จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 33

บทที่ 33 ขี้โม้

“แม่คะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม พวกเขาไม่ได้ทำอะไรแม่ใช่ไหม?” เย่ชิงหยู่รีบเข้าไปประคองมารดาของเธอทันที

จางเจียวเจียวดูเหมือนว่าได้ที่พึ่งพิงในทันที น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้

เธอพยักหน้ารับเล็กน้อย “ฉันไม่เป็นไร”

เมื่อเห็นน้ำตาที่ร่วงรินของจางเจียวเจียว เย่ชิงหยู่เจ็บปวดใจเข้าไปใหญ่ เธอมองไปที่หวงยู่หัวอย่างเค้นเอาคำตอบ “จะทำอะไร? คุณแม่ของฉันทำอะไร? ทำไมพวกคุณถึงได้ฉีกหน้าเธอแบบนี้?”

สำหรับการใช้ชีวิต เธอสามารถอดทนต่อตระกูลจางได้ แต่ตอนนี้ เธอไม่สามารถทนให้คนอื่นมารังแกมารดาของเธอได้

ในสถานการณ์แบบนี้ แค่ดูก็รู้แล้วว่านายอ้วนฉุหูกางฝ่ายตรงข้ามนี่รังแกจางเจียวเจียว

หวงยู่หัวไม่พอใจ พลันกล่าว “อย่าพูดแบบนี้กับผม ถามแม่คุณก่อนว่าทำอะไรลงไป!”

เย่ชิงหยู่จับจ้องทีท่าที่โอหังของหวงยู่หัว พยักหน้ารัว “เถ้าแก่หวง เมื่อก่อนแม่ของฉันก็ถือว่าเป็นลูกค้าประจำของคุณ หลังจากที่ครอบครัวเราเกิดเรื่องขึ้น คุณก็ดูหมิ่นแม่ของฉัน รังแกแม่ของฉันใช่ไหม?”

หวงยู่หัวตอกกลับอย่างหัวเสีย “เธอหมายความว่ายังไง? ฉันรังแกคนอื่นยังไง? เด็กยังเธอมาถึงก็ชี้หน้าด่ากราด เธอเป็นใครกัน? ไม่รู้แก่ใจหรือไง? ลองถามแม่เธอดู ว่าหยกชิ้นนี้มันยังไงกัน?”

เย่ชิงหยู่จ้องมองไปที่หยกชิ้นนั้น นั่นเป็นของที่ฟางเหยียนให้ไว้กับแม่ของเธอไม่ใช่หรือไง?

เธอกล่าวถามอย่างไม่เข้าใจ “แม่คะ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ฟางเหยียนจำมรกตนั่นได้ทันที เป็นหยกชิ้นที่เขาให้กับจางเจียวเจียว

จางเจียวเจียวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับเย่ชิงหยู่ฟัง เมื่อได้รับรู้เรื่องทั้งหมด เย่ชิงหยู่เองก็อึ้งไป

ร้อยล้าน! หากหยกชิ้นนี้มีมูลค่ากว่าร้อยล้านจริงๆ ฟางเหยียนไม่มีเงินขนาดนั้นจริงๆ

แต่ เธอไม่เชื่อว่าฟางเหยียนจะทำเรื่องแบบนั้นได้ ไม่มีทางที่เขาจะขโมยมา

“ฟางเหยียน นี่มันอะไรกัน?” เย่ชิงหยู่จับจ้องฟางเหยียน

เมื่อหวงยู่หัวเห็นร่างจองฟางเหยียน เขาหัวเราะออกมา “เกิดอะไรขึ้น ยังต้องอธิบายอีกหรือ? แกเป็นขโมยมาแน่ๆ ใช่ไหม?”

ฟางเหยียนไม่ได้ตอบคำถามของหวงยู่หัว เขาหันไปมองเย่ชิงหยู่และจางเจียวเจียว

จางเจียวเจียวกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ฟางเหยียน ถึงแม้ว่าเราจะไม่มีเงิน แต่ก็ไม่เห็นต้องขโมยเลย หยกราคาตั้งร้อยล้าน แกขโมยมาจริงๆ ใช่ไหม?”

ฟางเหยียนวางมือลงบนหัวไหล่ของจางเจียวเจียว พร้อมกล่าวอย่างหนักแน่น “น้าจาง เชื่อผม หยกชิ้นนี้ไม่ได้ขโมยมา ท่านวางใจเถอะ คนที่คิดที่จะรังแกท่าน ผมจะทำให้มันคุกเข่าต่อหน้าท่าน”

ฟางเหยียนเน้นหนัก ที่คำสุดท้าย

เมื่อหวงยู่หัวได้ยิน สีหน้าเขาเปลี่ยนไป เขาอยู่ที่จินโจวมาหลายสิบปี ไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขามาก่อน

คุกเข่า ต่อให้เป็นตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดในจินโจวอย่างตระกูลเซียวเอง ก็ยังไม่กล้าสั่งให้เขาคุกเข่า

เพราะงั้นเขาจึงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “แกเป็นใครกัน ปากดีนัก!”

ฟางเหยียนหันไปทางหวงยู่หัว กล่าวถาม “แกแน่ใจนะว่าหยกชิ้นนี้เป็นขิ้นที่แกทำหายไป? เถ้าแก่หวง!”

หวงยู่หัวถลึงตาโตใส่ฟางเหยียน กล่าวอย่างไม่พอใจ “ไม่อย่างนั้น หยกชิ้นนี้แกซื้อมาจากที่ไหนล่ะ?”

ฟางเหยียนถอนหายใจ “เพื่อนคนหนึ่งให้ผมมา เพื่อนคนนี้ของผมคุณเองก็น่าจะรู้จัก หลิวเหอฉางเถ้าแก่ร้านหยกตี้เซิ่งหยวน!”

เมื่อได้ยินชื่อของหลิวเหอฉาง สีหน้าของหวงยู่หัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในเมืองจินโจว ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าร้านหยกตี้เซิ่งหยวนของหลิวเหอฉางนั้นใหญ่ที่สุด และราคาสูงที่สุด

หลิวเหอฉางมีทรัพย์สินมูลค่ากว่าหลายพันล้าน หวงยู่หัวไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับเขา

หากจะบอกว่าหลิวเหอฉางเป็นเพื่อนของฟางเหยียน ให้ตายหวงยู่หัวก็ไม่เชื่อ

“หืม? งั้นเหรอ? หลิวเหอฉางให้แกมาหรือ?” หวงยู่หัวแสดงสีหน้าเยาะเย้ยราวกับจับโกหกได้