จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 408

ตอนพูด หม่าจงหัวยังเงยหน้าขึ้นมา ราวกับกำลังเตือนเหล่าลูกชายของตน ในฐานะที่เป็นคนของประเทศหวาคนหนึ่ง พวกเราควรจะรู้สึกเป็นเกียรติ การที่ประเทศหวามีคนแบบนี้อยู่ เป็นความโชคดีของประเทศหวา

“แต่！” หม่ากวงชาวกล่าว “พ่อ นี่มันยุคไหนไปแล้ว จะมีคนทำสงครามได้ไง ต่อให้มี ก็เป็นสงครามอาวุธ เกี่ยวอะไรกับการประจัญบาน？ต่อหน้าอาวุธสงคราม ร่างกายของคนก็เป็นแค่เนื้อหนัง พ่อบอกว่ามันเก่งกาจ ผมว่าไม่ใช่เพราะมันเก่งกาจหรอก แต่เพราะอาวุธของประเทศเราเจ๋งมากกว่า！”

“เหอะ！” หม่าจงหัวมองลูกชายที่ไม่รู้อะไรเลย ด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด เขายืดอกแล้วพูด “แกจะไปรู้อะไร？อะไรคือยุคนี้ไม่มีทางทำสงครามกันแล้ว จะบอกให้นะ ทุกๆปีมีจะมีการทำสงครามเกิดขึ้น ช่วงหลายปีมานี้ประเทศหวาทำสงครามเล็กใหญ่มาแล้วประมาณสามสิบครั้ง ฉันคิดว่าแกจะตาสว่างบ้าง ใครจะไปรู้ว่าแกไอ้ลูกนอกคอกจะไม่รู้ถึงขั้นนี้”

“ที่ภายนอกประเทศหวาดูเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเพื่อให้ประชาชนดู ให้ประชาชนใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข สถานะและตำแหน่งของแก นึกไม่ถึงว่าจะเชื่อว่าประเทศหวาไม่มีใครรุกรานเข้ามา อยู่กันด้วยความสงบไม่ระรานกัน！ช่างน่าตลกสิ้นดี ประเทศหวาพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล ประวัติความเป็นมากว่าห้าพันกว่า ของล้ำค่าของประเทศหวามีมากมายมหาศาล ชาวต่างชาติอยากจะขโมยของล้ำค่าของเรามาตั้งแต่แรกแล้ว พวกมันเคยล้มเลิกความคิดจะระรานประเทศหวาเมื่อไหร่กัน เพียงแค่มีโอกาส พวกมันไม่มีทางทิ้งความทะเยอทะยานอันโฉดชั่วของตัวเองแน่นอน”

เสียงของหม่าจงหัวดังยิ่งนัก ความทะเยอทะยานอันโฉดชั่วคำนี้ของเขาดังสนั่นทั้งห้องโถง

คนของตระกูลหม่าล้วนให้ความสนใจมองไปที่หม่าจงหัว เงียบจนเข็มเล่มหนึ่งตกพื้นยังได้ยิน

จากนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แววตามองไปที่มุมสี่สิบห้าองศา แล้วกล่าวอย่างอาลัยอาวรณ์ว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะความยืนหยัดของสำนักเจ็ดพิฆาต สยบกองทัพต่างชาติได้ แกคิดว่าตอนนี้สังคมจะสงบสุขขนาดนั้นเลยเหรอ？แกคิดว่าพวกทหารที่คุ้มกันอยู่ตามแนวตะเข็บชายแดนแค่ยืนเฝ้าแค่นั้นเหรอ？คนที่ยืนเฝ้าเรียกว่าทหาร ส่วนคนที่ทำสงครามเรียกว่าแม่ทัพ”

“อาวุธ！” หม่าจงหัวกล่าวอย่างพึมพำ “อาวุธทำลายคนได้จริง แต่ที่ทำลายนั้นก็คือคนทั่วไป คนที่ถูกอาวุธทำร้าย จะถูกเรียกว่าราชามั้ย？จะเป็นความภาคภูมิใจของสำนักเจ็ดพิฆาตของประเทศหวาได้มั้ย？พวกแกรู้เรื่องสงครามสิบประเทศมั้ย？”

สีหน้าของหม่าจงหัวเคร่งขรึม ทุกคำพูดได้กระทบจิตใจคนมาก นี่เป็นความภาคภูมิใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของประเทศหวา

พวกลูกชายต่างพากันสบตากัน ต่างพากันส่ายหน้าด้วยความไม่รู้

“นี่ คือนายพลของประเทศหวา ตำนานเพียงหนึ่งเดียวของนายพลห้าดาว เขาใช้การฆ่าจัดการการรุกรานของกองทัพต่างชาติ ทำให้จากนั้นเป็นต้นมากองทัพต่างชาติก็ไม่กล้าเข้ามาที่ประเทศหวาแม้แต่ก้าวเดียว！” หม่าจงหัวถอนหายใจ อารมณ์จริงจังอย่างหาที่เปรียบมิได้

เหล่าลูกชายที่นั่งอยู่ด้านล่างได้ฟังจนเลือดเดือดพล่าน ใครก็ไม่คาดคิดว่าชายแดนของประเทศหวาจะเผชิญกับเรื่องราวแบบนี้ และชายที่ถูกเรียกว่าเทพนั้น จะต้องมีเกียรติอย่างสูงส่งแน่นอน

สมองของหม่าเหาคิดออกทันใด เขาตาลุกโตแล้วกล่าว “พ่อ นายพลท่านนั้นที่พ่อพูดถึง ใช้จอมพลโผ้จวินคนนั้นหรือเปล่า？”

หม่าจงหัวพยักหน้าอย่างจองหองแล้วกล่าว “ใช่ เขานั่นแหละ！จอมพลโผ้จวินท่านนั้นที่ฆ่าซวี่ซง ฉันก็รู้สึกเสียใจกับการตายของเสี่ยวซง แต่ฉันไม่กล้าผูกใจเจ็บ เพราะกำลังของพวกเราเทียบกับเทพไม่ได้เลยแม้แต่น้อย”

หม่ากวงชาวกลืนน้ำลายอย่างหนัก เขาขยับมือ จึงพบว่าในมือเต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว วันนั้นที่เขาไปฆ่าเทพของประเทศหวา ถ้าเขาลงมือ งั้นตอนนี้ตัวเองยังมีชีวิตอยู่อีกมั้ย？