จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 322

คนเหล่านั้นของแก๊งท่านชาย ตระกูลไหนไม่ใช่ค่าตัวมูลค่าหลายร้อยล้าน พ่อแม่ต่างก็เป็นบุคคลที่ชื่อเสียงและบารมีอยู่ในระดับสูงสุดของหนานหลิง เป็นบุคคลที่มีหน้ามีตา แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทำอะไรกับเขา ตัวเองก็คือไอ้โง่！ไอ้โคตรโง่！

เหลียงเจิ้งกลัวจนถอยไปข้างหลังหลายก้าว ถูกออร่าของฟางเหยียนที่เดินเข้ามาทางเขากดจนสติหลุดไปเลย

ในที่สุด เขาก็ยืนหยัดไม่ได้อีกต่อไป ขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ล้มคุกเข่าดังตึกลงบนพื้น คนมากมายขนาดนั้นเห็นคนๆนี้ต่างก็ราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน ตัวเองจะดื้อรั้นยังไงอีก แข็งแกร่งยังไงอีก จะยังมีคุณสมบัติอะไรไปสู้กับเขา！

“ขอร้องคุณ ปล่อยผมไปเถอะ！ล้วน ล้วนเป็นความผิดของผมทั้งหมด พ่อผมเคยบอกผมว่า ให้ผมอย่าไปยุแหย่คุณ ผมคุกเข่าให้คุณแล้ว หวังว่าคุณจะไว้หน้าพ่อผมสักครั้ง ปล่อยผมไปได้ไหมครับ? ผมรับประกันว่าต่อไปจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก ไม่อย่างงั้น ผมก็ตัดนิ้วตัวเองนิ้วหนึ่งก็แล้วกัน? ไม่ สองนิ้ว ผมตัดสองนิ้ว！” เหลียงเจิ้งเปลี่ยนไปจนพูดจาสะเปะสะปะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเปลี่ยนไปจนหมดหนทางทำอะไรไม่ถูกขนาดนี้

เขายั่วยุฟางเหยียนมาแล้วสองครั้ง ตัดสองนิ้ว นี่น่าจะเห็นว่าสมเหตุสมผลมากได้ง่ายหน่อย！

ฟางเหยียนมองเขาอย่างเยือกเย็นทีหนึ่ง เดินตรงผ่านไปจากข้างลำตัวของเขา ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียว！

เหลียงเจิ้งหยุดชะงักไปชั่วขณะ นี่เป็นเพราะอะไร? หรือว่าเขาไม่คิดจะต่อกรกับตัวเองแล้วหรอกหรอ? หรือว่ามีแผนการอะไรใหม่?

คิดถึงตรงนี้ เหลียงเจิ้งหันศีรษะมองไปทางเขาทีหนึ่ง

เวลานี้เอง ฟางเหยียนเดินไปถึงด้านหน้าของแมวป่าพอดี เขายืนหยุดส้นเท้าเอาไว้ การเคลื่อนไหวนี้ทำเอาแมวป่าตกใจจนเหงื่อไหลเต็มตัว

หลังจากนั้นสามวินาที ฟางเหยียนเอ่ยกับแมวป่าอย่างเยือกเย็นว่า “ทำให้มันใช้การไม่ได้ซะ！”

พูดจบเขาก็ก้าวขาไปข้างหน้าต่อไป！ประโยคเดียวที่เยือกเย็นเป็นอย่างมาก แต่ว่าส่งผ่านเข้าไปในหูของเหลียงเจิ้งแล้ว กลับเหมือนได้ยินคำสั่งจากผู้ตัดสินชะตาในนรก！ใช่แล้ว นี่ก็คือคำสั่งจากผู้ตัดสินชะตาในนรก！

เห็นท่าแล้ว พวกพ้องที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ขวางทางไปเหล่านั้นก็ทยอยกันหลีกทาง ให้ทางไปกับเขาเส้นหนึ่ง

เหลียงเจิ้งก็ราวกับถูกฟ้าผ่าก็ไม่ปาน คนทั้งคนต่างก็เปลี่ยนเป็นเหม่อลอยขึ้นมา

เมื่อกี้เขาพูดว่า ทำให้ตัวเองใช้การไม่ได้！ใช่แล้ว เขาพูดประโยคแบบนี้ออกมา ทำให้ตัวเองใช้การไม่ได้！

จบแล้ว ทัศนคติต่อโลกของตัวเองก็พังทลายแล้ว！

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ต่างก็เป็นเพราะเขารนหาที่เอง เขาช่างคิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอดเวลาจริงๆ เขารู้สึกเสียใจในภายหลังแล้วที่ไม่ได้ฟังคำพูดของพ่อตัวเอง

รอจนกระทั่งเงาร่างของฟางเหยียนหายไปจากสายตาของทุกคนโดยสมบูรณ์แบบ แมวป่าและเสือดาวดำก็ทยอยกันลุกขึ้นมา ลูกน้องทั้งกลุ่มก็ลุกขึ้นมาในชั่วพริบตาเช่นเดียวกัน ทุกคนต่างก็จ้องไปทางเหลียงเจิ้งอย่างโหดเหี้ยม

เหลียงเจิ้งในเวลานี้เปลี่ยนไปจนตบมือข้างเดียวยากที่จะดังได้ จ้าวก่วงและหยางซิงรีบตัดความสัมพันธ์ในทันที กลัวถูกลูกหลงไปด้วย

เหลียงเจิ้งคิดที่จะหนี แต่หนึ่งพันกว่าคนล้อมเอาไว้ ล้อมเขาไว้ที่ตรงกลาง นอกเสียจากมีพลังเหนือธรรมชาติแล้ว เขาไม่มีหนทางที่จะหนีได้จริงๆ

“คุณชายเหลียง ขอโทษล่ะครับ จะโทษก็โทษได้แค่คุณที่ยั่วยุคนที่ไม่ควรยั่วยุเข้าให้ การได้รับการปฏิบัติของคุณดีกว่าของคุณชายหม่า คุณชายหม่าได้เสียชีวิตไปแล้ว อย่างน้อยคุณก็ยังสามารถมีชีวิตต่อไปได้” แมวป่าเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เศร้าใจ จากนั้นหยิบเอาท่อเหล็กท่อนหนึ่งออกมา

ในเวลานี้เอง เหลียงเจิ้งก็เพิ่งจะได้รู้ว่า ที่แท้คุณชายหม่าคือถูกเขาฆ่าตาย การตายของคุณชายหม่าสั่นสะเทือนไปทั้งหนานหลิง แต่บอกกับสังคมภายนอกว่าเป็นการเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุ เหลียงเจิ้งสะอึกเล็กน้อย เอ่ยถามว่า “หม่าซวี่ซง ไม่ใช่เสียชีวิตโดยอุบัติเหตุหรอกหรอ?”

เสือดาวดำพยักหน้าพร้อมกับเอ่ย “ใช่สิครับ คืออุบติเหตุ！อุบัติเหตุถูกคนฆ่าตาย คุณอย่าคิดว่าพวกเราจะปล่อยคุณไป หรือว่าทำอะไรขัดขืนอย่างกล้าหาญ พวกเราไม่กล้าท้าทายคำสั่งของเขา คุณอย่าทำให้พวกเราลำบากใจ ให้ความร่วมมือหน่อยเถอะครับ！”