกไป!”

มาแค่หลายร้อยคนเท่านั้น เย่เฟยมั่นใจว่าจะสามารถทำลายกองกำลังระดับภูมิภาคจำนวนหลายร้อยคนแค่นี้เอง

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนที่นั่นเริ่มอยู่ไม่เฉยละ หมอนี่บ้าไปแล้วหรือไง? จะเปิดศึกก่อน! นี่เป็นแผ่นดินประเทศหวา พวกเขามาอยู่ในถิ่นศัตรูแล้วยังจะเปิดศึกกับกองทัพกองกำลังประเทศหวาซะงั้น บ้าไปแล้ว เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

เย่เฟยรู้ดีว่าตัวเองไม่ได้บ้า และที่ทำแบบนั้น เป็นเพราะเขามีความมั่นใจว่าจะชนะแน่!

ต่อให้ฝีมือทหารที่มาจะเป็นสิบเท่าของตน เขาก็ไม่กะพริบตาสักนิด ราชานักล่าแห่งเอเชีย คนของกลุ่มทหารรับจ้างที่หนึ่งแห่งเอเชีย คนไหนไม่ได้ผ่านการคัดสรรมาอย่างดี คนไหนไม่ผ่านศึกมาร้อยแปดพันเก้า พวกเขามีประสบการณ์รบมาโชกโชน คนของประเทศหวากองทัพ ประสบการณ์สู้รบอาจไม่โชกโชนเท่าพวกเขา มีกลุ่มคนไม่ชำนาญการรบมา พวกเขาจะกลัวอะไรกันล่ะ?

อีกอย่างพวกเขาไม่แน่ว่ามาเพื่อพวกเขา บางทีอาจจะส่งอาวุธ หรืออาจจะแค่แสดงบางอย่าง

เย่เฟยมั่นใจขนาดนั้น เป็นเพราะก่อนเขามาได้ทำการเตรียมพร้อมทุกด้านแล้ว เขามั่นใจกับเรื่องที่ตนทำมาก พวกเขาปลอมตัวเป็นนักท่องเที่ยวธรรมดา แถมยังขึ้นเครื่องตามๆกัน มาตามขั้นตอนปกติ มาจนถึงที่นี่ยังตรวจตราเกือบหนึ่งเดือน หลังจากมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว ถึงกล้าปฏิบัติการ

ถ้าแบบนี้ยังโดนพบได้ งั้นประเทศหวากองทัพเรียกได้ว่าเก่งมากเกินไปแล้ว! เย่เฟยไม่มีทางสงสัยตัวเอง ดังนั้นเขาเลยมั่นใจว่า ไม่มีทางที่จะโดนคนของกองกำลังระดับภูมิภาคพบเจอได้ ถ้าจะมาอย่างมากก็เป็นทีมรักษาความปลอดภัย หรือไม่ก็ทีมบังคับใช้กฎหมาย ไม่มีทางเป็นคนของกองทัพมาแน่ ตอนนี้ถึงจะบอกว่ามีกองทัพ บางทีอาจจะเป็นกองทัพระดับภูมิภาคของหนานหลิง ทหารตัวเล็กๆอะไรแบบนั้น จะกลัวอะไร?

“ราชานักล่า！จะสู้จริงหรอ?” ชายหน้าบากผิวดำเมี่ยมคนนั้นถาม

เย่เฟยหรี่ตา พลางพยักหน้าบอก “ดูพวกเขาก่อน ถ้าพวกเขาสู้เราก็สู้!”

“แต่ว่า...”คิ้วชายหน้าบากขมวดขึ้นมา สีหน้าเผยแววกลัววาบผ่าน

ทหารที่เข้ามายังไม่ได้ถอยออกไป เขาลังเลเล็กน้อยก่อนบอกว่า “ราชานักล่า ผมยังพูดไม่จบ เครื่องบินหลายลำที่บินมาเขียนตัวหนังสือไว้ด้วย!”

เย่เฟยมองหน้าทหารคนนั้นอย่างเคร่งขรึม ถามว่า “ตัวหนังสืออะไร? คราวหน้าพูดให้จบในทีเดียว”