จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 312

ใช้น้ำเสียงราบเรียบที่สุด แต่กลับพูดคำพูดข่มขู่ใหญ่โตขนาดนี้ออกมา!

ในสายตาคนอื่นต่างมองว่าเขาไม่อยากมีชีวิตแล้ว แต่ในสายตาเย่เฟยกลับทำให้เขาแปลกใจมาก! ปกติคนที่สามารถใช้น้ำเสียงข่มขู่แบบนี้ มักเป็นคนเก่ง จะดูแคลนหมอนี่ไม่ได้

“เหอะ!” หนุ่มหน้าบากข้างเย่เฟยถือปืนกระบอกใหญ่ตะโกนด้วยสีหน้าโกรธขึ้ง “ฉันกลัวว่าแกจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงพวกเรา ต่อให้พวกเราจะตายจริง ฉันก็จะให้แกตายก่อน!”

คำพูดของฟางเหยียนเหมือนกับเอาใบหน้าพวกเขานวดแนบกับพื้น เขาจะไม่ยอมยืนนิ่งๆให้คนแบบนี้หยามเอาแน่ ดังนั้นเขาเลยแบกปืนขึ้นมาทำท่าจะยิงใส่ฟางเหยียน เวลานั้นเย่เฟยต้องมองฟางเหยียนเขม็ง รอว่าเขาจะเปลี่ยนสีหน้ายังไง

นี่เป็นปืนกลกระบอกหนึ่ง อาวุธที่แกร่งที่สุดในสนามรบ ต่อให้หลบซ่อนอยู่ ก็โดนมันเข้าแน่

ขอเพียงยิงปืนนี่ ต่อให้เขามีปีก ก็ไม่เหลือซากแน่

ที่แปลกคือเจ้าหมอนี่ยืนนิ่งตั้งแต่ต้นจนจบ แทบไม่เหล่มองปืนเลยสักนิดด้วยซ้ำ

ไม่รู้จักหรือไง? หรือว่าไม่กลัวตาย? หรือว่าวางแผนอย่างอื่นไว้ก่อนแล้ว?

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ตอนนี้ก็ไม่สามารถยิงเขาได้! เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไร!

“เจ้าสอง หยุดนะ!” เย่เฟ่ยตะคอกเสียงต่ำ เจ้าสองพูดอย่างไม่ยอมว่า “พี่ใหญ่ มันพึ่งบอกจะฆ่าพวกเราให้หมด มันกำลังข่มขู่เรา ข่มขู่พี่! ฆ่ามันเถอะ! ตอนนี้มันก็แค่ลูกไก่ในกำมือเท่านั้นเอง”

เย่เฟยส่ายหัวบอก “ไม่!”

คำเดียว เย็นชา เหมือนน้ำแข็ง! ชายหน้าบากยังอยากพูดอะไร แต่พอเห็นสีหน้าพี่ใหญ่ตน ก็ได้แต่เก็บปืนกลับไปอย่างโมโห!

เย่เฟยเผยรอยยิ้มมาดร้ายออกมาพลางว่า “แกนี่น่าสนใจดีนะ! ฉันว่าแกน่าจะเป็นคนกล้าทำกล้ารับอยู่นะ ฉันจะถามแกว่า แกชอบถังยู่ใช่ไหม?”

ไม่ว่าเขาจะเก่งแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะมีฝีมือแค่ไหน ขอเพียงเขายอมรับ เขาต้องตาย!

พอคำถามนี้ออกมา ใจของถังยู่เต้นไม่เป็นส่ำ ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมาฉับพลัน สายตามองไปทางฟางเหยียนอย่างไม่รู้ตัว ถ้าเขาบอกว่าใช่ เท่ากับยอมรับต่อหน้าทุกคนว่าเขาเป็นคนคนนั้น แสดงว่าตนนอกใจจริง ตนทำเรื่องผิดต่อเย่เฟย! ถ้าเขาบอกไม่ใช่ ก็ไม่แปลกอะไร

ถังเสี่ยนจงกับหลินถงต่างหันไปมองฟางเหยียนด้วยสายตาตกใจ รอคอยคำตอบฟางเหยียน

ไม่นาน ฟางเหยียนตอบเสียงเย็นว่า “นักโทษคนหนึ่งมีสิทธิ์มาให้ฉันตอบคำถามแกด้วยหรือไง?”

ไม่มีคำตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ที่พวกเขาอยากได้ สีหน้าทุกคนออกจะผิดหวัง

เย่เฟยพยักหน้าหงึกๆบอก “แค่แกเนี่ยนะ? มีสิทธิ์เรียกฉันว่านักโทษ? แกคิดว่าแกเป็นใคร?”

“โทษ? ที่ที่ฉันอยู่ ฉันคือราชา ราชาเคยมีโทษที่ไหนกัน?”

เย่เฟยกางสองแขนออก กอดอากาศไว้ ทำท่าประหนึ่งราชาผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนกับว่าทั่วทั้งจักรวาลล้วนอยู่ในอ้อมกอดเขา เย่เฟยคนนี้กร่างโอหังถึงขีดสุด เขาคิดว่ามีกลุ่มทหารรับจ้าง ได้เป็นราชานักล่าแห่งเอเชียแล้วเขาจะกลายเป็นราชาจริงๆหรือไง?