จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 393

ร่างของเขาหมุนตลบบนพื้นหลายรอบ ร่างท่อนบนที่เปลือยอยู่พริบตาเดียวขะมุกขะมอมทันที สภาพดูน่าอนาถมาก

รอจนเขาเริ่มอยู่นิ่ง เขาเงยหน้าขึ้นฉับพลันมองไปทางฟางเหยียน ฟางเหยียนในตอนนี้แผ่ซ่านรังสีอำมหิตรุนแรงออกมาทั่วร่างกาย มันเป็นรังสีอำมหิตที่ทำให้คนหวาดกลัวชนิดหนึ่ง ขนาดอ๋าวไท่ที่ฆ่าคนจนชินแล้วยังอดตะขิดตะขวงใจไม่ได้ แถมยังขนลุกไปทั้งตัวอีกด้วย นี่ไม่รู้ว่าต้องฆ่าคนมามากเท่าไหร่ถึงจะสามารถแผ่รังสีอำมหิตน่ากลัวแบบนี้ได้

อ๋าวไท่เป็นฝันร้ายในใจคนมากมายนับไม่ถ้วน ในบรรดาคนที่เขาฆ่า ไม่เคยมีสักคนที่หนีรอด บนมือเขาอย่างน้อยต้องมีสักหมื่นคนล่ะ แต่รังสีอำมหิตที่ตนแผ่ซ่านออกมากลับดูจิ๊บจ๊อยไปเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนคนนี้

งั้นเขาฆ่าคนมาเท่าไหร่กันเนี่ย? หนึ่งแสน? สองแสน? สามแสน? หรือว่าหนึ่งล้าน?!

อ๋าวไท่ไม่กล้าคิดต่อไปแล้ว ถ้าคิดต่อไปอีก คนคนนี้คงเป็นเทพแห่งสงครามในยุคนี้แน่แล้ว นอกจากเทพแห่งสงครามในยุคนี้แล้ว บุคคลที่สามารถแข็งแกร่งสยบทุกทิศในสนามรบได้ จะยังมีใครที่ฆ่าคนมากมายขนาดนั้น และสามารถมีรังสีอำมหิตแข็งแกร่งแบบนี้ได้อีก!

อ๋าวไท่ไม่ใช่คนนอก เขารู้ว่าทุกประเทศต้องมีสงครามอยู่แล้ว เพียงแต่สงครามพวกนั้นจะซ่อนตัวอยู่เท่านั้นเอง

เขาเคยได้ยินคำพูดหนึ่งจากปากทหารต่างชาติว่า ประเทศหวามีเทวดาไล่ฆ่าคนนั้นอยู่ ก็อย่าไปเข้าใกล้เด็ดขาด แค่เข้าใกล้ก็ตายแล้ว ไม่มีใครรอดกลับมาเลย หรือว่าคนคนนั้นคือเขา?!

ไม่ไม่ไม่ ไม่มีทางเป็นเขา พอคิดถึงตรงนี้ ก็โดนตัวอ๋าวไท่ปฏิเสธเองเลย เทวดาไล่ฆ่า คนที่จะได้รับการขนานนามว่าเป็นเทวดาไล่ฆ่าต้องไม่อายุน้อยขนาดนั้นแน่ เขาอายุน้อยเกินไป ไม่มีทางเป็นเทวดาไล่ฆ่าที่ทำคนชะงักเท้าแค่เพียงได้ยินชื่อคนนั้นแน่

ไม่นาน รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วโรงงานเหล็ก รอบข้างเหมือนเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องของทหารนับพันนับหมื่น ที่นี่เหมือนแปรเปลี่ยนไปเป็นสนามรบแห่งหนึ่งเลย

“แก แก แกจะทำอะไร?” อ๋าวไท่เริ่มลนลานละ อ๋าวไท่ที่สุขุมนุ่มลึกเสมอกลับมีสีหน้าแตกตื่นในที่สุด เขาใช้มือยันพื้น สองขาถอยไปด้านหลังอย่างห้ามไม่อยู่ ท่าทางดูแย่หนักกว่าเดิมอีก

ฟางเหยียนก้าวเท้าเข้าไป ค่อยๆเข้าใกล้อ๋าวไท่ พูดอย่างสบายว่า “แกบอกจะฆ่าฉันเพื่อล้างแค้นให้ศิษย์แกไม่ใช่หรือไง? ทำไมตอนนี้ยังไม่ได้ล้างแค้นเลย จะหนีแล้ว? แกกลัวแล้วหรือไง?”

อ๋าวไท่สีหน้าเปลี่ยนทันที กลัว ต้องยอมรับจริงๆว่า เขากลัวแล้ว

แต่เขาไม่มีทางยอมรับหรอก ในฐานะนักฆ่าฝีมือฉมังคนหนึ่ง จะยอมรับว่าตนกลัวได้ยังไง? ต่อให้เขาเป็นเทพสงครามแล้วยังไง? ต่อให้เขาฆ่าคนมามากแล้วยังไง หรือว่าคนแบบนี้จะทำให้ตนก้มหัวให้หรือไง?

เขาตาแดงก่ำพลางว่า “กลัว? ฉันจะกลัวอะไร? ทำไมฉันต้องกลัว? แกคิดว่าแกเป็นใครกัน? แกคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ทำให้ฉันกลัวหรือไง?”

ยังไงซะตนก็เป็นยอดฝีมือระดับต้าชี่ เป็นระดับต้าชี่ขั้นสุดยอด ยอดฝีมือแบบนี้มักจะรักหน้าตัวเองมากกว่าสิ่งใด จะบอกว่าเขากลัว สู้ฆ่าเขาเลยดีกว่า

“เหอะเหอะ!” ฟางเหยียนแค่นเสียงเย็น พูดด้วยท่าทีสบายว่า “แกรู้ไหมว่าตอนลูกศิษย์แกตายทำอะไร? เขาคุกเข่าต่อหน้าฉัน ขอร้องให้ฉันไว้ชีวิตเขา ยังบอกอีกว่าอาจารย์ของเขาคืออ๋าวไท่ เป็นวีรบุรุษที่เกรียงไกร ที่จริงฉันชื่นชมวีรบุรุษอยู่นะ ตอนแรกที่ฉันฆ่าลูกศิษย์แก ก็เพราะอยากเจอแกสักครั้ง จะดูสิว่าแกเป็นวีรบุรุษเหมือนปากลูกศิษย์แกว่าไหม แต่ตอนนี้ฉันได้เจอแล้ว ฉันผิดหวังมาก เพราะแกไม่ใช่วีรบุรุษเลยสักนิด สู้แพ้ก็หนี แถมยังหนีหัวซุกหัวซุนอีก ในสายตาฉัน แกมันก็แค่ขยะเท่านั้นเอง พูดบ้าอะไรคนทั่วไปในสายตาแกเป็นแค่มด ที่จริงแล้วแกน่ะแหละที่เป็นแค่มด ไม่ใช่หรือไง?”

น้ำเสียงของฟางเหยียนเย็นชามาก แทบทุกคำพูดแทงส่วนลึกของจิตใจอ๋าวอย่างจัง เขาเป็นใคร? อ๋าวไท่ อ๋าวไท่ที่ทำให้คนหวาดกลัวเมื่อได้ยินชื่อ คนที่ทำให้ทหารรับจ้างทั้งหมด ทำให้หัวหน้ากองทหารต่างชาติพวกนั้นปวดหัว

เขาจะยอมให้ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าคนหนึ่งพูดว่าเขาแบบนั้นได้ยังไง! มันเป็นการลบหลู่เขา และเป็นการลบหลู่วงการนินจาของทั่วทั้งประเทศหวาด้วย!

เขากัดฟัน กำหมัดแน่น ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น สองตาจ้องเขม็งไปที่ฟางเหยียนด้วยความโกรธพลางว่า “แกว่าใครเป็นมด?”

เห็นท่าทางกัดฟันโกรธของอ๋าวไท่แล้ว ฟางเหยียนพูดต่อว่า “แก มันคือมด!”