จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 320

คนกว่าพันคนพร้อมใจกันคุกเข่าลงบนถนนที่ไร้ผู้คนนี่!

วินาทีอากาศเหมือนแข็งค้าง ไอความตายแผ่ซ่านไปทั่วทั้งถนน!

เหลียงเจิ้งอึ้งทึ่งบื้อไปเลย เขาไม่เคยเจอภาพแบบนี้มาก่อน คนกว่าพันคน ล้วนเป็นชายร่างแกร่งที่ทะเลาะวิวาทมาหลายปี เปิดเสื้อออกดู มีใครบ้างไม่มีรอยแผลมีดฟันซักหลายแผล

แต่พวกเขากลับคุกเข่าลงหมด! คุกเข่าลงต่อหน้าคนคนนี้

เมื่อกี้เหลียงเจิ้งคิดว่าตนได้เปรียบ แต่ตอนนี้เขาอึ้งเป็นไก่ตาแตกแล้ว นี่เป็นคนที่เขาหาเรื่องได้ที่ไหนกัน? นี่เป็นราชาที่แท้จริงสามารถอยู่เหนือโลกใต้ดินได้เลยชัดๆ!

หลายคนเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้านี้ ตกใจแทบร้องไห้ออกมา ทุกคนมีคำถามในใจกันทั้งนั้น

เขาเป็นใคร? ทำไมเขาสามารถทำให้คนทั้งหมดนี่คุกเข่าให้เขาได้?

“คุณชายเหลียง เขา เขาเป็นใครน่ะ?” จ้าวก่วงถามเสียงสั่นๆ สองขาเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่แล้ว

หยางชิงยิ่งตกใจจนตัวสั่นเทา สองตาเบิกกว้าง แทบจะถลนออกมานอกเบ้าแล้ว

เหลียงเจิ้งสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งเฮือก พยายามปลอบขวัญใจตนที่สั่นสะท้านพลางว่า “ฉัน ฉัน ฉันก็ไม่รู้นี่นา!”

“ไม่รู้? คุณไม่รู้แล้วให้พวกเรามาจัดการเขา! คราวนี้เสร็จละ? เตะโดนตอเข้าให้แล้ว! ทำยังไงดี? พวกเราจะทำยังไงดีล่ะ? คุณชายเหลียง” น้ำเสียงจ้าวก่วงเจือเสียงสะอื้น เริ่มมีน้ำตาคลอ แทบจะไหลรินอยู่รอมร่อแล้ว

เหลียงเจิ้งยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก พูดเสียงสั่นเทาว่า “ก็โทษแกน่ะแหละ แกดูสิแกเชิญพวกขี้ขลาดอะไรมาเนี่ย พอเจอคนก็คุกเข่าให้เขาเฉยเลย!”

“คุณชายเหลียง นี่โทษผมไม่ได้นะ!” จ้าวก่วงร้องโอดโอยไม่หยุด

เหลียงเจิ้งยังอยากพูดอะไรต่อ แต่พวกเขาเห็นฟางเหยียนขยับตัวแล้ว เลยพร้อมใจกันปิดปากเงียบ!”

ฟางเหยียนขยับตัวนิดหน่อยจริงๆ เขาขยับหัวเล็กน้อย และการกระทำนี้ทำให้ทุกคนหวาดเสียวไปตามๆกัน ต่างมองเขาอย่างระมัดระวัง กลัวว่าวินาทีต่อไปเขาจะทำอะไรที่ทุกคนคิดไม่ถึงออกมา

เขากวาดตามองไปทางผู้คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น สายตาราบเรียบ สีหน้าเรียบเฉย นี่คือความกล้าหาญของเขา คนที่เคยเห็นฝีมือเขาต่างพากันตัวสั่นเทาคุกเข่าลง! อย่าว่าแต่โลกใต้ดินเล็กๆนี่ของหนานหลิงเลย ต่อให้เป็นโลกยิ่งใหญ่ของหนานหลิง ทั่วทั้งประเทศหวา ใครหาญกล้ามาท้าทายอำนาจเขากัน!

เป็นศัตรูกับเขา ก็เท่ากับหาเรื่องตายเท่านั้นเอง!

ในตอนที่ทั้งสามคนตากว้างหุบปากสนิท หัวของแมวป่าก้มลงต่ำกว่าเดิม กล้ามเนื้อแขนเขากระตุก จากนั้นตัวเขาพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ขอโทษครับ คุณ พวกเรามีตาหามีแววไม่ ไม่รู้ว่าเป็นคุณ!”

พอพูดถึงตรงนี้ แมวป่าเงียบลง เพราะมีเหงื่อเม็ดโตไหลลงมาถึงหางตาเขา เขาอยากจะยกมือขึ้นปาดออก แต่เขาไม่กล้า เลยได้แต่ปล่อยให้เหงื่อไหลเข้าตา

อยู่ใกล้เขาขนาดนี้อีกครั้ง ความรู้สึกหวาดกลัวนั่นยิ่งใกล้ตนมากยิ่งขึ้น เหงื่อไหลเพราะความหวาดกลัว เป็นเหงื่อเย็นจากความหวาดกลัว!

เขากลืนน้ำลายหนึ่งเอื๊อก พูดต่อว่า “คุณก็รู้ว่า ถ้าพวกเรารู้ว่าคนที่พวกเขาพูดคือคุณ ต่อให้พวกเราใจกล้ามากแค่ไหนก็ไม่มีทางทำอะไรคุณได้ ขอให้คุณฟางอย่าถือสาพวกเราเลย ไว้ชีวิตพวกเราเถอะ! พวกเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดี แค่ใช้พลังตัวเองคอยทำหน้าที่ปกป้องความสมดุลของโลกใต้ดินหนานหลิงนี่”