จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 364

แต่ทว่าคนที่อยู่ตรงหน้า นึกไม่ถึงว่าจะต่อกรกับคนที่ถืออาวุธเป็นพันกว่าคนด้วยตัวคนเดียวได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ผู้คนล้มลงไปเกินครึ่งแล้ว แต่เขายังคงไม่บาดเจ็บใดๆ ถึงขั้นไม่มีเหงื่อไหลออกมาเลย

ฆ่าพันคน โดยใช้วิธีเดียวกัน เร็วมากอย่างน่าประหลาด เขาแข็งแกร่งขนาดไหนกัน？เขายังเป็นคนอยู่มั้ย？

อาเปียวแข็งทื่อชะงักไปแล้ว ไอ้นี่มันได้เปลี่ยนความคิดของเขาใหม่ทั้งหมดแล้ว！

ร่างกายของคนนั้นอ่อนแอขนาดนั้น เมื่อกี๊เขาไม่ได้ใส่ใจในคนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่สังเกตคนที่ร่างกำยำข้างๆเขาคนนั้น แต่ตอนนี้เขาเพิ่งจะรู้ ว่าตัวเองคิดผิดไป คิดผิดไปมากด้วย ไอ้นั่น มันทำได้อย่างไรกัน？หรือขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์ไม่ใช่ต่อสู้หนึ่งต่อหนึ่งร้อยหรอกเหรอ？

อาเปียวกลืนน้ำลาย แล้วเหงื่อไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ตอนนี้เขารู้สึกโชคดีที่เมื่อกี๊ไม่ได้ลงมือก่อน ถ้าลงมือก่อนล่ะก็ อาจจะเป็นพวกเขาที่จบเห่

หลงเสี่ยวเฟิงตัวสั่นขึ้นมา เขาตกใจเข้าให้แล้ว เขามองคนที่โอหังไม่หวาดกลัวใดๆที่อยู่ในหมู่คนนับพันอย่างอ้าปากค้าง เขาใช้แค่สองมือ ฟิ่วๆๆไม่กี่ครั้ง แค่ฟิ่วๆๆไม่กี่ครั้งก็ฟันไปเป็นกองเป็นกอง

ไอ้นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงได้ฆ่าได้อย่างได้อย่างกำเริบเสิบสานที่ตระกูลกาวแบบนี้ได้？

เขายกมือจับแขนของอาเปียวอย่างตัวสั่น ในมือของเขามีเหงื่อไหลออกมา เขาจับแขนของอาเปียวจนชื้นไปหมด เขาถามอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า “ลุงๆๆเปียว เขาๆๆ เขายังเป็นคนอยู่มั้ย？”

อาเปียวยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อบนหน้าผาก พยักหน้าแล้วกล่าว “เป็นคน คนที่แข็งแกร่งมากคนหนึ่ง！”

“มันใช้มีดฟันคน หรือใช้มือ？” เสียงของหลงเสี่ยวเฟิงสะอื้น เขาตกใจจนจะร้องออกมาแล้ว

อาเปียวหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์ แล้วกล่าวอย่างแสร้งทำเป็นใจเย็นว่า “ดูเหมือนใช้มีด น่าจะเป็นกริชที่แหลมคนเล่มหนึ่ง ซ่อนไว้ที่ฝ่ามือ”

“แต่ๆๆ แต่ผมมองไม่เห็นนะ！” หลงเสี่ยวเฟิงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงจะร้องไห้

อาเปียวนิ่งเงียบไปสักพัก เพราะเขาก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน

“งั้น พวกๆๆเรายังจะรอให้มันออกมามั้ย？” หลงเสี่ยวเฟิงถาม ตอนที่ถามเขาล่ะอยากที่จะจากไปเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเดี๋ยวถูกไอนั่นจับได้ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร

เขาไม่มั่นใจในลุงเปียวอย่างมาก แม้ลุงเปียวจะแข็งแกร่งมาก แต่การต่อกรกับสองคนนี้ เขาไม่เห็นดีเห็นงามกับลุงเปียวแต่อย่างใด ไอ้นั่นต่อสู้กับคนเป็นพันโดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากใคร ไม่ต้องใช้อาวุธใดๆ ใช้เพียงมือเดียวก็ฟันจนคนเลือดออกได้ เหตุการณ์นี้จะเห็นได้แค่ในตำนานที่อยู่ในทีวีเท่านั้น ฉากนี้ห่างไกลจากความจริงไปแล้ว

แต่ลุงเปียวมากสุดก็แค่ต่อสู้กับคนในความจริงเท่านั้น เมื่อเอาทั้งสองคนมาเทียบกัน คนล่ะชั้นกันโดยสิ้นเชิง！

หลังจากที่อาเปียวเงียบไปหลายวินาที จึงได้กล่าวว่า “พวกเราไปกันเถอะ！”

เมื่อขึ้นมานั่บนรถ อาเปียวสูดหายใจเข้าลึกๆ ในหัวนึกถึงแต่ฉากการต่อสู้ที่น่ากลัวที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ไม่หยุด เขากลืนน้ำลายลง เหงื่อได้ไหลลงมาจากหน้าผาก

“เสี่ยวเฟิง เอาบุหรี่มาให้ลุงหนึ่งตัว！” อาเปียวยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้หลงเสี่ยวเฟิง

หลงเสี่ยวเฟิงคลำไปที่ตัว จากนั้นก็หยิบซิการ์ออกมา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วยื่นบุหรี่ให้อาเปียว จากนั้นได้ถามว่า “ลุงเปียว ลุงกลัวเหรอ？”