จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 386

หลังจากที่เขาปรากฏกายแล้ว รอบๆเต็มไปด้วยพลังด้านมืด ด้านในโรงงานกระจกเทมเปอร์ที่เดิมทีเงียบสงัดได้เปลี่ยนเป็นเงียบสงบมากขึ้นไปอีก พลังด้านมืดเหล่านั้นค่อยๆขยายวงกว้างออกไป ไปที่ทั้งสองคนอย่างช้าๆ ร่างกายของผู้เฒ่าราวกับภูตผี ทุกๆย่างก้าวจะมีเสียงดังสนั่นขึ้นมา ราวกับเขาสามารถทำให้โรงงานกระจกเทมเปอร์ที่ว่างเปล่าแห่งนี้เปลี่ยนเป็นมืดมนน่ากลัวได้

แรงอาฆาต นี่เป็นแรงอาฆาตที่อยู่ในตัว ตอนที่ผู้เฒ่าเจอเทียนขุยครั้งที่แล้ว !

นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากที่ฆ่าคนจำนวนมากแล้ว ถึงจะเห็นด้วยตาเปล่าได้

ฟางเหยียนมองผู้เฒ่าอย่างนิ่งสงบ สุดท้ายก็มองไปยังผู้หญิงที่อยู่ในมือของผู้เฒ่า นั่นคือถังยู่ เธอหมดสติไปแล้ว เสื้อผ้าบนเรือนร่างของเธอยับยู่ยี่ไปหมด ฟางเหยียนแอบตระหนักถึงเรื่องราวที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

หรือ ถังยู่ถึงไอ้เฒ่านี่…

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ฟางเหยียนขมวดคิ้วขึ้นมา แม้เขาไม่ชอบถังยู่ แต่ถ้าเธอถูกผู้เฒ่าคนนี้ทำมิดีมิร้าย มันช่างน่าโมโหเสียจริงๆ ผู้เฒ่าคนนี้สกปรกยิ่งกว่าเจ้าของร้านอาหารครั้งที่แล้วเสียอีก แล้วยังอัปลักษณ์ ถ้าถังยู่ถูกเขาจัดการแล้ว ก็เป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้จริงๆ หญิงสาวคนนี้ก็ถือว่าจบสิ้นทุกอย่างแล้ว

ในตอนที่สายตาจองฟางเหยียนค่อยๆดุร้ายขึ้น จู่ๆพายุลมก็พัดเข้ามา พัดเข้ามาจากทิศทางที่ต่างกันไป นี่เป็นกำลังภายในที่อ๋าวไท่ปล่อยออกมา ใช้กำลังภายในสร้างลม ดูจากจุดนี้ กำลังภายในของอ๋าวไท่แข็งแกร่งมาก

สัญชาตญาณของฟางเหยียนรับรู้ได้ว่า ฝีมือของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่านักเต๋าอีเหมยเลย!

เมื่อพายุพัดมา พัดจนลืมตาไม่ขึ้น แต่ก็เป็นแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น แล้วพายุก็สลายไป ฟางเหยียนและเทียนขุยยังคงยืนมั่นคงไม่ขยับแม้แต่น้อย จ้องไปที่อ๋าวไท่ด้วยสีหน้าสบายๆ

สำหรับเหตุการณ์แบบนี้ พวกเขาคุ้นเคยตั้งนานแล้ว ตอนที่เผชิญหน้ากับศัตรูกองกำลังนับหมื่นนับพัน พวกเขาไม่สนใจ และนี่ดันแค่คนเดียว แล้วจะสนใจไปทำไมกัน

เมื่อคู่อาฆาตเจอหน้ากันความบาดหมางก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ฟางเหยียนมองอ๋าวไท่ได้อย่างนิ่งสงบ แต่เทียนขุยอดกลั้นไม่ไหวแล้ว เขาตะคอกใส่อ๋าวไท่ว่า “ไอ้แก่ แกนี่ไม่เจียมตัวเลยนะ เห็นจอมพลโผ้จวินของเรา แล้วไม่คุกเข่าให้อีก！”

สายตาของอ๋าวไท่เปลี่ยนไป ส่งเสียงอ๋อออกมาอย่างสบายๆ แล้วมองไปที่เทียนขุย

หลังจากที่เห็นสีหน้าของเทียนขุยแล้ว สีหน้าของเขาเริ่มกลายเป็นประหลาดใจขึ้นมา

เขา！นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคนนั้นจริงๆ คนที่ถูกตนฆ่าที่เมืองจินโจว เขาถูกตนฆ่าแล้วไม่ใช่เหรอ？แล้วทำไมตอนนี้ยืนอยู่ต่อหน้าตัวเองเหมือนไม่เป็นอะไรเลยล่ะ อ๋าวไท่ที่ใจเย็นในตอนนี้ก็เริ่มเกิดความประหลาดใจแล้วเช่นกัน นี่เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขา เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนที่เขาได้ฆ่าตายด้วยน้ำมือของตัวเอง

เขามั่นใจมากว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นได้ถูกฆ่าตายไปแล้ว โดนทุบจนหัวแตกไปแล้ว กระดูกของทั้งสองมือก็แหลกละเอียด ไม่มีทางที่เขาถูกทำร้ายขนาดนั้น แล้วยังมีชีวิตรอดมาได้ นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน？！

ต่อให้เต็มไปด้วยความประหลาดใจมาก แต่เขาก็ยังนิ่งสงบ กดความประหลาดใจที่มีอยู่ในจิตใจไว้ เสแสร้งทำเป็นสุขุมเยือกเย็น แล้วกล่าว “แกยังไม่ตาย？”

เทียนขุยเกือบจะระเบิดออกมา เขาก้าวไปข้างหน้า ดูแคลนออกมา แล้วพูดเสียงดังว่า “แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร？แกคิดว่าแค่แก จะฆ่าฉันได้งั้นเหรอ？”

อ๋าวไท่มองเทียนขุยอย่างเย็นชายิ่งอยู่ยิ่งไม่ชอบมาพากล คนที่อยู่ตรงหน้าตนค่อนข้างมีฝีมืออยู่บ้าง เป็นคนเก่งแนวหน้าต้นๆคนที่ตนฆ่าไป นึกไม่ถึงว่าจะสามารถต่อกรกับเขาได้หลายหมัดจึงจะเสียชีวิต แต่เรื่องที่ตายแล้วฟื้นคืนชีพขึ้นมานี่สิ มันไม่ใช่นะ

แต่อ๋าวไท่ไม่ใช่คนที่ชอบครุ่นคิด เขาขี้เกียจจะไปคิดอะไรมากมายขนาดนั้น ในเมื่อเขายังไม่ตาย งั้นก็ให้เขาตายอีกครั้งก็แล้วกัน！ด้วยเหตุนี้เขาจึงยกมือขึ้นมามองเทียนขุย แล้วกล่าวอย่างสบายๆว่า “ต่อให้แกยังไม่ตาย แต่ในใจของฉัน แกเป็นคนที่ตายไปแล้ว！แกก็เป็นแค่คนที่เคยพ่ายแพ้ ครั้งนี้คนที่ฉันต้องการไม่ใช่แก แต่เป็นมัน！”