บทที่408 สงครามสิบประเทศ – ตอนที่ต้องอ่านของ จอมนักรบทรงเกียรติยศ
ตอนนี้ของ จอมนักรบทรงเกียรติยศ โดย โซ่วปี่หนานซาน ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายใช้ชีวิตทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่408 สงครามสิบประเทศ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ตอนพูด หม่าจงหัวยังเงยหน้าขึ้นมา ราวกับกำลังเตือนเหล่าลูกชายของตน ในฐานะที่เป็นคนของประเทศหวาคนหนึ่ง พวกเราควรจะรู้สึกเป็นเกียรติ การที่ประเทศหวามีคนแบบนี้อยู่ เป็นความโชคดีของประเทศหวา
“แต่!” หม่ากวงชาวกล่าว “พ่อ นี่มันยุคไหนไปแล้ว จะมีคนทำสงครามได้ไง ต่อให้มี ก็เป็นสงครามอาวุธ เกี่ยวอะไรกับการประจัญบาน?ต่อหน้าอาวุธสงคราม ร่างกายของคนก็เป็นแค่เนื้อหนัง พ่อบอกว่ามันเก่งกาจ ผมว่าไม่ใช่เพราะมันเก่งกาจหรอก แต่เพราะอาวุธของประเทศเราเจ๋งมากกว่า!”
“เหอะ!” หม่าจงหัวมองลูกชายที่ไม่รู้อะไรเลย ด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด เขายืดอกแล้วพูด “แกจะไปรู้อะไร?อะไรคือยุคนี้ไม่มีทางทำสงครามกันแล้ว จะบอกให้นะ ทุกๆปีมีจะมีการทำสงครามเกิดขึ้น ช่วงหลายปีมานี้ประเทศหวาทำสงครามเล็กใหญ่มาแล้วประมาณสามสิบครั้ง ฉันคิดว่าแกจะตาสว่างบ้าง ใครจะไปรู้ว่าแกไอ้ลูกนอกคอกจะไม่รู้ถึงขั้นนี้”
“ที่ภายนอกประเทศหวาดูเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเพื่อให้ประชาชนดู ให้ประชาชนใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข สถานะและตำแหน่งของแก นึกไม่ถึงว่าจะเชื่อว่าประเทศหวาไม่มีใครรุกรานเข้ามา อยู่กันด้วยความสงบไม่ระรานกัน!ช่างน่าตลกสิ้นดี ประเทศหวาพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล ประวัติความเป็นมากว่าห้าพันกว่า ของล้ำค่าของประเทศหวามีมากมายมหาศาล ชาวต่างชาติอยากจะขโมยของล้ำค่าของเรามาตั้งแต่แรกแล้ว พวกมันเคยล้มเลิกความคิดจะระรานประเทศหวาเมื่อไหร่กัน เพียงแค่มีโอกาส พวกมันไม่มีทางทิ้งความทะเยอทะยานอันโฉดชั่วของตัวเองแน่นอน”
เสียงของหม่าจงหัวดังยิ่งนัก ความทะเยอทะยานอันโฉดชั่วคำนี้ของเขาดังสนั่นทั้งห้องโถง
คนของตระกูลหม่าล้วนให้ความสนใจมองไปที่หม่าจงหัว เงียบจนเข็มเล่มหนึ่งตกพื้นยังได้ยิน
จากนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แววตามองไปที่มุมสี่สิบห้าองศา แล้วกล่าวอย่างอาลัยอาวรณ์ว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะความยืนหยัดของสำนักเจ็ดพิฆาต สยบกองทัพต่างชาติได้ แกคิดว่าตอนนี้สังคมจะสงบสุขขนาดนั้นเลยเหรอ?แกคิดว่าพวกทหารที่คุ้มกันอยู่ตามแนวตะเข็บชายแดนแค่ยืนเฝ้าแค่นั้นเหรอ?คนที่ยืนเฝ้าเรียกว่าทหาร ส่วนคนที่ทำสงครามเรียกว่าแม่ทัพ”
“อาวุธ!” หม่าจงหัวกล่าวอย่างพึมพำ “อาวุธทำลายคนได้จริง แต่ที่ทำลายนั้นก็คือคนทั่วไป คนที่ถูกอาวุธทำร้าย จะถูกเรียกว่าราชามั้ย?จะเป็นความภาคภูมิใจของสำนักเจ็ดพิฆาตของประเทศหวาได้มั้ย?พวกแกรู้เรื่องสงครามสิบประเทศมั้ย?”
สีหน้าของหม่าจงหัวเคร่งขรึม ทุกคำพูดได้กระทบจิตใจคนมาก นี่เป็นความภาคภูมิใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของประเทศหวา
พวกลูกชายต่างพากันสบตากัน ต่างพากันส่ายหน้าด้วยความไม่รู้
“นี่ คือนายพลของประเทศหวา ตำนานเพียงหนึ่งเดียวของนายพลห้าดาว เขาใช้การฆ่าจัดการการรุกรานของกองทัพต่างชาติ ทำให้จากนั้นเป็นต้นมากองทัพต่างชาติก็ไม่กล้าเข้ามาที่ประเทศหวาแม้แต่ก้าวเดียว!” หม่าจงหัวถอนหายใจ อารมณ์จริงจังอย่างหาที่เปรียบมิได้
เหล่าลูกชายที่นั่งอยู่ด้านล่างได้ฟังจนเลือดเดือดพล่าน ใครก็ไม่คาดคิดว่าชายแดนของประเทศหวาจะเผชิญกับเรื่องราวแบบนี้ และชายที่ถูกเรียกว่าเทพนั้น จะต้องมีเกียรติอย่างสูงส่งแน่นอน
สมองของหม่าเหาคิดออกทันใด เขาตาลุกโตแล้วกล่าว “พ่อ นายพลท่านนั้นที่พ่อพูดถึง ใช้จอมพลโผ้จวินคนนั้นหรือเปล่า?”
หม่าจงหัวพยักหน้าอย่างจองหองแล้วกล่าว “ใช่ เขานั่นแหละ!จอมพลโผ้จวินท่านนั้นที่ฆ่าซวี่ซง ฉันก็รู้สึกเสียใจกับการตายของเสี่ยวซง แต่ฉันไม่กล้าผูกใจเจ็บ เพราะกำลังของพวกเราเทียบกับเทพไม่ได้เลยแม้แต่น้อย”
หม่ากวงชาวกลืนน้ำลายอย่างหนัก เขาขยับมือ จึงพบว่าในมือเต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว วันนั้นที่เขาไปฆ่าเทพของประเทศหวา ถ้าเขาลงมือ งั้นตอนนี้ตัวเองยังมีชีวิตอยู่อีกมั้ย?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ