จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 394

นี่จะโหดร้ายทารุณกว่าตนอีกหรือไง? ถ้าจะโหดร้ายกว่าตน ทารุณยิ่งกว่าตน นอกจากระดับปรมาจารย์！ยังจะมีอะไรอีก? ระดับปรมาจารย์ หรือว่าชายหนุ่มอายุยี่สิบห้ายี่สิบหกปีตรงหน้าคนนี้จะเป็นยอดฝีมือระดับปรมาจารย์? ไม่ จะเป็นไปได้ยังไง? จะมียอดฝีมือระดับปรมาจารย์ที่อายุยี่สิบห้ายี่สิบหกปีได้ยังไงกัน ต่อให้เป็นอัจฉริยะมาจากนอกโลกก็ไม่มีทางแข็งแกร่งขนาดนี้

นอกจากว่านี่คือคนที่ฟ้าเลือก นอกจากเป็นคนที่ฟ้าเลือกแล้ว จะมีใครมีวาสนาแบบนี้อีก...

สมองอ๋าวไท่ไม่ทันคิดอะไรมากมาย เพราะสายตาเขาเริ่มดำมืดลง สติเริ่มเลือนราง ใกล้จะหมดลมหายใจลงทุกที แรงที่มือฟางเหยียนเหมือนจะเพิ่มขึ้นไม่น้อย ขอเพียงใช้แรงอีกนิดเดียว ก็ทำให้เขาหมดลมหายใจและตายไปได้เลย!

อ๋าวไท่อยากดิ้นรนขัดขืน แต่แรงมือข้างนั้นมันมากเกินไป เหมือนหุ่นยนต์ ไม่ แกร่งแน่นยิ่งกว่าหุ่นยนต์ ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนยังไงก็สลัดไม่หลุดสักที

“โผ้จวิน!” พอเห็นแววฆ่าจากใบหน้าฟางเหยียน และเห็นอ๋าวไท่ที่ใกล้ตาย เทียนขุยรีบเรียกขึ้น

ฟางเหยียนถึงได้สติกลับมา และคลายมือออกเล็กน้อย อ๋าวไท่ได้สติกลับมาฉับพลัน สายตาดำมืดเริ่มมองเห็นภาพชัดขึ้น สติเริ่มคืนมาช้าๆ ฟางเหยียนจ้องอ๋าวไท่เขม็ง เน้นย้ำคำพูดทีละคำว่า “ฉันอยากฆ่าแก ก็เป็นเรื่องง่ายมาก แต่แกไม่คู่ควรที่จะตายด้วยมือฉัน”

พูดจบ ฟางเหยียนออกแรงโยนอ๋าวไท่ไปอีกข้าง เหมือนโยนขยะทิ้งไปอย่างนั้น

โยนคราวนี้ ร่างอ๋าวไท่หมุนหลายตลบเหมือนลูกบอลกว่าจะหยุดลงได้

จากนั้นตามมาด้วยเสียงหอบหายใจอย่างรุนแรงปนเสียงไอสักพักหนึ่ง เดิมคิดว่าการตายไม่น่ากลัวอะไร เขาไม่คิดเลยว่าตอนตนเผชิญความตายจะกลับกลายเป็นหวาดกลัวมัน มันเป็นความรู้สึกที่แท้จริง ความกลัวที่ตนรับรู้ได้ มันทำให้รู้สึกกลัวจริงๆ!

“แกแกแก แกเป็นใครกันแน่?” สมองอ๋าวไท่เอาแค่คิดวนไปวนมาถึงภาพเหตุการณ์ฆ่าคนพวกนั้นที่เมืองจินโจวครั้งก่อน นั่นเป็นคนของกองกำลังระดับภูมิภาค ดูแล้วมาจากกองทัพ

เทียนขุยมาจากกองทัพ หมอนี่ก็ต้องมาจากกองทัพด้วยเหมือนกัน! หรือว่าจะเป็นเทวดาไล่ฆ่าในตำนานคนนั้นของประเทศหวา?

พอคิดถึงเทวดาไล่ฆ่าคนนั้น ดวงตาอ๋าวไท่เบิกกว้างขึ้นกว่าเก่ามากนัก

เห็นสีหน้าตกตะลึงเปลี่ยนไปมาของอ๋าวไท่ ฟางเหยียนแบสองมือออก พูดว่า “แกรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?”

เขา เขาจริงๆด้วย! อ๋าวไท่มั่นใจแล้ว คนตรงหน้านี้คือเทวดาไล่ฆ่าคนนั้นของประเทศหวา มีแต่เทวดาไล่ฆ่าของประเทศหวาเท่านั้นที่สามารถฆ่าเขาได้ในพริบตา มีแต่หมอนั่นที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นตำนานคนนั้นเท่านั้นที่จะมีฝีมือน่ากลัวแบบนี้ได้

เขายังจำได้ชัดเจนว่า ครั้งหนึ่งตนเคยเจอภารกิจแบบนี้ มีคนให้เงินจำนวนมหาศาลให้เขาไปหาหัวหน้าทหารรับจ้างระดับโลก และให้ออกทัพไปโจมตีประเทศหวา ถ้าเขายอมออกทัพ ก็ให้เขาไป ถ้าเขาไม่ยอมก็ฆ่าเขาซะ

เขาไปหาคนคนนั้น พอพูดเรื่องให้เขาออกทัพไปโจมตีประเทศหวาเสร็จ คนนั้นปฏิเสธทันที จากนั้นทั้งคู่เลยต่อสู้กัน ผลรู้ชัด คนนั้นถูกอ๋าวไท่ทำร้ายบาดเจ็บสาหัส

อ๋าวไท่บีบคั้นเขาให้ออกทัพไปโจมตีประเทศหวา แต่หมอนั่นยืนกรานปฏิเสธ แถมยังยอมตายดีกว่าจะไปโจมตีประเทศหวาอีก เขาบอกว่า ถ้าให้ส่งพี่น้องตนไปตาย สู้ให้ตัวเองตายเลยดีกว่า

และนับแต่นั้นเป็นต้นมา อ๋าวไท่ถึงได้รู้ว่าประเทศหวาถือเป็นพื้นที่ต้องห้ามของทหารรับจ้าง คนไม่น้อยยอมตายก็ไม่ยอมไปโจมตีประเทศหวา ต่อให้ไปแค่ชายแดนประเทศหวา พวกเขาก็ไม่กล้า

และรังสีอำมหิตรุนแรงที่คนนี้แผ่ซ่านออกมา แถมยังเป็นคนมาจากกองทัพอีก ถ้าเขาไม่ใช่เทพแห่งสงครามคนนั้น แล้วจะเป็นใครได้อีก?

“แก แกคือเทพแห่งสงครามคนนั้นของประเทศหวา?” อ๋าวไท่ถามอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ฟางเหยียนไม่ตอบ เขาทำแค่ใช้สายตาอย่างผู้สูงส่งมองอ๋าวไท่เขม็ง ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างเขา

อ๋าวไท่สูดลมหายใจเข้าปอดสองเฮือก พูดด้วยสีหน้าสิ้นหวังว่า “จะฆ่าจะฟัน ตามใจแกเลย! ลงมือเถอะ”