จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 356

การตบแบบนั้นทำให้ฟางไห่อิงไม่ทันตั้งตัว ศีรษะสั่นสะเทือน เมื่อสักครู่ในหัวเธอมีคิดบางอย่าง แต่ในตอนนี้การโดนตบทำให้เธอสมองว่างเปล่า เธอตกตะลึง ยกมือขึ้นมาลูบบริเวณที่ปวดบนใบหน้าโดยอัตโนมัติ นี่มันเป็นการตบหน้าจริงๆ

นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าผู้ชายคนนี้กล้าลงไม้ลงมือกับเธอ แต่งงานกันมาตั้งหลายปี เธอต้องแบกรับความทรมานมาตั้งเท่าไหร่ ทำอย่างดีที่สุดแต่ก็ไร้ค่า เธอเองก็รับรู้ ใจเธออยากรู้แค่ว่ากาวหรงดีกับเธอหรือไม่ อย่างอื่นเธอไม่สนใจ

ทว่าในตอนนี้กาวหรงลงไม้ลงมือกับเธอ ผู้ชายคนที่ซื่อสัตย์ต่อหน้าคนอื่น ผู้ชายที่ดีคนนี้ตบเธอ เธอไม่รู้ว่าทำไม ผู้ชายที่ซื่อสัตย์คนนี้ถึงได้กลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ เธอไม่อยากจะเชื่อ ไม่กล้าที่จะยอมรับ

น้ำตาของเธอรื้นขึ้นมาในเบ้าตาทันที ความคับข้องใจที่สะสมมาเป็นเวลานานกำลังพรั่งพรูออกมาในเวลานี้

ทว่าเธอไม่ยอมให้น้ำตาได้ไหลออกมา ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา

เธอไม่อยากเสียน้ำตาต่อหน้าผู้ชายคนนี้ เพราะเขาไม่คู่ควร!

ตั้งแต่วินาทีที่ผู้ชายคนนั้นลงมือกับเธอ ก็แน่นอนแล้วว่าเขาไม่คู่ควรกับตัวเธอเองอีกต่อไป ! ฟางไห่อิงเชื่อเรื่องข่าวลือโลกภายนอก ผู้ชายที่อยู่หน้าเธอช่างไม่คู่ควรกับเธอเลยจริงๆ !

ดังนั้นเธอจึงกัดฟัน มองกาวหรงและพยักหน้าอย่างผิดหวัง ความรู้สึกที่แสดงออกมาทางสายตาบ่งบอกทุกสิ่ง

สิ้นหวัง เธอสิ้นหวังทุกสิ่งอย่างกับกาวหรง !

ทว่ากาวหรงยังไม่รู้ตัวว่าตนเองทำอะไรผิด เขาพูดอย่างกับว่าได้คืบจะเอาศอก “คุณเสแสร้งจะอะไร? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องน่าละอายที่คุณทำไว้! ในตอนนี้แม้ว่าจะไปถึงบ้านของคุณแล้วบอกว่าฉันทำร้ายคุณ ฉันก็ไม่กลัว ฉันจะบอกคุณให้นะ ศักดิ์ศรีของผู้ชายในชีวิตนี้ไม่ว่าภรรยาของเขาจะเชื่อฟังหรือไม่ ตอนนี้คุณสวมหมวกเขียวให้ฉัน คุณคิดว่าฉันจะกลัวคุณหรือไง! ตอนนี้ฉันมีคลิปวิดีโอพลอดรักของคุณกับชู้รักอยู่ในมือ ฉันอดทนที่จะไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าครอบครัวของคุณ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อไว้หน้าคุณ แต่ตอนนี้คุณช่างไร้ยางอายซะจริง ๆ!”

“จอด!” ฟางไห่อิงไม่อยากพูดอะไรกับกาวหรงอีก เธอตะโกนสั่งคนขับ

คนขับพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ “คุณนาย ถนนเส้นนี้จอดไม่ได้ครับ”

“ฉันบอกให้นายจอด!” ฟางไห่อิงไม่อยากฟังอะไรอีก หล่อนกรีดร้องออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรง ใบหน้าที่แต่ก่อนเคยงดงามแปรเปลี่ยนเป็นดุร้ายและน่ากลัว นั่นคือสีหน้าสิ้นหวังของผู้หญิงคนหนึ่ง เดิมทีเธอไม่เคยตะวาดใส่คนงาน ทุกคนล้วนเพื่อการอยู่รอด ไม่ใช่เพื่อถูกต่อว่า เพียงแต่ตอนนี้ จิตใจของเธอเหมือนน้ำที่หยุดไหล!

“ไม่ต้องจอด!” กาวหรงตะโกนเสียงดัง คนขับก็ไม่กล้าจอด

“อ้ะ!” ฟางไห่อิงเหมือนเป็นบ้า ดิ้นรนเปิดประตูรถด้วยตัวเอง แต่กาวหรงรีบกอดเธอทันทีที่เห็นเหตุการณ์และตะโกนว่า “คุณทำแบบนี้คิดว่าการขัดขืนจะได้ผลหรือไง? กลับบ้านกับฉันก่อน”

“เอามือสกปรกของคุณออกไปจากฉัน ออกไป!” ฟางไห่อิงขัดขืน

“ที่สกปรกมันคือร่างกายของคุณ!” กาวหรงกอดฟางไห่อิงที่ดูเหมือนเป็นบ้าไปแล้วแนบแน่น นี่มันรุนแรง

ในขณะนั้นเอง รถก็หยุดอย่างกะทันหัน พร้อมกับกาวหรงที่กำลังทะเลาะกับฟางไห่อิง ความเร็วของรถที่หยุดลงในระยะเวลาอันสั้น เป็นผลทำให้ศีรษะของกาวหรงกระแทกเข้ากับที่นั่งอย่างแรง ศีรษะของเขาโนแดง

เขากอดฟางไห่อิงไว้แน่น ไม่กล้าปล่อยมือ ทำได้เพียงแค่ตะโกนใส่คนขับอย่างโกรธเคือง “แกจอดรถทำไม? รีบพาฉันไปเลย รีบขับไปเลย! ไม่งั้นผู้หญิงบ้าคนนี้หนีไปแน่”