จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 346

ฟางเหมี่ยวเดินออกมาจากประตูที่สามีของฟางไห่อิงเดินออกมาเมื่อกี๊ เขาสวมชุดสูทสีแดง ที่หน้าอกมีดอกไม้สีแดงอยู่ ผมเรียบเป็นทรง ใบหน้ายิ้มแย้ม ดูท่าทางเป็นกันเอง

“น้องเหยียน พี่ได้ยินจากคุณปู่ว่าแกมา หาแกที่ห้องโถงตั้งนานก็หาไม่เจอ ไม่คาดคิดว่าแกจะอยู่นี่กับคุณน้า” ฟางเหมี่ยวพูดพลางยิ้มพลางเดินมาที่ฟางเหยียน

ท่าทางของฟางเหมี่ยวทำให้คนรู้สึกสบาย ดูจากภายนอกเป็นคนที่เป็นมิตรมาก

ฟางไห่อิงยังไม่ได้รับเรือฟางที่อยู่ในมือของฟางเหยียนมา ด้วยเหตุนี้จึงได้กล่าวไปว่า “พี่เหมี่ยวของแกมาแล้ว แกให้เขาเองก็แล้วกันนะ！”

ฟางเหยียนพยักหน้า เก็บเรือฟางในมือกลับมา จากนั้นก็มองฟางเหมี่ยวที่เดินมาทางตน

“สุขสันต์วันแต่งงานครับ！” ฟางเหยียนส่งเรือฟางให้ฟางเหมี่ยว ตอนที่ฟางเหมี่ยวเห็นเรือฟาง ถึงกับชะงักไป อารมณ์ของเขาเปลี่ยนเป็นตกใจทันที ในขณะเดียวกันก็มีความสุขจนพูดไม่ออก

“น้องเหยียน！ไม่คาดคิดว่าแกยังจำเรื่องนั้นได้！”　ฟางเหมี่ยวรับเรือฟางที่อยู่ในมือของฟางเหยียนมา ถือไว้บนมืออยู่สักพักใหญ่ จากนั้นก็กล่าวอย่างตื่นเต้นที่สุดว่า “พี่คิดว่าแกจะไม่มาเสียแล้ว นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ฉันได้ในวันนี้”

ตระกูลฟางมีขาดแคลนเงินทองของล้ำค่าแบบนั้น ถ้าจะบอกว่าล้ำค่าระดับไหน ความจริงเงินทองพวกนั้นเป็นของรองลงมา พวกเขาคุ้นเคย มองเงินทองพวกนั้นเป็นของไม่สำคัญไปนานแล้ว

เมื่อฟางไห่อิงเห็นปฏิกิริยาของฟางเหมี่ยว จึงได้ถามไปว่า “ฟางเหมี่ยว พวกแกทั้งคู่กำลังเล่นอะไรกันหนะ？”

ฟางเหมี่ยวมองฟางไห่อิง แล้วกล่าว “ตอนเล็กผมไปทำงานต่างจังหวัดกับพ่อ แล้วเจอเด็กคนหนึ่งระหว่างทาง เขามอบเรือฟางให้ผม หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน น้องเหยียนรู้สึกแปลกประหลาดหาดูได้ยาก จึงได้แย่งกับผม แย่งไปแย่งมาเรือฟางนั้นก็พัง จากนั้นผมก็ผลักน้องเหยียน แล้วยังทะเลาะกับเขาอีกด้วย ตอนนั้นผมไม่สนใจน้องเหยียนไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง น้องเหยียนบอกว่าผมขี้งก อนาคตถ้าแต่งงานจะไปซื้อมาแล้วมอบให้ผมอันหนึ่ง ต่อมา...”

ฟางเหมี่ยวไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่เอื้อมมือไปวางไว้ที่ไหล่ของฟางเหยียน แล้วกล่าว “ไม่คาดคิดว่าแกยังจำได้！”

ต่อมาที่ฟางเหมี่ยวไม่พูดให้จบก็คือครอบครัวของฟางเหยีนเกิดเรื่อง แน่นอนว่าเขาจะพูดคำพูดนี้ออกมาไม่ได้

ฟางไห่อิงหัวเราะ “ไม่คาดคิดว่าพวกแกพี่น้องทั้งสองจะมีเรื่องราวแบบนี้ด้วย”

“พอล่ะ ผมยังไม่ธุระต่อ ไปก่อนนะ！” ฟางเหยียนเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา พูดแล้วก็จะไป

แต่ฟางเหมี่ยวจับแขนของฟางเหยียนไว้ แล้วกล่าว “น้องเหยียน พี่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ แกยังไม่เห็นพี่สะใภ้ของแกเลยนะ！ฉันพาแกไปเจอพี่สะใภ้！เจอแล้วค่อยไป ยังไงก็งานแต่งฉันนะ”

ฟางเหยียนเงียบไปสักพัก ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองหยุดไว้ที่ก่อนอายุแปดขวบ ตอนนั้นทั้งสองเที่ยวเล่นด้วยกัน ความสัมพันธ์ดีมาก เพียงแต่ต่อมาเกิดเรื่อง ฟางเหมี่ยวก็ไม่ได้เจอฟางเหยียนอีกแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็จบลงตั้งแต่ตอนนั้น

“ก็ได้！” หลังจากนิ่งเงียบไป ฟางเหยียนก็ได้พยักหน้าตกลง

ฟางไห่อิงออกไปรับแขก และฟางเหมี่ยวพาฟางเหยียนไปที่ห้องหอของทั้งคู่ นี่เป็นห้องที่ใหญ่มาก ด้านในตกแต่งด้วยสีแดงแห่งความสุข แน่นอน ของข้างในมีมูลค่ามหาศาล ห้องนี้ตกแต่งอย่างพิเศษ สถาปัตยกรรมแบบยุโรป ใช้สีเหลืองอร่ามแวววาวมาบรรยายก็ไม่ถือว่ามากเกินไป

หญิงสาวที่สวมชุดสีแดงกำลังนั่งอยู่บนเตียงใหญ่ในห้อง มีหญิงสาวมีสาวชาวต่างชาติที่สวยงามสองคนอยู่ข้างๆ พวกเขาล้วนเป็นผู้หญิงที่มีดวงตาสีฟ้า ดั้งโด่ง ผมทอง ผู้หญิงคนนี้มีจุดเด่นที่พิเศษมาก นั่นก็คือสูงมาก และขายาว

แม่ของตงฟางหยุนเอ๋อร์มาจากต่างประเทศ หญิงสาวเหล่านี้ต้องไปญาติฝ่ายแม่ของเธออย่างแน่นอน