จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 385

หลังจากที่เสียงหัวเราะหมดไป เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเลือดเย็น เขาตอบกลับว่า “ใช่ ฉันคืออ๋าวไท่！หาแกหาจนเหนื่อย ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลถังเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ฉันก็ไม่รู้เลยว่าแกมีความสัมพันธ์กับคุณหนูของตระกูลถัง ตอนนี้คุณหนูตระกูลถังอยู่ในมือของฉัน ตอนนี้เธอยังไม่ตาย ถ้าแกไม่อยากให้เธอตาย...”

เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกฟางเหยียนขัดจังหวะ “ทำไม？แกข่มขู่ฉัน？”

อ๋าวไท่ลังเลไปสักพัก แล้วกล่าว “ฮ่าๆๆ แกคิดว่าฉันไม่กล้าข่มขู่แกหรือไง？ถ้าจะช่วยคุณหนูตระกูลถัง ก็มาหาฉันโรงงานกระจกเทมเปอร์ที่เขตเมืองเก่าของภาคตะวันตกของเมือง”

เมื่อพูดจบก็วางสายไป ฟางเหยียนหลับตาลง

ที่ฟางเหยียนหลับตาลงไม่ใช่เพราะเขาลักพาตัวคุณหนูตระกูลถังไป แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะหาไม่เจอว่าเย่ชิงหยู่เป็นภรรยาของเขา！เขาประมาทเกินไปหรือเปล่า สืบเจอถังยู่ แต่ไม่เจอเย่ชิงหยู่？

เป็นไปไม่ได้ คนที่ฆ่าคนเป็นนิจจะพลาดไม่ได้ เขาต้องสืบเกี่ยวกับตัวเองแล้วแน่นอน！

หรือ เขาลงมือกับเย่ชิงหยู่แล้ว？คนที่ฟางเหยียนส่งไปให้คุ้มกันเย่ชิงหยู่ก็เป็นแค่ลูกน้องที่เป็นนินจาระดับสูง ถ้าเขาจะฆ่าเย่ชิงหยู่จริงๆ ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ฟางเหยียนจึงรีบโทรหาเย่ชิงหยู่ ปลายทางไม่รับสาย！

เขาโทรติดกันสามสาย ไม่มีคนรับ！

นี่เป็นการโทรสามในครั้งเดียวเพียงครั้งเดียวของเขา และมีเพียงเย่ชิงหยู่ที่คุ้มค่าแก่การที่จะให้เขาร้อนรน

“จอมพลโผ้จวิน ทำไมเหรอครับ？” เทียนขุยเห็นสีหน้าของฟางเหยียนบูดบึ้งขึ้น จึงได้ถามอย่างเศร้าโศก

ถังเสี่ยนจงก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วถาม “เป็นยังไงบ้างแล้วครับ？เทพหมอฟาง！”

สีหน้าของฟางเหยียนบูดบึ้งขึ้น ผ่านไปสักพัก เขาถือมือถือไว้ในมืออย่างแน่น แล้วค่อยๆตั้งสติ แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไปกับผม”

เมื่อพูดจบ เขามองไปที่ถังเสี่ยนจงแล้วกล่าว “ท่านถังวางใจได้ครับ ผมจะพาถังยู่กลับมา”

ถังเสี่ยนจงถามอย่างร้อนรน “แล้วเหล่าเห้อล่ะ？เหล่าเห้อไม่เป็นไรใช่มั้ย？”

ฟางเหยียนส่ายหน้า แล้วกล่าว “เขา อาจจะตายไปแล้ว”

คำพูดนี้กระทบถังเสี่ยนจงหนักหน่วงอย่างไม่ต้องสงสัย เหล่าเห้อตายแล้ว เป็นไปได้ยังไง？เหล่าเห้ออยู่กับตนมาตั้งหลายปี แล้วเขาจะตายได้อย่างไรกัน？ทันใดนั้นถังเสี่ยนจงก็รู้สึกวิงเวียน ถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวหลายก้าว

เหล่าเห้อสำหรับถังเสี่ยนจงแล้ว ไม่ได้เป็นแค่คนรับใช้ธรรมดาตั้งนานแล้ว เหล่าเห้อเป็นเพื่อนรู้ใจของตน ทั้งตระกูลถัง มีเพียงเหล่าเห้อที่จะมีโอกาสได้ฟังความในใจของเขา และก็มีเพียงเหล่าเห้อที่รู้ว่าตนคิดอะไร ทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกันและกัน และเป็นคนที่รู้ใจกันและกันตั้งนานแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นนี้สำหรับถังเสี่ยนจงแล้ว เป็นสิ่งที่สะเทือนจิตใจอย่างหนักอย่างหนึ่งเลยทีเดียว

น้ำตาของเขาไหลรินออกมาตามใบหน้า นี่เป็นความผูกพันของผู้ชายกับผู้ชาย มีเพียงความสัมพันธ์ที่แท้จริงที่สุดจึงจะมีน้ำตาที่จริงใจที่สุดไหลออกมา นี่ไม่ใช่ความรัก นี่เป็นมิตรภาพ มิตรภาพที่เกินกว่าความรัก！

เมื่อเห็นท่าทีทุกข์ทรมานอย่างนั้นของถังเสี่ยนจง ฟางเหยียนขมวดคิ้วแล้วกล่าว “บางที อาจจะยังไม่ตาย！”

เขาปลอบคนไม่เป็น นี่ถือเป็นการปลอบประโลมอันน้อยครั้งของเขาแล้ว