จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 357

ฟางไห่อิงกุมใบหน้าของตนเองไว้ เธอพยายามปิดบังรอยแผลบนใบหน้า อ้อมๆแอ้มๆยังไม่ทันจะพูดอะไร กาวหรงก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ดีนี่ ฟางไห่อิง คุณเองก็เห็นแล้วใช่ไหม? ตอนนี้ฉันจะคอยดูว่าคุณจะแก้ตัวว่ายังไง? คุณมันนางแพศยา ฉันรู้ตื้นลึกหนาบางทั้งหมดตั้งนานแล้ว ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเรียกชู้รักให้มาทำร้ายฉัน!”

“เพี๊ยะ!” ฟางเหยียนตบที่ใบหน้าของกาวหรง พร้อมกับกล่าวเสียงเย็น “ฉันไม่ได้ถามนาย! แล้วก็ยังไม่ได้ขอให้นายพูด ดีที่สุดช่วยหุบปากอย่างเชื่อฟัง!”

ตบฝ่ามือเดียว ทำให้ฟันของกาวหรงหลุดลอยออกมาสองซี่ พร้อมกับเสียงดังหึ่งๆในหัว ความรู้สึกเหมือนเนื้อที่ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ตั้งแต่เด็กจนโตกาวหรงไม่เคยเจอความเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน !

กาวหรงยกมือขึ้นมากุมที่มุมปาก ตอนนี้ เขาชาไปทั้งหน้า เขารู้สึกว่านั่นไม่ใช่หน้าของตัวเอง แต่เป็นเปลือกไม้เก่าๆ! ตอนที่เขายกมือขึ้นแตะแก้มมันยังมีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมาอยู่เลย เขายกมือขึ้นมาดู เลือด นึกไม่ถึงว่ามันจะเป็นเลือด!

ดวงตาของกาวหรงเบิกกว้าง กล้ามเนื้อทั้งร่างของเขากระตุกเกร็งขึ้นมา

“มันตบคุณอา?” หัวใจของฟางเหยียนสั่นสะท้าน เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมีบาดแผลฉกรรจ์ นี่คืออาของเขา หนึ่งในญาติไม่กี่คนในใจของเขา คนที่พาเขาออกจากบ้านตระกูลฟาง คนที่คอยดูแลเขาหลังจากที่พ่อแม่เขาเสียชีวิต

เขา เขาจะอนุญาตให้คนมาตบตีอาของเขาได้อย่างไร ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอาเขยของเขา ก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!

ฟางไห่อิงมองฟางเหยียนที่น่ากลัว ปิดใบหน้า แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่ได้กลัวฟางเหยียน เธอรู้สึกแย่ต่อฟางเหยียนมาก เขาในวัยนี้ ควรจะเล่นสนุกและสบาย แต่กลับต้องมาเผชิญกับทุกสิ่งที่ไม่ควรเผชิญ! ขณะที่กำลังทุกข์ใจ เขาก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอีกครั้ง นี่คือความห่วงใยจากคนที่โตแล้ว เด็กคนนี้โตแล้ว

เสียงหึ่งๆในหัวของกาวกรงสงบลงแล้ว และสติของเขาก็ค่อย ๆ ฟื้นคืน เขายกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก พูดด้วยความโกรธแค้น “แก แกตบฉัน แกกล้าตบฉัน! ไอชั่ว นอนกับเมียฉันยังพอรับได้ แต่นี่แกยังกล้า...”

“เพี๊ยะ!” ฟางเหยียนง้างมือตบอย่างแรงอีกครั้ง ตบคราวนี้ทำให้กาวหรงหุบปากได้ในทันที ตบแรงเสียจนฟางไห่อิงตัวสั่นอย่างอดไม่ได้ รุนแรง และโหดร้ายเกินไป การตบแบบนี้แรงกว่าการใช้ไม้เท้าเสียอีก ไม่ได้พูดเกินจริง ใบหน้าของกาวหรงถูกตบจนเบี้ยว มันบิดเบี้ยวจริง ๆ!

“เสี่ยวเหยียน!” ฟางไห่อิงกลัวจนปิดปากตัวเองไว้แน่น พร้อมกับกรีดร้องออกมาด้วยความกังวล เธอไม่ได้กังวลที่ฟางเหยียนตบกาวหรง แต่กังวลว่าฟางเหยียนจะถูกกาวหรงแก้แค้น กาวหรงคนนี้ถึงแม้จะดูอ่อนน้อมถ่อมตนแบบนี้ แต่กลับเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น

อยู่ด้วยกันมานาน เธอรู้จักกาวหรงเป็นอย่างดี คนเหล่านั้นที่แตะต้องผลประโยชน์ของเขา เขาจะต้องตามล้างแค้นอย่างแน่นอน เขาไม่ชอบเล่นอย่างเปิดเผย เขาชอบเล่นในความมืด นี่เป็นเหตุผลที่เธอกังวลเกี่ยวกับฟางเหยียน

เธอยังไม่ทันที่จะทำอะไร ฟางเหยียนก็เปิดประตูรถ และคว้าคอของกาวหรง แววตาของฟางเหยียนในตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงอีกทั้งเป็นประกาย เขากลายเป็นเหมือนสัตว์ร้าย ตะโกนอย่างโกรธแค้นใส่กาวหรง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นสามีของป้าฉันอีกต่อไป กลับบ้านไปรอดูได้เลย ตระกูลกาวของพวกนาย จบเห่แล้ว!”

คำพูดของฟางเหยียนเยือกเย็นมาก เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง มันทำให้ฟางไห่อิงขนลุกไปทั้งตัว !

พูดจบ เขาก็เหวี่ยงร่างของกาวหรงออกไปราวกับลูกไก่ตัวเล็กๆ

กาวหรงถูกทิ้งอยู่บนถนน ในหัวของเขายังมีเสียงหึ่งๆอยู่เลย และแก้มของเขาก็ยังชาอยู่

ฟางเหยียนเดินไปที่อีกด้านหนึ่งของประตูรถ เขาเปิดประตู มองฟางไห่อิงแล้วพูดว่า “อา ไปกับผม!”