จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 36

บทที่ 36 ต่งยู่

ร่างของเขาบังหน้าเย่ชิงหยู่ไว้ครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เขาไม่มีทางยอมให้ใครพูดเรื่องบ้านเย่ต่อหน้าเย่ชิงหยู่เด็ดขาด

และยิ่งไม่ยอมให้ใครคิดจะรังแกเย่ชิงหยู่ด้วย!

“แหมแหมแหม เก่งนี่ เลี้ยงหมาไว้ดีมากเลยนะ ไม่เลวเลย รู้จักคุ้มครองเจ้าของซะด้วย” หลิวเหยาเหยาประชดเข้าใส่ฟางเหยียน เธอดูถูกฟางเหยียน ไม่เคยมองหน้าเขาเต็มตาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว

“เอาล่ะ ชิงหยู่ พวกเรารีบเข้าไปกันเถอะ” เฉินหย่าวิ่งเข้ามาไกล่เกลี่ย

เธอเองก็พึ่งถึง พอเห็นฉากนี้เข้าเลยรีบเข้ามาห้ามทัพ ที่จริงเธอกำลังข่วยหลิวเหยาเหยา ฐานะของฟางเหยียน ตอนนี้เธอเองก็คาดเดาไม่ได้ ยังไงซะก็ไม่ใช่คนที่ใครจะกล้าแหยมได้หรอก

หลิวเหยาเหยาแค่นเสียงหึพลางว่า “เดี๋ยวดูฉันจัดการนายละกัน”

“พี่เหยา ถ้าไงผมเรียกคนมาเก็บไอ้ฟางเหยียนนี่ไหม?” หลัวหยางเอียงคอถามหลิวเหยาเหยา

หลิวเหยาเหยาตอบว่า “ไม่ต้อง คนกระจอกแบบนี้ฉันไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก”

พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในโรงแรมนานาชาติเทียนเยว่

ตอนนี้ในโรงแรมได้ประดับไฟไว้หมดแล้ว และมีคนมาไม่น้อย

หลังเฉินหย่าดึงเย่ชิงหยู่เข้าไปในโรงแรมแล้ว เธอหันไปมองฟางเหยียนโดยไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่เธอมองฟางเหยียน ก็จะพบว่าฟางเหยียนจ้องมองเธออยู่ เธอหัวเราะอย่างเก้อเขินพลางว่า

“ฟางเหยียน เรื่องวันนั้นขอโทษด้วยนะ ฉัน...”

“เฉินหย่า เธอออกมากับผมครู่หนึ่งได้ไหม?” ฟางเหยียนตัดบทถามโพล่งเลย

“หา!” ยังไม่ทันได้สติ ฟางเหยียนก็ดึงแขนเธอลากไปทางห้องน้ำ

“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ?” เย่ชิงหยู่เห็นฟางเหยียนลากเพื่อนรักไปทางห้องน้ำต่อหน้าต่อตาเธอ ก็ปวดหัวมาก เรื่องแบบนี้เป็นใครก็รับไม่ได้หรอก แถมนี่ยังมีคนมากมายมองดูอีก

นายฟางเหยียนนี่จัดการเรื่องอะไรไม่ดีเลย รู้อย่างนี้ไม่พาเขามาด้วยดีกว่า

เธอโกรธจนกระทืบเท้าอยู่กับที่

ฟางเหยียนลกเฉินหย่าไปที่หน้าห้องน้ำถึงปล่อยมือ เฉินหย่ายืนพิงกำแพง ส่วนฟางเหยียนอยู่ใกล้เธอมาก ที่จริงเฉินหย่าเองก็หน้าตาดีเหมือนดาราเลย แถมยังหุ่นดีอีก

เธอตื่นเต้นมาก มองฟางเหยียนอย่างหวั่นๆ ไม่กล้าพูดแม้สักคำ

ฟางเหยียนหัวเราะพลางว่า “ผมว่า คุณน่าจะรู้ว่าควรทำยังไงแล้วใช่ไหม?”

“รู้ค่ะ รู้” เฉินหย่าตกใจจนสีหน้าซีดเผือด

“รู้ก็ดีแล้ว”

ตอนนี้เองมือถือของฟางเหยียนดังขึ้น เขาหยิบมือถือออกมารับสายก็จากไป

ทิ้งเฉินหย่ายืนหอบหายใจอยู่ที่เดิม

“อ้าว ทำไมมายืนอยู่นี่คนเดียวล่ะ? หมาตัวนั้นของเธอไปไหนกับเฉินหย่าล่ะ?” พอเห็นเย่ชิงหยู่ยืนอยู่คนเดียว หลิวเหยาเหยาก็เข้ามากระแทกแดกดันเย่ชิงหยู่ต่อทันที

เย่ชิงหยู่ยิ้มเย็นว่า “เกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ?”

หลิวเหยาเหยายกมือขึ้นลูบกระโปรงของเย่ชิงหยู่พลางหัวเราะว่า “กระโปรงของเธอนี่ฉันก็มี ฉันซื้อมาสองแสนแปด ของเธอนี่เท่าไหร่ล่ะ? ของปลอมล่ะสิ?”

หลัวหยางหัวเราะร่วนว่า “ยังต้องถามอีกหรอก อย่าว่าสองแสนแปดเลย ตอนนี้ในกระเป๋าหล่อนน่ะมีถึงสองหมื่นแปดนะ ผมจะเรียกหล่อนว่าแม่เลย”