จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 399

คำพูดของศาสตราจารย์โจวทำให้ศาสตราจารย์อาวุโสบางคนในที่นั้นทนไม่ไหวส่ายหน้าออกมา ชายหนุ่มคนหนึ่งจะมีความรู้อะไรมากมาย? พวกตนสอนมาหลายปี ยังไม่กล้าพูดว่ามีความรู้มากเลย!

คนอย่างศาสตราจารย์โจวก็เป็นแบบนี้แหละ พูดอะไรที่ฟังยาก ชอบพูดจาโอเวอร์เกินจริง ทุกคนสบตากันไปมา ต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่แปลกใจกับการกระทำของศาสตราจารย์โจวคนนี้เลย

อัจฉริยะที่เขาพูดถึง คำพูดที่ว่าจะช่วยพัฒนาโลกการศึกษาใหม่อะไรนั่นก็แค่พูดจาเกินจริงเท่านั้นเอง

ศาสตราจารย์โจวไม่ได้โง่ สายตาของเขากวาดมองไปทางเหล่าศาสตราจารย์อาวุโสที่อยู่ที่นี่ พบว่าสายตาทุกคนดูไม่แยแส เขาเลยขมวดคิ้วถามขึ้นว่า “ทุกคนหมายความว่าอะไร? หรือว่าไม่เชื่อคำพูดของผมกันล่ะ?”

ได้ยินคำพูดคาดคั้นของศาสตราจารย์โจว มีศาสตราจารย์อาวุโสคนหนึ่งทนไม่ไหว ยืนขึ้นพูดว่า “ศาสตราจารย์โจว พวกผมรู้ว่าคุณมีผลงานกับวงการการศึกษามากนัก ด้านการวิจัยก็มีผลงานมากมาย แต่พวกผมเองก็เคยพบเห็นอะไรมามาก ผมเคยไปศึกษาที่ยุโรปมาก่อน และเคยไปร่วมงานสัมมนามากมายในเอเชีย พวกอาจารย์ที่ไปสอนก็เป็นระดับประเทศทั้งนั้น สไตล์การสอนของพวกเขามีทุกที่ทุกแบบ เพราะระดับเด็กที่ได้รับการศึกษาไม่เหมือนกัน นิสัยเด็กก็ไม่เหมือนกัน ถ้าจะให้สอนตรงนิสัยเด็ก ต่อให้เป็นพวกเขา วิจัยศึกษาวงการการศึกษาทั้งชีวิตก็ยากที่จะกล้าพูดว่าวิธีสอนของตนสามารถส่งผลกระทบต่อทั้งประเทศได้?”

คำพูดของศาสตราจารย์อาวุโสคนนี้ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ทุกคนพากันถกเถียงกันว่า “ใช่สิ การศึกษาต้องแบ่งระดับด้วย การศึกษาที่ทุกคนได้รับมาแต่เด็กก็ไม่เหมือนกัน คุณจะเหมารวมได้ยังไงล่ะ?”

“อีกอย่าง มีศาสตราจารย์อาวุโสบางคนยังวิจัยศึกษาการศึกษาตลอดชีวิต วิธีสอน พวกเขายังหาวิธีที่ทำให้ผู้เรียนรับรู้พร้อมกันได้หมดไม่ได้เลย วิธีที่คุณว่าจะได้ผลได้ยังไง?”

ทุกคนเริ่มแสดงความคิดเห็นกันเมามัน คนทุกคนที่นี่มักได้รับการศึกษามาในระดับสูง และเป็นผู้ให้ความรู้ สำหรับส่วนนี้ การจะทำให้ใครเชี่อมั่นร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม มันเป็นไปไม่ได้

เพราะในเส้นทางการศึกษานี่คนที่อยากจะทำให้ทุกคนเชื่อ มันยากซะยิ่งกว่ายาก หนึ่งร้อยคนก็มีวิธีสอนร้อยแบบ นักศึกษาหนึ่งร้อยคนก็มีสไตล์ในการรับการสอนร้อยแบบ ดังนั้นมันยากที่จะทำให้ใครยอมรับคุณร้อยเปอร์เซ็นต์

ในวงการการศึกษามักพูดไว้แบบนี้ นักศึกษาเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง มันชัดพอที่จะบอกว่านักศึกษาทุกคนไม่เหมือนกัน ต่อให้ไปจนถึงระดับมหาลัยแล้ว ความเคยชินในชีวิตพวกเขา สไตล์การรับรู้การศึกษาก็ไม่เหมือนกัน

ใบหน้าเหี่ยวย่นของศาสตราจารย์โจวกระตุกสองสามที สองตาจ้องเขม็งไปที่ศาสตราจารย์อาวุโสคนนั้นว่า “ผมไม่เคยพูดเลยว่าคนคนี่ทำให้ศาสตราจารย์ทุกคนยอมศิโรราบให้ ยิ่งไม่เคยพูดว่าสไตล์การสอนของเขาจะทำให้นักศึกษาทุกคนยอมรับได้ ผมแค่พูดว่าวิธีสอนของเขาจะสร้างความแปลกใหม่ให้กับนักศึกษา เราในฐานะผู้ให้ความรู้ควรเรียนรู้สไตล์การสอนของคนอื่นบ้าง ทุกคนควรเรียนรู้วิธีสอนรวมถึงแนวทางแบบนี้ สอนแนวทางใหม่ๆเป็นสิ่งที่อาจารย์อย่างพวกเราสมควรทำ ทุกคนเอาแต่สอนตามหนังสือแบบเดิมๆ ไม่คิดกันเลยหรอว่านักศึกษาจะรู้สึกเบื่อน่ะ? ในฐานะผู้ให้ความรู้อย่างพวกเรา ก็ควรจะสรรหาวิธีสอนที่เหมาะกับนักศึกษามากกว่านี้ พวกเราไม่ควรจะเอาแต่สอนตามหนังสือ ถ้าแค่สอนตามหนังสือ สู้ให้นักศึกษาอ่านหนังสือเองเลยดีกว่า ผู้เรียนตอนนี้เป็นนักศึกษา ไม่ใช่เด็กประถมหรือมัธยม”