จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 407

ตระกูลหม่า

หม่าจงหัวนั่งบนเก้าอี้ไท่ซือตัวนั้นของผู้นำตระกูลหม่าอย่างจองหอง คิ้วของเขามีลักษณะแปลกๆ เชิดขึ้นบน เริ่มขาวโพนขึ้นแล้ว แต่ยิ่งขาวโพนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้คนเห็นความเคร่งขรึมของเขามากขึ้น เขาสวมแหวนหยกไว้ที่นิ้วโป้ง มองดูแล้วมีออร่า แม้จะใส่มานานแล้วหลายปี แต่ดูไม่เก่าเลย

เมื่อใส่อยู่บนนิ้วโป้งของหม่าจงหัว ดูแล้วเหมือนผู้สืบทอดของสำนักใดสำนักหนึ่ง！มีความเป็นผู้สูงศักดิ์มาก

หม่าจงหัวในตอนนี้ สีหน้าดูไม่ดีเป็นอย่างมาก ดูๆแล้วไม่มีความสุขเอาเสียเลย มือข้างหนึ่งของเขากุมขมับไว้ ดวงตากึ่งปิดกึ่งเปิด ท่าทางก่ายหน้าผาก

“พ่อ พวกเราหาทั่วหนานหลิง ทุกเขตทุกเมืองของหนานหลิงก็หามาหมดแล้ว ไม่เจอเบาะแสของหรงหรงเลย พวกลูกน้องบอกว่า ไม่เห็นหรงหรงปรากฏตัวอยู่ตามที่เหล่านั้น” หม่าเหายืนพูดอยู่ตรงหน้าของหม่าจงหัว

หม่าจงหัวอืมออกมา เงยหน้าขึ้น แล้วถาม “แล้วสถานที่เมื่อก่อนที่เธอไปบ่อยๆล่ะ？”

“หามานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ไม่มีใครเห็นเธอเลย” หม่าเหาพูดต่อ

หม่าจงหัวสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “ดูๆแล้ว หรงหรงออกไปจากหนานหลิงแล้วล่ะ เรียกให้ทุกคนกลับมา”

“ครับ พ่อ！” หม่าเหาพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็ถอยไปนั่งข้างๆ ที่นั่งด้วยกันยังมีลูกชายอีกหลายคนของตระกูลหม่า หม่ากวงหรง หม่ากวงชาว อีกทั้งลูกหลานเครือญาติตระกูลหม่า

หลังจากที่หม่าซวี่ซงเสียชีวิตแล้ว หม่าหรงหรงก็ไม่กลับมาอีกเลย แต่ตระกูลหม่าก็ไม่ยอมแพ้ที่จะตามหา

“พ่อ พ่อเรียกคนนั้นมาที่บ้านของพวกเราทำไมเหรอ？” หม่าเหาที่เพิ่งนั่งลงเอ่ยปากถาม

หม่าจงหัวยังไม่ทันพูด หม่ากวงชาวก็กล่าวอย่างแค้นเคืองว่า “พ่อ พวกเราวางกับดัก ปิดประตูตีแมว แล้วฆ่ามันเสียเถอะ！ถ้าหรงหรงรู้ว่าไอ้สองคนนั้นตายแล้ว ล้างแค้นให้ซวี่ซง เธอจะต้องกลับมาแน่นอน” ครั้งที่แล้วฆ่าฟางเหยียนไม่สำเร็จ เขาโมโหที่สุด ตอนนี้ มีเพียงผีเท่านั้นที่รู้ว่าเขาอยากฆ่าฟางเหยียนมากมายเท่าไหร่

ทันใดนั้นสายตาของหม่าจงหัวก็มองไปที่หม่ากวงชาว ยกมือขึ้นชี้หม่ากวงชาวแล้วตวาด “ที่ฉันเรียกพวกแกมา ก็เพื่อจะพูดเรื่องนี้ อีกเดี๋ยว ฉันไม่สนว่าใครจะมีความแค้นอะไรกับเขา อย่าคิดที่จะปิดประตูตีแมวอะไรทั้งนั้น ถ้าเขาทำอะไรได้ง่ายๆขนาดนั้น ก็คงไม่ถึงมือพวกแกหรอก จำไว้นะ ใครก็ห้ามทำอะไรเขา”

เมื่อหม่าจงหัวพูดประโยคนี้จบ ก็ละสายตาไปจากหม่ากวงชาวไป มองไปที่ทุกคน สุดท้ายก็กลับมามองที่หม่ากวงชาวอีกครั้ง เขาตะคอกออกมาอย่างเคร่งเครียดว่า “โดยเฉพาะแก หม่ากวงชาว แกต้องขอโทษกับเรื่องบ้าๆที่แกทำเมื่อครั้งที่แล้ว ตระกูลหม่าของเขาเกือบจะพังลงจากการกระทำนั้นของแก นอกจากขอโทษแล้ว แกยังต้องขอบคุณเขาที่ไม่ฆ่าแก！”

หม่ากวงชาวนั่งไม่ติด ลุกขึ้นยืน แล้วกล่าว “พ่อ ทำไมอะ？มันเป็นศัตรูของตระกูลหม่าของเรานะ มันฆ่าเสี่ยวซงนะ พวกเรายอมมันแล้ว ตอนนี้พ่อยังให้ผมทำแบบนี้อีก พ่อกลัวหรือไง？”

หม่าจงหัวพยักหน้าด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยแล้วกล่าว “ใช่ ฉันกลัว！”

คำพูดนี้ของหม่าจงหัวทำให้หม่ากวงชาวพูดไม่ออก หาคำที่จะตอบไม่ได้แต่อย่างใด ตระกูลหม่าเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน เป็นระยะเวลากว่าพันปีแล้ว ช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ของพวกเขาใช้เวลาหลายวันกว่าจะเล่าจบ ตั้งแต่สมัยโบราณเป็นต้นมา ตระกูลหม่าถวายคนเก่งให้กับราชสำนักมาโดยตลอด ถึงแม้จะไม่มีพลเอก แต่ก็มีส่งนักรบไปจำนวนไม่น้อย

หม่าจงหัวคือผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังอันแข็งแกร่งของตระกูลหม่า ออร่าของเขากระจายไปทั่ว ความสามารถมีทั่วสารทิศ ในความคิดของเด็กๆทุกคน เขาเป็นคนที่ทำได้ทุกอย่าง บนโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาจัดการไม่ได้