จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 319

ต่อให้เขารู้แล้วยังไงล่ะ ตอนนี้มีแค่เขาคนเดียว การ์ดเขาไม่อยู่ด้วยซะหน่อย! ถ้าตอนนี้ไม่แก้แค้น รอการ์ดเขามาก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เงื่อนไขได้เปรียบดีเยี่ยมอย่างการอยู่ในถิ่นตนนี่ สำหรับตนแล้วมันเป็นข้อได้เปรียบชั้นเยี่ยมเลย ถ้าตอนนี้ไม่จัดการเขา จะรอตอนไหนล่ะ?

เหลียงเจิ้งไม่สนใจอะไรมากนัก เขายิ้มเย็นยกมือขึ้นเป่าปาก พริบตารอบข้างมีลูกน้องที่ถืออาวุธครบมือโผล่มาไม่น้อย ด้านหน้าด้านหลังมีหมด อย่างน้อยก็เป็นพันคน

พอเห็นคนมากมายโผล่เข้ามา เหลียงเจิ้งยิ่งได้ใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองฟางเหยียนพลางว่า “หรือว่าตอนแกเดินมาทางนี้ ไม่สังเกตหรอว่าทางนี้มันเงียบมากแปลกมาก? ไม่มีรถสักคันเลย คนเดินถนนก็ไม่มี”

ก็จริง ถนนสายนี้ไม่มีรถเลยสักคัน แม้แต่คนเดินถนนก็ไม่มีสักคน

“ฉันจัดการถนนสายนี้แล้ว เตรียมไว้รอแกโดยเฉพาะเลย เป็นไง? หน้าแกใหญ่มากไหม? ฉันดีกับแกมากล่ะสิ ยังเตรียมถนนไว้จัดการแกเลยนะ!” ตอนเหลียงเจิ้งพูด ยังยิ้มได้ใจไม่น้อยเลยทีเดียว

ฟางเหยียนยังคงไม่พูดอะไร เขาไม่แม้แต่จะเสียเวลามองพวกที่เข้ามาห้อมล้อมตนเอาไว้เลยสักนิด แค่พวกอันธพาลเกเรกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ทำไมเขาจะต้องเสียเวลาไปมองขยะพวกนี้ด้วยล่ะ

พอเห็นสีหน้าดูแคลนบนใบหน้าฟางเหยียน เหลียงเจิ้งปรี๊ดจัด ใบหน้าเขากระตุกเล็กน้อย ชี้นิ้วไปที่ฟางเหยียนพลางว่า “ไอ้นี่ ตอนนี้แกกล้ามากขึ้นแล้วนะ กล้าหาเรื่องคนอย่างฉันเหลียงเจิ้ง ต้องมีค่าตอบแทนอย่างสาสมล่ะ”

ฟางเหยียนกวาดตามองพวกที่เข้ามาล้อมรอบเขา และหยุดลงที่ผู้ชายที่สักแมวป่าตัวหนึ่งไว้บนแขน นั่นคือหัวหน้าแมวป่าของคนพวกนั้น จากนั้นก็หันไปมองพวกคนด้านหลังตน และไปหยุดลงที่ผู้ชายอีกคนที่สักเสือดาวดำ ไว้ที่แขน เขาหยุดสายตาไว้ที่สองคนนี้ประมาณสามวินาที ใช้สายตาจิกเตือนอยู่ในทีไปที่สองคนนี้

จากนั้นเขาหัวเราะเย็นชาว่า “แค่นี้? นี่คือคนที่นายหามา?”

เหลียงเจิ้งเชิดหน้าบอก “ใช่ แกเก๊กต่อสิ! ยังไงเก๊กก็ไม่ผิดกฎหมาย”

ระหว่างจ้องฟางเหยียน เหลียงเจิ้งคิดในใจว่า ตอนนี้แกกร่างไปก่อนเถอะ ต่อหน้าฉันเหลียงเจิ้ง แกก็แค่ขยะ! รอความตายไปเถอะ ไอ้นี่! ตอนนี้ฉันจะดูสิว่าแกจะเอาอะไรมาเล่นกับฉัน

ฟางเหยียนก้มลงไปตบหน้าอกตนเบาๆ จากนั้นจ้องเหลียงเจิ้งพลางว่า “นายคิดว่าคนที่นายหามาจะกล้าแตะต้องฉันหรอไง? ต่อให้พวกเขาใจกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าแตะฉันหรอกไหม?”

เสียงฟางเหยียนไม่ได้ดังมาก แต่กลับมีผลสั่นสะท้านไปทั่ว จนทุกคนในที่นั้นได้ยินหมดเลย

เหลียงเจิ้งโกรธจนแทบหัวคะมำ เขาไม่เคยเจอคนกร่างขนาดนี้มาก่อน มาคนเดียวไม่มีการ์ดมาด้วย ไม่มีใครช่วยเขาแล้ว เขายังกร่างขนาดนี้ แม่งเอ๊ย คนแบบนี้ต่อให้ให้โอกาสเขาอีก เขาคงคิดว่าทั้งหนานหลิงเป็นของเขาแล้วล่ะ ดังนั้นเขาเลยร้องอย่างโกรธจัดว่า “ลงมือเลย ฉันจะหักสองขามัน ให้มันได้แต่คลานไปชั่วชีวิต!”

พอคำสั่งลงมา เขาถอยไปสองก้าวอย่างคิดเอาเองว่า แกเสร็จแน่

แต่รออยู่อีกหลายวินาที พวกคนที่ห้อมล้อมอยู่กลับไม่เข้ามา ทั้งหมดยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับเลย

ครั้งแรกที่แมวป่าเห็นใบหน้านี้ ก็อึ้งก่อน จากนั้นยิ่งงงเป็นไก่ตาแตกเลย

เสือดาวดำเห็นด้านหลังก็ตะลึงอึ้งเหมือนกัน มันเหมือนกับแผ่นหลังคนคนนั้นมากเลย พอเขากับแมวป่าสบตากันเสร็จ ถึงได้พบว่าแมวป่าตะลึงอึ้งตัวแข็งไปแล้ว ดูจากสายตาแมวป่า เขาแน่ใจทันทีว่าคนนี้คือหมอนั่น