จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 324

หลังจากที่ขึ้นมาบนรถของหลินถง ฟางเหยียนไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยหนานหลิง แต่ถูกพามายังเขตคฤหาสน์หุบดอกพีชแทน

พอหลินถงถาม ฟางเหยียนกลับไม่ได้ย้ายเข้ามาพัก ก็พาฟางเหยียนมาถึงยังที่นี่เอง

ตลอดทางที่มา ดุจดั่งชื่อของหุบดอกพีช เป็นต้นพีชทั้งหมด！นี่ไม่ใช่ฤดูกาลที่ดอกพีชจะเบ่งบาน ดังนั้นจึงไม่ได้เห็นดอกพีช แต่จุดนี้ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อวิวทิวทัศน์งดงามที่อยู่บริเวณโดยรอบ รอบด้านก็มีคนที่มาเที่ยวเล่นจำนวนไม่น้อย เขตคฤหาสน์หุบดอกพีชอยู่ที่เชิงเขารูปแผ่นหิน สาเหตุที่เรียกว่าภูเขาที่มีรูปแผ่นหิน ก็เพราะว่าเขาลูกนี้ก็เหมือนถูกผ่าแยกครึ่งจากตรงกลางยังไงอย่างงั้น แผ่นหินขนาดนั้นโน้มตรงลงมาจากบนลงล่าง

หลินถงตามฟางเหยียนมาถึงยังภายในคฤหาสน์ด้วยกัน นี่คือคฤหาสน์ที่ใหญ่ที่สุด กว้างขวางที่สุดของทั้งหุบดอกพีช ออกนอกประตูก็คือสนามหญ้าสีเขียวทั้งแถบ หน้าประตูยังมีสนามบาสเกตบอล สวนดอกไม้เล็กๆ สระว่ายน้ำ ด้านข้างของสระว่ายน้ำก็คือผืนป่าที่หนาแน่น

ที่จริงแล้วลักษณะการจัดรูปแบบฮวงจุ้ยของสถานที่แห่งนี้ยังถือว่าใช้ได้ แม้ว่าเทียบไม่ได้กับรีสอร์ทหยูฉวนที่ฝีมือประณีตเหนือธรรมชาติแบบนั้น แต่ก็ถือว่าเป็นฮวงจุ้ยเขตที่พักอาศัยที่ระดับสูงสุดแล้ว เทียบกับตึกว่านฉงนั่นที่เมืองจินโจวแล้วมีแต่นำหน้าไม่มีทางเทียบไม่ได้！

ภายในคฤหาสน์กว้างขวางมาก ห้องโถงใหญ่สามารถรองรับหลายพันคน ชั้นสองคือห้องหลัก ห้องรับแขกมีหนึ่งร้อยกว่าตารางเมตร ทุกห้องต่างก็มีหลายสิบตารางเมตร อีกทั้งภายในห้องทั้งหมดกองเฟอร์นิเจอร์เอาไว้เรียบร้อยแล้ว

หลินถงเอ่ยพึมพำกับตัวเองว่า “ผู้นำตระกูลบอกเอาไว้แล้วว่า คุณฟางต้องการอะไร บอกหลินถงได้เต็มที่”

“ขอบคุณครับ！” ฟางเหยียนนั่งไปที่บนโซฟา หลินถงยกกาน้ำชาที่ต้มเสร็จแล้วเดินเข้ามา

เธอนั่งลงที่ด้านข้างของฟางเหยียน รินน้ำชาให้กับฟางเหยียนหนึ่งถ้วย ตัวเองก็รินอีกหนึ่งถ้วย

“ไม่ทราบว่าคุณฟางจะอยู่ที่หนานหลิงนานแค่ไหนคะ?” หลินถงมือถือน้ำชา ดื่มไปด้วยถามไปด้วย

ฟางเหยียนรับถ้วยชาถ้วยนั้นจากที่มือของหลินถง เอ่ยว่า “ยังไม่ทราบครับ ทำธุระหน่อย ทำเสร็จค่อยว่ากันก็แล้วกัน！”

หลินถงตอบอ้อ เอ่ยขึ้นว่า “โฉนดของบ้านหลังนี้ดำเนินการโดยชื่อของคุณ รอคุณออกจากหนานหลิงแล้ว สามารถขาย และก็สามารถทิ้งเอาไว้ที่นี่ คุณกลับมาที่หนานหลิงเมื่อไร ก็อยู่ต่อได้เมื่อนั้น！”

ฟางเหยียนยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร ที่จริงแล้วร้อยสองร้อยล้านนี้สำหรับฟางเหยียนแล้วก็คือเสี้ยวหนึ่งของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น เงิน เป็นเพียงแค่ตัวเลข นี่คือสิ่งที่พวกเขายืนกรานจะขอบคุณตนเอง ตนเองไม่รับก็ไม่มีทางเลือก

หลังจากที่ชาถ้วยหนึ่งดื่มเสร็จ ฟางเหยียนวางถ้วยชาลง เอ่ยถามขึ้นว่า “คุณหลินถง ผมขอถามคุณหน่อยได้ไหมครับว่าคราวก่อนที่คุณไปเมืองจินโจวเข้าร่วมกิจกรรมของตระกูลตระกูลเซียว คือได้รับคำเชิญจากตระกูลเซียว หรือว่าได้รับคำเชิญจากตระกูลเฉิงหรอครับ?”

ฟางเหยียนนึกถึงครั้งแรกที่พบกับหลินถงที่เมืองจินโจวขึ้นมาได้ นั่นคืองานเลี้ยงที่ตระกูลเซียวและตระกูลเฉิงร่วมมือกันเปิดเป็นครั้งแรก หลินถงคนที่มีตำแหน่งสถานะแบบนี้ จะต้องถูกเชิญไปอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงอยากจะรู้ว่าเป็นใครที่เชิญ

หลินถงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จ้องตาของฟางเหยียนพร้อมเอ่ยถามว่า “เมื่อครู่นี้คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ?”

ฟางเหยียนชะงักเล็กน้อย เอ่ยขึ้น “คุณหลินถง！”