“พ่อ!พี่ใหญ่ น้องสาม!” หม่ากวางชาวไม่มีเวลามาสนใจความเจ็บปวดของเท้า วิ่งไปที่ประตูหน้าห้องโถงอย่างล้มลุกคลุกคลาน แล้วผลักประตูของห้องโถง
ประตูเพิ่งเปิดออก เขาก็ได้เห็นสายตาของคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในห้องกำลังมองมาที่เขา สายตาสิบกว่าดวงกำลังจ้องมาที่เขาอย่างพร้อมเพรียง คนที่ครอบครัวทุกคนอยู่กับพร้อมหน้า แล้วยังรวมตัวกันอยู่ในห้องโถงอีกด้วย ไม่มีใครนั่งลง ทุกคนต่างยืนอยู่
หลังจากที่เห็นหม่ากวางชาวเข้ามา ได้ดึงดูดทุกสายตาเข้ามาโดยปริยาย
หม่ากวางชาวชะงักไป จากนั้นก็ถอนหายใจ แล้วกล่าว “ผมคิดว่าที่บ้านเกิดอะไรขึ้นแล้วเสียอีก ไม่คาดคิดว่าทุกคนจะอยู่พร้อมหน้ากัน” นอกจากทุกคนที่อยู่ในห้องแล้ว ยังมีผู้เฒ่าผมขาว ดูๆแล้วผอมกะหร่อง ก็คือหม่าจงหัว
นึกไม่ถึงว่าพ่อของเขากลับมาแล้วมิน่าล่ะที่ทุกคนกำลังประชุมกัน!
“พ่อ พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” หม่ากวางชาวถามอย่างตื่นเต้น
พูดพลาง เขาก็เดินเข้าไปในห้อง แต่เพิ่งจะเดินเข้าห้องโถง หม่าจงหัวก็เดินเข้ามาอย่างโมโห มาที่หม่ากวางชาว หม่ากวางชาวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หม่าจงหัวยกมือขึ้น แล้วตบไปที่หน้าของหม่ากวางชาว
การตบหน้าครั้งนี้เสียงดังมาก ดังจนคนที่อยู่ในห้องโถงได้ยินหมดทุกคน ผู้หญิงบางคนทนไม่ได้จนต้องปิดปาก
หม่าจงหัวเป็นนักบู๊ ใช้แรงทั้งหมดที่มีตบ คนธรรมดาไม่มีทางรับได้แน่นอน ฉาดนี้ตบจนหม่ากวางชาวร่างกายสั่นอย่างโซซัดโซเซ แล้วล้มลงไปนั่งกับพื้นโดนตรง
ต่อให้เป็นหม่ากวางชาวที่ฝึกฝนการต่อสู้ แต่ก็ต้านทานการตบของหม่าจงหัวไม่อยู่!
เอาคำพูดของหม่าจงหัวมาใช้ คนในยุคนี้ไม่รู้หรอกว่ายอดฝีมือเมื่อก่อนแข็งแกร่งขนาดไหน แค่ในตัวมีอะไรหน่อยก็หลงตัวเองแล้ว ดังนั้นคนรุ่นหลังของตระกูลหม่า ไม่มีใครที่มีวิทยายุทธ ไม่มีใครที่สืบทอดเจตนารมณ์ของตระกูลหม่าได้อย่างจริงจังสักคน
หม่ากวางชาวยกมือขึ้นมาจับที่หน้า เมื่อกี๊โดนไอนั่นเล่นงานจนมือวางบนพื้นไม่ได้ ก็ทรมานมากพอแล้ว ตอนนี้ยังถูกพ่อของตัวเองตบอีก นี่มันสังคมแบบไหนกันเนี่ย!
“พ่อ พ่อตบผมทำไม?” หม่ากวางชาวถามอย่างโมโห
สีหน้าของหม่าจงหัวเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาเงยหน้าขึ้นมองป้ายบรรพบุรุษของตระกูลหม่า จากนั้นก็กัดฟันแล้วตะคอกไปที่หม่ากวางชาวว่า “ไอ้สัตว์เดรัจฉาน แกไม่รู้เลยเหรอว่าทำไมฉันได้ตบแก?พูดต่อหน้าบรรพบุรุษของตระกูลหม่า ว่าแกไปทำอะไรไว้ข้างนอกนั้น?” ครั้งนี้หม่าจงหัวโมโหแล้วจริงๆ โมโหจนอยากจะฆ่าคน! ถ้าการฆ่าหม่ากวางชาวสามารถแก้ไขปัญหาได้ เขาจะลงมือฆ่าไอ้สัตว์เดรัจฉานนี่ด้วยตัวเองอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
ในหัวของหม่ากวางชาวนึกออกอย่างเร็ว พวกเขา ใช่ ต้องเป็นองค์กรนั้นมาที่บ้านแล้วแน่นอน ไม่งั้นหม่าจงหัวไม่มีทางโมโหมากขนาดนี้ ตอนที่หม่าซวี่ซงเสียชีวิต เขายังไม่โมโหมากขนาดนี้
“พ่อ พ่อพูดถึงการเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขาใช่มัย?” หม่ากวางชาวจับหน้า แล้วเงยหน้าถามหม่าจงหัว
เมื่อหม่าจงหัวได้ยินเรื่องนี้ ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เขายกขาขึ้นมาแล้วถีบไปที่หน้าอกของหม่ากวางชาวโดยตรง ได้ยินแค่เสียงปังดังขึ้น แล้วร่างกายของหม่ากวางชาวก็ลอยไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ