จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 388

นี่ นี่ นี่มันเป็นไปได้ไงกัน？นึกไม่ถึงว่าไอ้นี่มันเป็นระดับต้าชี่แล้ว！

เมื่อกี๊เข้าใช้ท่าที่ทำลายถึงชีวิต ยอดฝีมือต่ำกว่าระดับต้าชี่ยังรับค้อนทุบนี้ของตนไม่ได้

เขาอยากจบการต่อสู้ให้เร็ว จากนั้นก็ฆ่าฟางเหยียน แต่เขาคาดไม่ถึงก็คือ นึกไม่ถึงว่าเทียนขุยจะรับท่านั้นของเขาได้ แล้วยังไม่สะทกสะท้านอะไรอีก ยังคงมั่นคงเช่นเดิม

พลังจากโจมตีอันมหาศาลนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะต้านทานได้ เป็นสิ่งที่กองกำลังก็ไม่กล้ากำเริบเสิบสาน แต่ นึกไม่ถึงว่าไอ้นี่ต้านทานการโจมตีของเขาได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

หรือมันแข็งแกร่งขึ้นแล้วจริงๆ？มันจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างนั้นได้อย่างไรกัน！เหตุการณ์ครั้งที่แล้วเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบวันที่แล้วเอง เพียงแค่ยี่สิบวัน นึกไม่ถึงว่ามันจะเลื่อนขั้นจากนินจาระดับสูงเป็นระดับต้าชี่ อยู่ในขั้นเดียวกับตัวเองได้ เกิดความผิดพลาดขึ้นจุดไหนกันแน่ ทำไมถึงได้มีเรื่องที่ไม่คาดคิดอย่างนั้นเกิดขึ้นได้กันนะ

การต่อสู้ครั้งที่แล้ว ไอ้นี่ถูกตนกดไว้แท้ๆ ถึงขั้นไม่มีทางที่จะโต้ตอบได้เลยเสียด้วยซ้ำ นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะต่อสู้กับตนได้แล้ว ช่วงยี่สิบวันมานี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ที่ทำให้มันเปลี่ยนไปเป็นยอดฝีมือระดับต้าชี่ได้

ยี่สิบวัน ใช้พักฟื้นกระดูกในร่างกายของมันยังไม่ได้เลย แต่มันไม่ใช่แค่รักษาหาย แล้วยังเลื่อนขั้นเป็นระดับต้าชี่ได้สำเร็จอีกด้วย อ๋าวไท่คิดแล้วคิดอีกอยู่ในหัว นึกย้อนกลับไปว่าจุดไหนที่เกิดปัญหาขึ้นกันแน่

อารมณ์ของเขาซับซ้อนมากขึ้น จากการใช้ร่างกายไป เหงื่อของเขาได้ไหลผ่านหน้าผากลงมา แววตาเกรี้ยวกราดของเทียนขุยกำลังมองไปยังอ๋าวไท่ที่ประหลาดใจ หัวเราะเหอะๆออกมา “ครั้งนี้ คนที่แกคือแก！”

เมื่อตะโกนออกมา เขาก็คำราม พลังของหมัดเสือดุทั้งสองระเบิดออกมา อ๋าวไท่สีหน้าเปลี่ยนไป แต่เขาก็ตั้งรับการจู่โจมในครั้งนี้อย่างไม่อ่อนข้อใดๆ หมัดเหล็กทั้งสองยังคงแข็งแกร่งดังเดิม

กำลังภายในของทั้งสองฝ่ายได้พุ่งชนกันอีกครั้ง ค้อนชนเข้ากับเสือ เกิดเป็นสะท้อนกลับ ทำให้ร่างกายของทั้งคู่กระเด็นลอยไปเทียนขุยและอ๋าวไท่ทั้งคู่ล้วนถอยหลังรัวๆไปหลายก้าวอย่างหยุดไม่ได้

อ๋าวไท่เหยียบอย่างแรง ยึดที่มั่น เขามองมือทั้งสองข้างของตัวเอง แล้วลูบหน้าอกของตัวเองมองเทียนขุยอย่างไม่เชื่อ ขมวดคิ้วแล้วกล่าว “เป็นไปได้ไง？แกเลื่อนขึ้นเป็นระดับต้าชี่ได้ยังไงกัน？”

เทียนขุยดูแคลน ก้าวไปข้างหน้า แล้วกล่าวอย่างภูมิใจว่า “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอะไรคือระดับต้าชี่หรือไม่ต้าชี่ เพียงแค่รู้ว่าฆ่าแกได้ ต่อให้ฉันต้องเจ็บปวดขนาดไหน ฉันก็ยอม อ๋าวไท่ เตรียมตัวตายได้เลย！”

อ๋าวไท่ตะลึง เขารู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ได้เปลี่ยนแปลงความคิดของเขาใหม่ เขาเพียงแค่ยี่สิบปีต้นๆดูๆแล้วอายุน้อยอย่างหาที่เปรียบมิได้ นึกไม่ถึงว่าจะเลื่อนขั้นเป็นระดับต้าชี่ได้ นินจาระดับสูงเป็นระดับต้าชี่ ต้องใช้เวลายาวนานมากๆ น้อยสุดก็สิบปี มากหน่อยก็หลายสิบปี คนจำนวนมากที่หยุดไว้ที่นินจาระดับสูงจนตายก็ไม่มีทางเลื่อนขั้นเป็นระดับต้าชี่ได้

เพราะระดับต้าชี่ต้องรับความเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน ต้องบำเพ็ญตน ไม่งั้นจะทำให้คนตายได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าที่ลิ้มลองการเลื่อนขึ้นระดับต้าชี่ นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมยอดฝีมือบนโลกจนมีระดับต้าชี่น้อยมาก ต่อให้เป็นระดับต้าชี่ ก็ล้วนเป็นผู้เฒ่าที่บำเพ็ญตน ที่บำเพ็ญมาสิบกว่าปี ดังนั้นคนที่เป็นระดับต้าชี่ได้ อย่างน้อยก็อายุห้าสิบปีขึ้นไป อย่างตนเอง ปีนั้นที่เลื่อนขั้นเป็นระดับต้าชี่ ตนก็อายุปาเข้าไปห้าสิบห้าปีแล้ว