จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 355

ฟางไห่อิงโกรธจนระงับไม่ไหวแล้ว ยกมือขึ้นมาตบไปที่ใบหน้าของกาวหรงอย่างรุนแรง

ฝ่ามือนี้ตบจนกาวหรงไม่ทันตั้งตัว ศีรษะของเขาถูกตบจนเอียงไปด้านข้าง ทั้งตัวคนโง่งมไปแล้ว หน้าหันไปทางด้านนั้นอยู่นานยังไม่ได้ดึงกลับมา

ฟางไห่อิงสูดลมหายใจหนักๆ มองกาวหรงอย่างโกรธเคือง กาวหรงหันหน้ากลับมาช้าๆสบตากับฟางไห่อิง เธอถึงกับลงมือตบตนเอง ฟางไห่อิงถึงกับกล้าลงมือกับตนเอง? เพื่อมือที่สามคนหนึ่ง...

กาวหรงเป็นใคร? บ้านของเขารวย ตนเองเป็นเจ้าของเหมืองนะ ทรัพย์สินของตนเองหลายแสนล้าน! ตอนไหนกันที่เคยได้รับความทุกข์เช่นนี้? ถึงแม้ว่าเขาจะหน้าตาเหมือนพวกขี้แพ้ แต่ว่าคนภายนอกใครก็ไม่กล้าดูถูกตนเอง

หลายปีมานี้ ฟางไห่อิงก็เพียงต่อว่าตนเอง ไม่เคยลงมือมาก่อน แต่ว่าวันนี้ เธอถึงกับลงมือตบตนเอง!

“คุณตบฉัน!?” กาวหรงพึมพำเอ่ยว่า “คุณถึงกับลงมือตบฉันเพื่อไอ้หนุ่มคนหนึ่ง!”

ฟางไห่อิงสะอึกเล็กน้อย เอ่ยว่า “กาวหรง คุณพูดว่าฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ว่าทำไมคุณต้องใส่ร้ายว่าฉันทำเรื่องแบบนั้น นั่นเป็นหลายชายแท้ๆของฉัน แล้วก็เป็นคนที่ใกล้ชิดกับฉันที่สุดบนโลกนี้ ทำไมคุณถึงพูดเรื่อยเปื่อยไม่มีกาละเทศะ ฉันกับหลายชายแท้ๆของตัวเองเกิดเรื่องอะไร เช่นนั้นฉันยังเป็นคนหรือ? ฉันบอกคุณไว้ คุณดูถูกฉันได้ แต่ว่าคุณอย่าได้ดูถูกหลานชายของฉัน!”

กาวหรงยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าที่โดนตบเล็กน้อย สายตาของเขาค่อยๆเริ่มเปลี่ยนเป็นแหลมคม จากนั้นใบหน้าอ้วนก็เปลี่ยนเป็นสั่นเทา สั่นสะท้าน ไม่นานนัก เขากัดฟันพยักหน้าติดๆกันเอ่ยว่า “คุณดีนี่ ถึงกับกล้าลงมือตบฉันแล้ว เป็นเพราะถูกฉันพูดเข้าไปถึงส่วนลึกข้างในใจ จากนั้นก็พาลโกรธ ดังนั้นจึงได้ลงมือตบฉันใช่ไหม?”

มือทั้งคู่ของกาวหรงคว้าจับแขนของฟางไห่อิง เขย่าไปมาเอ่ยถามว่า “บอกฉัน! ถูกฉันพูดเข้าไปถึงส่วนลึกข้างในใจแล้วใช่ไหม?”

“บ้าไปแล้ว คุณบ้าไปแล้วจริงๆ!” ฟางไห่อิงโกรธจนสะบัดหลุดจากมือทั้งคู่ของกาวหรง ต่อจากนั้นจัดการกับอารมณ์ความคิดของตนเอง ตะโกนบอกคนขับด้านหน้าว่า “จอดรถ ฉันจะลงรถ ฉันจะกลับบ้าน คุณมันคนบ้า”

คนขับคนนั้นลดความเร็วลง กาวหรงเหอะออกมาเสียงหนึ่ง ตะโกนใส่คนขับว่า “ห้ามจอด! ถ้านายจอด ฉันจะไล่นายออก”

ทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นเจ้านาย อีกคนเป็นภรรยาเจ้านาย ไม่ว่าใครไล่ตนเองออก นั่นก็ล้วนมีอำนาจทั้งสิ้น เขาจนปัญญา ทำได้เพียงคงความเร็วช้าๆขับต่อไป

“ฟางไห่อิง คุณกล้าพูดว่าไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อฉันไหม?” กาวหรงถามอย่างชั่วร้าย

ฟางไห่อิงดวงตาแดงก่ำ คร้านที่จะพูดมากอีกคำเดียว จึงไม่พูดอะไรเสียเลย

“ฟางไห่อิง ฉันพูดกับคุณ คุณหูหนวกหรือไง?” กาวหรงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

ฟางไห่อิงยังคงไม่พูดจา กาวหรงถามต่อ “ดี คุณไม่พูดใช่ไหม? ไม่พูดเช่นนั้นก็ยอมรับแล้ว! ผู้หญิงแบบคุณ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าคุณจะทำเรื่องที่ผิดต่อฉันออกมาได้ คุณรังเกียจที่ฉันหน้าตาไม่ดีใช่ไหม? หรือว่ารังเกียจที่ฉันอายุเยอะแล้ว?”

“ฉันรู้ จะต้องรังเกียจที่ฉันอายุเยอะแล้ว เลยหาเนื้อสดใหม่ มาเล่นสนุก! คุณมันหญิงร่าน ฉันจะเอาเรื่องของคุณบอกคนในตระกูลคุณ บอกคนในตระกูลฉัน บอกเพื่อนๆของคุณ ฉันจะให้พวกเขาได้รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงแบบไหน”

ฟางไห่อิงดวงตาแดงก่ำหันมามองกาวหรง เอ่ยว่า “ฉันเปล่า! ฉันเปล่า! ฉันเปล่า! คุณมันประสาท”

ในที่สุดก็พูดแล้ว กาวหรงกัดฟันแน่นเอ่ยว่า “เช่นนั้นคุณกล้าสาบานต่อสวรรค์ไหม?”