จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 37

บทที่ 37 เลือดขยับแล้ว

“เฮ้ย เธอเป็นใครน่ะ? อย่ามาพูดจาซี้ซั้วนะ รู้ไหมว่านี่ใคร? นี่เป็นลูกสาวของหลิวต้าหลง ตระกูลหลิวเมืองจินโจว” หลัวหยางปกป้องเจ้านายพัลวัน

ผู้หญิงคนนั้นมองหลิวเหยาเหยาอย่างดูถูกพลางว่า “ฉันไม่สนหรอกว่าหล่อนเป็นใคร แต่หล่อนพูดผิด ฉันก็ต้องแก้สิ พูดผิดแล้วยังไม่ยอมให้คนอื่นแก้หรือไง? เธอพูดเองสิว่า ซื้อหยกนี้มาสองแสนหรือเปล่า?”

หลิวเหยาเหยาแอบตะลึง พูดถูกเผงเลย เธอซื้อหยกนี้มาสองแสนจริงๆ

แต่เมื่อกี้เธอพูดไปแล้วว่าของตัวเองเป็นของจริง ตอนนี้จะมาบอกว่าของปลอม ไม่ใช่ตบหน้าตัวเองหรือไง?

ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เธอไม่มีทางยอมรับหรอก เลยแค่นเสียงหึร้องถามว่า “เธอเป็นใคร?”

สายตาผู้หญิงผมสั้นกวาดมองไปทางทุกคนหนึ่งรอบ ก่อนบอกว่า “ฉัน ต่งยู่ ลูกสาวของต่งโป๋เหวิน”

พอพูดออกมาปุ๊บ มีคนไม่น้อยส่งเสียงฮือฮาขึ้น

“ลูกสาวต่งโป๋เหวิน นี่เป็นลูกสาวของต่งโป๋เหวินราชาโบราณวัตถุแห่งซีหนานหรอ”

ต่งโป๋เหวินเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณวัตถุที่มีชื่อเสียงแห่งซีหนาน เป็นตระกูลโบราณสืบทอดมานับพันปีแล้ว

เป็นอันดับท็อปในประเทศหวาเลยทีเดียวเรื่องหยก

“เหอะ เธอจะรู้อะไรล่ะ?” หลิวเหยาเหยาพูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก

ต่งยู่หัวเราะร่วนว่า “พูดเรื่องหยกล่ะก็ ฉันรู้ดีกว่าเธอละกัน ฉันโตมากับหยกเลยนะ อัญมณีเลือดทองนี่มีจุดเด่นอยู่อย่างคือ เลือดมันขยับได้ เพราะเลือดของอัญมณีเลือดทองสามารถขยับได้ ทำให้ราคาแพงลิ่วขนาดนี้ ทั่วโลกมีแค่สามชิ้น ในเมื่อเธอบอกว่าของตัวเองเป็นของจริง งั้นกล้าทดสอบไหมล่ะ?”

ต่งยู่ยกมือขึ้นพลางถามหลิวเหยาเหยา หลิวเหยาเหยาพูดอย่างมีชนักติดหลัง “ฉัน ฉัน ทำไมฉันต้องเชื่อเธอล่ะ?”

“งั้นเธอล่ะ? ของเธอนั่นเอามาทดสอบหน่อยได้ไหม?” ต่งยู่หันมาถามเย่ชิงหยู่

“อ๋า!” เย่ชิงหยู่กุมหน้าอก ถ้าบอกว่าของหลิวเหยาเหยาเป็นของปลอมล่ะก็ งั้นของเธอจะจริงได้ไงล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นของหายากขนาดนั้น ฟางเหยียนจะเอามาได้ยังไง

ในตอนที่เธอคิดจะปฏิเสธ เสียงฟางเหยียนดังขึ้นว่า “ลองได้ครับ!”

ระหว่างที่พูด ฟางเหยียนยกมือขึ้นวางบนไหล่เย่ชิงหยู่ หัวเราะว่า “ไม่เป็นไรหรอก ให้เธอลองเถอะ”

“แต่ว่า...” เย่ชิงหยู่เตรียมจะพูดว่านี่เป็นของปลอม แต่เธอไม่ได้พูดมันออกมา ช่วยไม่ได้ เธอเลยหยิบอัญมณีเลือดทองออกมา

ต่งยู่ถือมันในมือ หยกนี่ดูด้านเล็กน้อย ไม่สว่างเท่าของหลิวเหยาเหยา แต่เลือดด้านในกลับดูสดเหมือนของจริง

เธอหันไปถามหลิวเหยาเหยาอีก “ว่าไง? เธอกล้าไหมล่ะ?”

หลิวเหยาเหยาลังเลเล็กน้อยก่อนว่า “ทำไมฉันจะไม่กล้า”

ระหว่างพูดเธอก็หยิบอัญมณีเลือดทองของตัวเองออกมา ถ้าคนอย่างเธอหลิวเหยาเหยาไม่มีของจริง เย่ชิงหยู่ยิ่งไม่มีทางใหญ่

ถ้าตัวเองไม่กล้า คนทั้งหมดต้องคิดว่าเธอกลัวแน่

“ดี!” ต่งยู่รับคำอย่างสะใจ ตอนนี้เอง ต่งยู่วางหยกทั้งสองอันไว้คนละชามที่มีน้ำใส่ เดิมหยกสองอันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครึ่งนาทีผ่านไป ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นแล้ว

เลือดที่อยู่ในอัญมณีเลือดทองของเย่ชิงหยู่ขยับแล้ว!

“อ๊า ขยับแล้วจริงๆ” ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา ไม่คิดว่าพวกเขาจะได้เห็นอัญมณีเลือดทองของจริง

ต่งยู่เองก็รู้สึกตะลึงเหมือนกัน อัญมณีเลือดทองเป็นของชั้นเลิศในหมู่หยกด้วยกัน แทบจะเรียกว่ามีเงินก็ซื้อไม่ได้ เธอไม่คิดว่า อัญมณีเลือดทองที่เคยบันทึกไว้ในหนังสือจะมีอยู่จริง เลือดข้างในยังขยับได้อีก

เย่ชิงหยู่เองก็ตะลึงเหมือนกกัน เธอคิดไม่ถึงว่าอัญมณีเลือดทองที่ฟางเหยียนให้เธอจะเป็นของจริง

ต่งยู่ส่ายหัวพลางถอนหายใจว่า “อัญมณีเลือดทองที่อยู่กับราชินีประเทศYนั่น เลือดด้านในไม่ขยับนานแล้ว ชิ้นที่อยู่ที่พิพิธภัณฑ์โลกก็เพราะช่วงอายุที่ยาวนานเลยไม่ขยับแล้วเหมือนกัน ไม่คิดว่า ชิ้นนี้จะยังขยับได้อยู่! นี่มันเหลือเชื่อ เหลือเชื่อจริงๆ!”

“เป็นไปไม่ได้ เธอจะมีอัญมณีเลือดทองของจริงได้ยังไง?” หลิวเหยาเหยาร้องอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง