จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 398

แย่งสมุดไดอารี่มาได้เสร็จ อู๋สิ้วก็ลุกขึ้นยืน และหัวเราะอย่างได้ใจ

ซ่งหยิงลุกยืนตามด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ ร้องว่า “อู๋สิ้ว เธอทำอะไรน่ะ?”

ถึงจะตื่นเต้นมาก แต่เป็นเพราะเธอเรียนจิตวิทยามา ดังนั้นเลยไม่แสดงสีหน้าตนบนใบหน้าเลย ทำให้คนดูไม่ออกว่าเธอรู้สึกอะไรหลังโดนแย่งสมุดไดอารี่ไป

อู๋สิ้วจ้องซ่งหยิงตาเขม็ง จากนั้นเปิดสมุดไดอารี่ออกดูด้วยสีหน้ายิ้มร้าย มองเห็นตัวหนังสือบนสมุด อ่านมันออกมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะว่า “ฉันก็ไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองเป็นอะไร เอาแต่คิดถึงคุณ กินข้าว เดินถนน นอนหลับ โดยเฉพาะตอนเรียน ฉันก็จะคิดถึงคุณ มันเป็นความรักหรือเปล่า? บางทีระหว่างเรามีเส้นบางกั้นอยู่ บางทีอาจเพราะคุณไม่เคยมองฉันเต็มๆตาเลย แต่หลังจากครั้งก่อนที่ได้เจอคุณ ฉันก็จดจำภาพคุณจารึกลงในสมองแล้ว ท่าทางของคุณ แค่การขยับนิดเดียวก็ทำให้คนลุ่มหลงมัวเมาแล้ว ถึงฉันจะรู้ตัวว่าคุณคงไม่สนใจหน้าตาของฉัน แต่ฉันอยากเห็นคุณอีกสักครั้ง บางทีอาจจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้วก็ได้ หรือบางทีเราอาจจะมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง!”

พออ่านถึงตรงนี้ อู๋สิ้วไม่ได้อ่านต่ออีก เพราะไม่มีให้อ่านแล้ว

เธอปิดสมุดไดอารี่ ร้องวี้ดว้ายว่า “ฉันก็ว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไร ที่แท้ก็มีความรักนี่เอง”

อู๋สิ้วเห็นท่าทางจีบปากจีบคอของซ่งหยิงก็ถาม “ทำไม? เธอโกรธหรือไง?”

ซ่งหยิงแค่นเสียงหึ เบ้ปากว่า “ก็ไม่ใช่หรือไง มีใครทำแบบเธอกันมั่งล่ะ”

อู๋สิ้วถอนหายใจออกมาพลางว่า “ไม่คิดว่าคุณหนูสุดสวยซ่งของเราจะแอบรักคนอื่น ฉันเคยได้ยินว่า คนแอบรักคนอื่นเป็นเพราะหน้าตาไม่สวยพอเลยได้แต่แอบรัก เธอสวยขนาดนี้ ยังแอบรักคนอื่นอีก ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์อะไร ให้ฉันเดาดูหน่อยสิ เขาเป็นใครนะ? ศาตราจารย์โจวหยางของมหาลัยเรา?”

ซ่งหยิงคิ้วขมวดมุ่นขึ้น พลางว่า “หมั่นไส้ เธออย่าพูดจาซี้ซั้วนะ” โจวหยาง เธอมีหรือจะสนใจโจวหยาง นั่นก็แค่อาจารย์ธรรมดาเท่านั้นเอง

“ให้ฉันเดาต่อสิ บางทีระหว่างเราอาจมีเส้นบางกั้นอยู่ บางทีอาจเพราะคุณไม่เคยมองฉันเต็มๆตาเลย แต่หลังจากครั้งก่อนที่ได้เจอคุณ ฉันก็จดจำภาพคุณจารึกลงในสมองแล้ว สามารถทำให้คนจดจำได้ลึกซึ้งขนาดนี้มีแค่คนเดียว ครูฟางที่มาสอนประวัติศาสตร์เราคราวก่อนล่ะสิ?” อู๋สิ้วฟันธง ชี้มาที่ซ่งหยิงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ใบหน้าซ่งหยิงแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอหลบตาอู๋สิ้วพลางว่า “เอาล่ะ เธออย่าคิดมั่วไปเลย จริงสิ เรื่องในสมุดไดอารี่ฉัน เธอห้ามบอกคนอื่นนะ”

ตอนนี้ในหอพักมีแค่พวกเธอสองคน ดังนั้นคนอื่นเลยไม่ได้ยินคำพูดเมื่อกี้

“ว้าวว้าวว้าว!” อู๋สิ้วชี้นิ้วไปที่ใบหน้าแดงก่ำของซ่งหยิงพลางว่า “ฉันแค่เดามั่วๆ ไม่คิดว่าจะจริง! แต่ก็พูดนะ ครูฟางน่ะสุดยอดเลย สอนก็ดี ส่วนคน หน้าตาก็พอได้ ผอมไปหน่อย แต่มันไม่เกี่ยวกับความเยี่ยมยอดของเขา ถ้าเขาคบกับเธอ อย่าพูดไปนะ ถือว่าเหมาะสมกันอยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน ทำไมไม่มาสอนที่มหาลัยเราแล้ว”

ตอนพูด ดวงตาอู๋สิ้วจับจ้องไปที่ตัวซ่งหยิง สีหน้าซ่งหยิงก็เปลี่ยนเล็กน้อย

ต่อให้อู๋สิ้วไม่ได้เรียนจิตวิทยามา ก็เข้าใจสาเหตุที่สีหน้าซ่งหยิงเปลี่ยน

“เฮ้อ!” อู๋สิ้วแกล้งถอนหายใจออกมา พลางว่า “เสียใจแทนคุณชายหยางของเราจริงๆเลย! รักแบบเสียสละขนาดนั้น สุดท้ายก็มาแพ้เสน่ห์อาจารย์คนหนึ่ง”

ระหว่างพูด อู๋สิ้วก็เดินมาถึงหน้าประตู

ซ่งหยิงจู่ๆก็ถามว่า “จริงสิ เมื่อกี้เธอจะบอกอะไรนะ?”

อู๋สิ้วหันกลับมาทำหน้าหลอกพลางว่า “งั้นเธอบอกฉันสิ ว่าเป็นครูฟางหรือเปล่า?”