จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 34

บทที่ 34 ความโกรธของเทพแห่งสงคราม

หลังจากที่หลิวเหอฉางลงจากรถ เขายื่นมือออกมาจับมือทักทายหวงยู่หัว “เถ้าแก่หวงช่วงนี้กิจการเป็นยังไงบ้าง?”

“เป็นเพราะบารมีของท่าน! ดีกว่าเดิมมาก” หวงยู่หัวระเบิดหัวเราะ

เขาเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง หลิวเหอฉางตอบรับอย่างประหลาดใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ? ผมอยากรู้จริงๆ ว่าใครกันที่กล้าขโมยของในร้านของท่านหวง แถมยังบอกว่าผมเป็นคนให้ไปอย่างนั้นเหรอ?”

หลิวเหอฉางก้าวเท้ายางเข้ามาในร้านหยกวี่ผิ่นเซวียน ทุกคนต่างรอคอยความพินาศที่จะเกิดขึ้น

หลังจากที่เดินเข้ามาด้านใน หวงยู่หัวชี้ไปที่ฟางเหยียน “เขาคนนี้ บอกว่าท่านเป็นคนให้เขา เขาขโมยมรกตจากในร้านของผมชัดๆ แถมยังกล้าบอกว่าท่านเป็นคนให้”

“ถ้าแก่หลิว ท่านรู้จักไอ้หมอนี่หรือไม่?” หวงยู่หัวชี้ไปที่ฟางเหยียนอย่างได้ใจ

เมื่อหลิวเหอฉางได้พบกับฟางเหยียน ราวกับว่าเวลาได้ถูกแช่แข็งเอาไว้ เขาไม่คิดเลยว่าคนคนนั้นจะเป็นฟางเหยียน คนที่ทำให้องค์กรก่อการร้ายต่างชาติต้องสั่นสะท้านเมื่อได้ยินชื่อของเขา! เขายกแขนขึ้นฟาดเข้าที่บ้องหูของหวงยู่หัวเต็มๆ ก่อนคำรามเสียงดัง “แหกตาแกดูให้ชัดๆ นี่เป็นคนที่ช่วยชีวิตของฉันเอาไว้ ผู้มีพระคุณของฉัน!”

ทุกคนในที่เกิดเหตุ ต่างนิ่งอึ้งไปกับประโยคที่ได้ยิน

คุณนายหวงและคุณนายหยางต่างจ้องหน้ากัน ใบหน้านั้นราวกับว่าเป็นมะเขือที่ถูกบดขยี้

ไม่อยากจะเชื่อ หลิวเหอฉางตบบ้องหูของหวงยู่หัวเถ้าแก่ร้านหยกวี่ผิ่นเซวียนเพียงเพื่อเด็กหนุ่มอายุ20ต้นๆ

จางเจียวเจียวและเย่ชิงหยู่เองก็นิ่งอึ้งไป ทั้งคู่ตัวแข็งทื่อ ทำไมฟางเหยียนถึงได้กลายเป็นผู้มีพระคุณของหลิวเหอฉางไปได้ ลูกเขยของเธอ มีเรื่องผิดบังพวกเธอมากแค่ไหนกันแน่!

“ท่าน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมมีตาหามีแววไม่” หลิวเหอฉางกล่าวด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น

“ไม่เป็นไร เถ้าแก่หลิว!” ฟางเหยียนกล่าว “อันที่จริง หวงยู่หัวเรียกคุณมา เพื่อที่จะสอบถาม ว่ามรกตชิ้นนี้ท่านเป็นคนให้ผมมาใช่หรือไม่”

ฟางเหยียนเดินวนอยู่ในร้านหยกวี่ผิ่นเซวียนหลายรอบ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าหวงยู่หัว ยกมือออกไป “หยกล่ะ?”

หวงยู่หัวมึนงง เขาหยิบมรกตออกมาช้าๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยใบหน้าสะอื้นไห้ “ก่อนหน้านี้หยกที่เหมือนกันกับแบบนี้เป๊ะๆได้หายไปจากร้านราจริงๆ หากผมรู้ว่าหยกชิ้นนี้เถ้าแก่หลิวให้คุณ ผมก็ไม่กล้าคาดเดาว่าเป็นคุณ”

“เมื่อสักครู่ ผมบอกกับคุณแล้วไม่ใช่หรือไง? ไม่เพียงแค่คุณเท่านั้นที่ได้ยินหรอกมั้ง!” ฟางเหยียนกวาดสายตาไปโดยรอบ และพนักงานทั้งหลายในร้าน

“แบบเดียวกัน!” หลิวเหอฉางไม่พอใจ “ของของแกกล้าเหมือนกับของของฉันงั้นเหรอ แกรู้ไหมว่าหยกชิ้นนี้ของฉันได้มายังไง? ความบริสุทธิ์ของหยกชิ้นนี้ร้านกระจอกของแกเทียบได้หรือ? ของเก็บสะสมทุกชิ้นในร้านของผมโลกภายนอกไม่สามารถหาซื้อได้ทั้งนั้น”

แม้ว่าวี่ผิ่นเซวียนจะเป็นแบรนด์ที่หรูหรา แต่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับร้านหยกตี้เซิ่งหยวน!

“หวงยู่หัว อย่าบอกฉันนะว่าแกไม่เข้าใจ ในร้านของแกมีสักชิ้นไหมที่บริสุทธิ์เท่ากับชิ้นนี้ของฉัน?” หลิวเหอฉางโกรธจัด

หวงยู่หัวพยักหน้าด้วยเหงื่อที่ไหลผุด “ครับครับ ของของผมไม่สามารถเทียบได้กับของของเถ้าแก่หลิวเลย”

“ถ้างั้น แกคิดเอาเอง ว่าจะทำยังไง?” หลิวเหอฉางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

หวงยู่หัวรับเพ่งสายตาไปยังผู้จัดการสาว ด้วยสายตาที่โกรธจัด