จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 4

บทที่ 4 อยู่ดี ๆ ก็มีลูกบุญธรรม

ทันทีที่เขาพูดจบลง เสียงในห้องก็เงียบสงัดลงทันที

ทุกคนหมองหน้ากันไปมา ล้วนไม่รู้ว่านั่นคือตำแหน่งอะไร

สุดท้าย ทุกสายตาจับจ้องไปที่ตู้หมิงล่าง เขาเป็นทหาร เขาคงรู้ว่าคือตำแหน่งอะไรกันแน่

“ฮ่าฮ่า!” เสิ่นจื่อเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เขาหัวเราะเสียงดังพลางกล่าว: “โผ้จวิน งั้นฉันออกอู๋จิ้น นายคิดว่านายกำลังเล่น ROVอยู่หรือไง? ออกโผ้จวินด้วย”

“คุณชายตู้ ท่านว่าฟางเหยียนมันตลกไหมล่ะ” เสิ่นจื่อเจี๋ยหันไปพูดกับตู้หมิงล่าง

ตู้หมิงล่างยักไหล่พลางกล่าวว่า: “เฮ้อ! สมัยนี้คนแบบไหนก็มี ฉันเป็นทหารมาห้าปี แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีสำนักเจ็ดพิฆาตอะไรนั้นเลย ยิ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในสำนักเจ็ดพิฆาตยังมีตำแหน่งที่เรียกว่าโผ้จวินอีก ฟางเหยียน นายไม่เข้าใจฉันจะบอกนายเอง ตำแหน่งนี่แบ่งออกเป็นพลตรีกับพันเอก นอกจากนี้ประเทศหวาของเราแบ่งออกเป็นห้าภูมิภาค”

ตู้หมิงล่างริมฝีปากขมุบขมิบอธิบายกับฟางเหยียนเกี่ยวกับแต่ละตำแหน่งในแต่ละภูมิภาค

“ฉันว่านายคงเป็นแค่พลทหารล่ะสิ! ครั้งหน้าไม่รู้ก็อย่าแสดง” ตู้หมิงล่างพูดอย่างดูถูก

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของทุกคน ฟางเหยียนกล่าวอย่างไม่เร่งรีบ: “นั่นหมายความว่านายยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะรับรู้ถึงขั้นนั้น”

“เหอะๆ งั้นก็หมายความว่า นายเป็นคนของภูมิภาคลึกลับของประเทศหวาล่ะสิ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของตู้หมิงล่าง คนกลุ่มนั้นก็หัวเราะจนตัวบิด ฟางเหยียนคนนี้ช่างตลกจริงๆ

มีเพียงเย่ชิงหยู่ที่ใบหน้าร้อนผ่าว เธออยากจะหมุดดินหนีออกไปจริง ๆ

ฟางเหยียนคนนี้ ขี้โม้มากเลยจริง ๆ เดี๋ยวก็บอกว่าตัวเองสามารถสานสัมพันธ์กับหวงหยวนฉาวเศรษฐีอันดับหนึ่งของภาคตะวันออกเฉียงใต้ เดี๋ยวก็บอกว่าตัวเองเป็นกองกำลังลึกลับของประเทศหวา เธอบิดที่ต้นขาของฟางเหยียนอย่างแรง เธอกลอกตาให้เขา พลางกล่าว: “ฟางเหยียน คุณเลิกพูดได้หรือยัง ฉันบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้คุณพูดจาขี้โม้โอ้อวด?”

ฟางเหยียนเม้มริมฝีปาก กำลังจะอธิบายว่าตัวไม่ได้โม้

แต่ทว่าเย่ชิงหยู่กลับพูดต่อไปอีก: “ฉันรู้ว่านายอยากให้ฉันมีหน้ามีตา แต่ก็ไม่สมควรพูดอะไรที่มันไม่น่าเชื่อถือแบบนี้ ถ้าหากคุณยังพูดแบบนี้อีก พวกเราก็คงต้องกลับตอนนี้แล้ว”

ฟางเหยียนทำอะไรไม่ถูก เขายังไหล่แล้วไม่พูดอะไรอีกเลย

ในเวลานี้ หลัวเทียนเยว่เถ้าแก่ของโรงแรมนานาชาติเทียนเยว่เดินผ่านมาพอดี เข้าเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นในทันทีทันใด

เป็นเขา เป็นเขาคนนั้น

วันนี้ หลัวเทียนเยว่ได้กลับมาจากเจียงตู ที่สนามบินเขาได้เห็นกิริยาท่าทางของคนตระกูลฟางที่ปฏิบัติต่อชายคนนี้ พวกเขาให้ความเคารพชายคนนี้เป็นอย่างยิ่ง สามารถทำให้ตระกูลฟางแห่งเจียงตูปฏิบัติด้วยเช่นนี้ได้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

“เสี่ยวเฟย มานี่ซิ นายรีบไปเอาของที่อยู่ใต้กล่องนั่นมาให้พ่อหน่อย เอามาหนึ่งขวด ไม่ สองขวด ส่งไปที่ห้องหมายเลข 888”

“พ่อครับ คุณพ่อหมายถึงเหล้าเหมาถายที่คุณปู่ทิ้งไว้น่ะเหรอ?

“ใช่ รีบไปเอามา อ้อ หลังจากที่นายเอามาแล้ว เดี๋ยวพ่อเอาไปให้ด้วยตัวเองเอง”

“พ่อครับ นั่นเป็นมรดกตกทอดของตระกูลเราเลยนะ ไม่ต้องพูดถึงราคาเท่าไหร่ มีเงินยังซื้อไม่ได้เลย ทุกวันเทศกาลพ่อก็แค่ดมเอง ไม่เคยกล้าที่จะดื่มเลย นี่จะให้ฟรีตั้งสองขวด มันจะไม่สิ้นเปลืองไปหน่อยเหรอครับ?”

“ให้ไปเอามาก็ไปเอามาเถอะน่า เหล้านี้ถ้าหากมอบให้ออกไปได้ มันจะมีประโยชน์กว่าวางไว้เฉย ๆ ตั้งหลายเท่า”

ทันทีที่เขาเห็นฟางเหยียน สองเท้าของเขาก็สั่นเทา นั่นคือคนที่สามารถเคลื่อนย้ายกองทัพทหารได้เชียวนะ

เขาตื่นเต้นและกำลังจะเอ่ยปากพูดกับฟางเหยีคู่หมั้น แต่ทว่าฟางเหยียนได้ส่งสายตาให้กับเขาก่อน เถ้าแก่เป็นคนฉลาด แค่แวบเดียวก็เข้าใจความหมายของฟางเหยียน พลันเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน

“ทุกท่าน นี้เป็นน้ำใจเล็กน้อย ๆ จากทางร้าน หวังว่าทุกท่านจะรับไว้”