จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 389

ไม่ๆๆ! ถังยู่ไม่เชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือฟางเหยียน จะต้องเป็นเพราะสลบและหวาดกลัวสุดขีดจึงอยากเจอฟางเหยียน ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน จะต้องเป็นเพราะหวาดกลัวจนเกินไปจึงได้นึกถึงฟางเหยียน

ดังนั้นฟางเหยียนที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นแค่การจินตนาการขึ้นมาเท่านั้น ใช่ จะต้องเกิดจากการจินตนาการออกมาอย่างแน่นอน เมื่อนึกถึงจุดนี้ ถังยู่ก็ค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง แต่ตอนที่หลับตาลง ร่างกายถูกเขย่าไปมา เหมือนกับแผ่นดินไหวอย่างไรอย่างนั้น

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ตาไม่พร่ามัวอีกแล้ว ชัดเจนกว่าเมื่อกี๊มาก ก็ยังคงเป็นใบหน้าที่เย็นชานั้นของฟางเหยียนอยู่ดี หรือฟางเหยียนอยู่ข้างๆตนจริงๆ?

“คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ในตอนที่เธอกำลังมึนงงอยู่นั้น ฟางเหยียนที่อยู่ตรงหน้าได้ถามขึ้น

เธอใจเต้นตึกๆ คิดในใจว่าความฝันนี้มันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน!

แต่วินาทีต่อมา เธอก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เพราะฟางเหยียนได้พยุงเธอขึ้นมานั่ง

“ฟางเหยียน!” เธอเรียกอย่างตะลึงออกมา ฟางเหยียนพยักหน้าแล้วกล่าว “ผมเอง คุณไม่เป็นอะไรแล้วนะ!”

“ฟางเหยียน!” เธอพุ่งเข้าไปที่อกของฟางเหยียนอย่างเร็ว ความน้อยเนื้อต่ำใจได้พรั่งพรูขึ้นในหัวใจ น้ำตาของเธอไหลรินพรั่งพรูลงมา ล้มลงในอ้อมอกของฟางเหยียนแล้วร้องฮือๆๆออกมา

ไม่นาน อกของฟางเหยียนก็ชื้นไปด้วยน้ำตา ที่หน้าอกยังมีลมหายใจอุ่นๆของถังยู่ที่พ่นออกมา

ถังยู่ร้องไห้สักพัก แล้วกล่าวอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า “ฟางเหยียน คุณจริงๆใช่มั้ย? คุณจริงๆ!”

เธอใช้มือลูบไปๆมาๆบนเรือนร่างของฟางเหยียน หลังจากที่มั่นใจแล้วฟางเหยียนแน่นอน จึงได้เข้าไปหาฟางเหยียนเต็มๆอย่างไม่หวาดระแวงใดๆ แต่ยังคงร้องไห้ฮือๆๆอยู่เช่นเคย

ฟางเหยียนกอดถังยู่ ด้วยความงงงวยไปหมด ถังยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้โฮ “ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้ว คุณรู้มั้ยว่าเมื่อวานเค้ากลัวมากขนาดไหน? ทำไมคุณไม่ปรากฏกาย! คุณเป็นคนเลวจริงๆ คุณมันเลว!” เธอกำหมัดแน่น แล้วทุบที่อกของฟางเหยียน

“คุณ ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ฟางเหยียนกลืนน้ำลาย แล้วถามอย่างเป็นห่วง

เขาเข้าใจความทุกข์ในใจหญิงสาวที่ถูกผู้เฒ่าขยะแขยงลักพาตัว เป็นความสิ้นหวังลึกๆ โดยเฉพาะตอนที่เธอเห็นลุงเห้อคนที่เป็นความหวังของเธอถูกฆ่าตายแล้วนั้น ความสิ้นหวังที่อยู่ในใจก็ยิ่งทวีมากขึ้นไปอีก

เมื่อคืน ถังยู่คิดว่าชีวิตของตัวเองต้องจบเห่แล้วแน่นอน

ฟางเหยียนเลือดเย็น ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นต่อถังยู่ แต่เขาไม่ได้เป็นคนที่เห็นคนลำบากแล้วไม่ช่วย อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้เกลียดอะไรถังยู่

หลังจากที่ถังยู่ร้องไห้ฮือๆๆออกมาแล้วนั้น ได้กล่าวว่า “ฉัน ฉันไม่เป็นอะไร แต่ลุงเห้อเขา…”

เมื่อนึกถึงเหล่าเห้อ เธอจึงได้ออกมาจากอ้อมกอดของฟางเหยียนโดยเร็ว เมื่อออกมา เธอจึงมีสติขึ้นมา มองไป ก็ได้เห็นเทียนขุยและอ๋าวไท่ที่กำลังต่อสู้กันอยู่พอดี

เธอมองเหตุการณ์จนตาลาย เร็วมาก เธอดูไม่ออกเลยเสียด้วยซ้ำว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ นอกจากเห็นสองคนลอยไปลอยมา เธอมองหน้าของทั้งคู่ได้ไม่ชัดเจน

ถ้าเธอไม่รู้จักอ๋าวไท่ ไม่รู้จักเทียนขุย เธอไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าสองคนที่กำลังต่อสู้กันนั้นเป็นใคร

“เขา…” สมองของเธอคิดไม่ทันไปแป๊บนึง จากนั้นเธอได้ถามอย่างประหลาดใจว่า “การ์ดคนนั้นของคุณกำลังต่อสู้กับคนนั้นอยู่เหรอ?” ภายใต้ความพร่ามัว เธอเห็นคนที่เปลือยท่อนบน แม้จะดูไม่ชัดเจน แต่เธอก็รู้ว่าต้องเป็นคนนั้นแน่นอน…”

ส่วนอีกฝ่ายที่ต่อสู้ ไม่ต้องคิดก็เดาได้ ว่าต้องเป็นการ์ดของฟางเหยียนแน่นอน ชายชาติทหารที่ทำร้ายแก๊งท่านชายมากมายขนาดนั้น